De reorganisatie

Uiteindelijk moest het er weer eens van komen. De reorganisatie op mijn werk. Ik had er al een aantal meegemaakt maar deze sloeg wel alles. Steeds werd er op een wand, maakt niet uit waar, een presentatie gehouden waarvan ik na afloop altijd denk: Ki pans re neeg srans nav, ofwel ik snap er geen snars van. Op naar de werkelijkheid. In de loop der tijden heb ik hier iets goeds voor verzonnen, want als ik daar dan bij moet zitten, zet ik mijn speciaal voor dit doel gekochte presentatiebril met dik hoornen montuur een beetje half op mijn neus, zodat de presentator mijn ogen niet kan zien. Op deze manier kan ik toch ongezien een uiltje knappen.
Nee, dan die reorganisatie waar meteen de eerste dag al de general manager en het hoofd van de inkoop eruit gemieterd werden. Tjongejonge, iedereen stond meteen in het gelid. Niks slapen bij een presentatie, sterker nog, ‘sochtends als ik op mijn werk kwam ging ik ogenblikkelijk kijken of mijn buro er nog stond. Ik durfde geen dag vrij te nemen.

Na een presentatie of tien met termen als: klantgerichtheid, collegialiteit, initiatief, resultaatgerichtheid, marktwerking en gevoel voor verantwoordelijkheid, valt plotsklaps het doek.

Iedereen was ineens van zijn functie ontheven en daarna werd het “plaatje” weer opnieuw ingevuld.

De procedure was als volgt:

1) Alle leidinggevenden worden weer teruggezet op hun oude plek.
2) De leidinggevenden mogen zelf hun ondergeschikten uitzoeken.

Wat achterbleef was een stelletje nietsnutten die vroeger wel eens tegengas gegeven had en er soms zelfs een eigen mening op na hield. Hup weg ermee.

Dat was natuurlijk smullen geblazen in die nieuwe organisatie, met alleen maar ondergeschikten die nu met hun arm geen seconde meer uit de anus van hun baas kwamen.
Ik was buiten schot gebleven omdat ik een ingehuurde werknemer ben, die je te allen tijde een schop onder zijn hol kunt geven. Dat hoeft niet perse met een reorganisatie.
De leidinggevenden hadden hun pionnen weer terug.
Ik had ook een leidinggevende boven mij gekregen, Peter Jan was zijn naam, maar die bemoeide zich niet met mij en eerlijk gezegd ben ik allang al blij als ik kan zeggen: “ Je hebt er niet veel aan, maar je hebt er ook geen last van.
Alleen de vergaderingen werden anders. De leidinggevenden konden natuurlijk moeilijk zitten en er was een formulier bijgekomen t.b.v. die bijeenkomsten.
Er was nu een “referentiekader” of zoiets en iedereen die zijn mond open deed stond meteen als aktienemer op het formulier. Muisstil werd het ervan. Ook tijdens de rondvraag aan het einde van de vergadering. Dat was een hele vooruitgang, want er zijn natuurlijk altijd mensen die het thuis niet leuk hebben en na een vergadering nog eindeloos kunnen dooremmeren, tot zeer laat in de middag.

Men had mij weer onderverhuurd aan een chemische heksenketel alwaar ik mij best op mijn plaats voelde, maar neem het van mij aan: Geluk duurt nooit lang.
Zo had het management in al zijn wijsheid tijdens een “sessie op de hei” bekokstoofd, dat alle ingehuurde snoeshanen nu maar eens het veld moesten ruimen.
Wie het werk dan zou moeten doen was waarschijnlijk een detail waar men zich later mee bezig ging houden, want de vaste werknemers delegeerden alleen maar.

Nu heb ik in mijn tuin best veel te doen, maar ik ben nog niet oud genoeg om dat als hoofdbezigheid te hebben.

Het lot besliste anders.

Ik zie Peter Jan nog komen bij het bedrijf waar hij mij onderverhuurd had, om te zeggen dat hij mij wilde inruilen voor een vaste medewerker van zijn club.

“ U heeft twee mogelijkheden,” had de baas van dat bedrijf tegen Peter Jan gezegd:
“ Of wij huren FrancisM van u in, of we doen het rechtstreeks, zonder u en dat lijkt mij trouwens nog een stuk goedkoper ook ”
“ We hoeven in ieder geval geen vaste medewerker uit uw bedrijf,” zo besloot hij.
Vanuit mijn kantoor zie ik Peter Jan met de staart tussen zijn benen weer weglopen.

Zielig he en hij heet ook nog Peter Jan.