De ontwaking

“Ben je bijgekomen?” De stem kwam van veraf. Ik ging rechtop zitten. Vagelijk zag ik een schim van een jonge vrouw. “Mijn god, ben je eindelijk wakker?”, zei ze, terwijl ze zich over mijn bed boog. Ik deinsde terug. “Hoe wakker wil je me hebben?” Mijn stem klonk scherp en rasperig. Ze glimlachte en streelde me door mijn haar. Ik wist dat ik niet in de verdediging hoefde te gaan, en toch voelde ik de drang, zoals ik wel vaker heb. “Kom bij me liggen, en probeer eens een keer om niet in mijn hoofd te kijken”, zei ik, terwijl ik mijn hand op de hare plaatste. Een droevige lach verscheen rond haar mond. “Als jij belooft om wat vaker bij me te zijn”. De kamer leek breder dan voorheen en haar gezicht was anders. Ik zag lijnen die me nooit eerder waren opgevallen. “Je wordt oud” zei ik, terwijl ik met de rug van mijn hand over haar borst streelde. “Vind je het gek?”, antwoordde ze, “Wanneer een mens vijf jaar van zijn leven weg slaapt zijn er dingen veranderd. En de verandering zet door, al slaap je nog minstens vijf jaar, en zelfs als je elk moment wakker zult zijn”. “Ik verwijt je niets”, antwoordde ik terwijl de slaap alweer half intrad. “Alles is vergankelijk. En uiterlijk is zo goed als fictie. Je blijft mooi al word je honderd jaar. Je weet toch dat ik verder zie dan dat?”. Ze vlijde haar hoofd op mijn borst. Ze leek tevreden, zoals ze daar op me lag. Twee harten in één bed. Als ik het mijne verloor zou ik altijd het hare nog hebben.

“Word wakker!”, schreeuwde ze tegen me. “Word wakker!”. Ze huilde terwijl ik mijn best deed om mijn ogen te openen. Haar schreeuw verscheurde mijn ziel en er was niets dat ik kon doen, dan lijdzaam aan te horen hoe ze verstikte in verdriet. “Laat er een einde aan komen. Ik wil je dit niet langer aandoen, ik wil dat je doorgaat met je leven…”, En plotseling werd ze kalm, waarop mijn stem verzwakte. “…ik kan de muziek die je meebrengt niet meer aanhoren. En ik kan niet langer luisteren naar de verhalen die je voorleest. Het is genoeg geweest zo. Je hebt je best gedaan.” En ze rustte haar gezicht op het mijne.

Het was de laatste keer dat ik ooit nog haar warmte zou voelen. En tevens de eerste keer in vijf jaar tijd dat we elkaar werkelijk begrepen. We waren stil. Urenlang. Terwijl ik luisterde naar het kloppen van haar hart, en zij luisterde naar het kloppen van het mijne. Nog een keer las ze me een verhaal voor. “We gaan allemaal dood”, vertelde ze, “de een is nog niet weg of de ander volgt alweer”. Ik glimlachte. Het was ons verhaal. Ik herkende het direct.”Maar er bestaat ook liefde”, ging ze verder, en zoals altijd zoende ze me. “En heb je wel eens gehoord van schrijven als vorm van exorcisme? Misschien moet je dat eens proberen”. “Ik schrijf alleen nog met mijn ogen”, zei ik. Ze begreep het en kuste ze. Eén voor één. Ze sloot het boek. Het was tijd om te gaan.