De paden op, de lanen in

Enkele dagen geleden werd een vriendin van mij 50 jaar. Op de gebruikelijke vraag, ‘wat wil je voor je verjaardig’, kwam een ongebruikelijk antwoord. Het was haar ultieme wens om samen met vrienden en vriendinnen een fijne middag te gaan wandelen. Wandelen, als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel wandelen. Veel liever stap ik op de fiets, maar om de wens van een 50-jarige goede vriendin in vervulling te laten gaan heb ik uiteraard alles over.

En zo gebeurde het dat op de heetste zomermiddag van het jaar 2016 een groepje ongetrainde mensen van rond de vijftig jaar bij haar op de stoep stonden om te gaan wandelen. Een ieder was voorzien van zijn of haar eigen favoriete schoeisel. Dit varieerde van open sandalen tot bergschoenen met een inlegzool die werden gecombineerd met vochtabsorberende sokken zonder naad. Een ongeregeld zooitje dus. De wandeltocht op zich was voor iedereen een verrassing. De route was namelijk niet vooraf uitgestippeld (dat was niet gevraagd) dus doolden wij bijna drie uur rond in een dichtbegroeid gebied dat men ook wel bos noemt. Onderweg kwamen we slechts twee mountainbikers tegen. De wandeling was echter een groot succes. Onder invloed van de hitte, vochtgebrek en talloze fanatieke muggen vertelden wij elkaar namelijk alles wat we eigenlijk niet wilde weten.

Nadat ik vanochtend twee paracetamolletjes in een glas water had laten plonzen om spieren waarvan ik het bestaan niet wist tot rust te brengen, ging de telefoon. Het was de vriendin die zich inmiddels Sarah mag noemen. Of ik het leuk had gehad vroeg ze, en of ik nog ergens last van had.
‘Nee hoor’, loog ik, ‘nergens last van. Voel me zo fris als een hoentje’.
‘Mooi’, zei ze. ‘Ik heb de  anderen ook al gebeld, volgende week gaan we weer, zelfde tijd zelfde plaats’.
Verbouwereerd drukte ik mijn telefoon uit, terwijl mijn hersenen alvast een boodschappenlijstje probeerde samen te stellen.. Een waterflesje, absorberende sokken zonder naden, anti-muggen spray, tijgerbalsem, pijnstillers..