De Ring Deel 3

Aarzelend streelde hij over haar wang. Ze was bleek en voelde koud aan. Ze zou toch niet..? ‘Liefje,’ fluisterde ze plotseling. Enigszins geschrokken nam hij een stap terug. ‘Ik dacht dat je sliep.’ Een vermoeide uitdrukking lag op haar mooie, eerlijke gezicht. Ga terug, galmde het in zijn hoofd. Terug naar jezelf. Loslaten. Nu! Een nerveuze tik rondom zijn linkermondhoek speelde terstond op. Een bijkomstigheid van stress; iets waar hij al sinds zijn kinderijd last van had. ‘Weet je,’ zei hij nadat hij een moment had genomen om tot zichzelf te komen. ‘Soms ben ik bang dat ik me teveel inleef in dat scenario dat me een aantal weken geleden in mijn handen is gedrukt. Misschien moet ik die hele rol maar uit handen geven. En die slaappillen waarmee ik een paar dagen geleden ben begonnen werken ook niet mee. Ik krijg er de vreemdste bijwerkingen van.’

Bedachtzaam keek ze hem aan. ‘Ik wilde het niet tegen je zeggen, maar ik maakte me al langer zorgen over je. Zoals gisteren, toen we seks hadden…Je was zo grof, zo uitzinig. Ik werd bijna bang van je. En dat wil ik niet. Ik wil niet bang voor je zijn.’ Zijn ogen prikten en opnieuw streelde hij haar. Niet langer vanuit een afstand, een waas, maar volkomen vanuit zichzelf.

‘Je hebt gelijk’ zei hij. ‘Je hebt helemaal gelijk en het spijt me dat je me zo hebt moeten meemaken de laatste tijd. Er zijn grenzen aan het jezelf inleven in een rol, en ik denk dat ik die grens bereikt heb. Het personage dat ik verwacht word te gaan spelen put me volkomen uit. Hij is mentaal gestoord, kil en een misantroop pur sang. Het is alsof hij bezit van me neemt, alsof hij mijn identiteit volledig overneemt. Het is een prachtige rol, het zou me zelfs wat succes kunnen opleveren en me uit het theater kunnen halen, maar jij en mijn gezonde verstand zijn me te belangrijk om aan zoiets op te offeren.’

Ze gaf geen antwoord maar pakte zijn hand. Zachtjes streelde ze over zijn ring. De ring die hen al meer dan vijftien jaar met elkaar verbonden had. Die hen door goede en slechte momenten had geloodst en met de jaren was verworden tot een rotsvast symbool dat als een constante factor in hun leven aanwezig was geweest.

‘Hoe loopt het verhaal eigenlijk af?’ vroeg ze plotseling. ‘Ik weet dat het personage dat je gaat spelen langzaam maar zeker doorslaat in zijn aanbidding voor zijn vriendin, dat zij uit angst voor hem de band met al haar familie en vrienden heeft verbroken, dat hij hun huis eigenhandig heeft omgetoverd in een kasteel, zodat in zijn ogen alles wat ze nodig heeft binnen handbereik voor haar ligt en dat hij haar na een mislukte ontsnappingspoging uiteindelijk opsluit, maar dan…’

Opnieuw was er die steek. Het liefst had hij zich in zwijgen gehuld, het scenario in het vuur gegooid en voorgoed het acteren aan de kant geschoven, maar toen begon hij te praten. ‘Om een ultiem statement te maken voor zijn liefde voor haar wilde hij haar iets geven. Hij had lang en hard nagedacht over wat dat zou moeten zijn. Lang en hard waren zijn specialiteiten, zie je. Als zijn cadeau dat niet kraakhelder zou weerspiegelen, zou ze teleurgesteld zijn.

Geen lamswollen vest, dus. Geen laarzen van zachte suède. Geen tomatenplant of zeldzame orchidee. Ook geen sapcentrifuge, al speet hem dat wel. En helemaal geen verguld, aandoenlijk lieveheersbeestje aan een kettinkje.’

Even pauzeerde hij, nam diep adem en vervolgde:
‘In plaats daarvan bezocht hij een antiquair waar hij een bijzondere ring in de etalage had gezien. Hij was verward die dag. Zijn meisje lag ondertussen hevig verzwakt wegens een tekort aan voedsel al enkele dagen aan bed geketend nadat ze had aangegeven hun relatie te willen beeindigen, en het lukte hem niet meer om fictie en werkelijkheid van elkaar te onderscheiden.

De verkoopster in de winkel was onmiddellijk onder de indruk van de casanova en besloot de ring uiteindelijk uit sentimentele overwegingen aan hem mee te geven. Zijn charmes en onvolprezen toneelspel hadden hem zelfs in het diepst van zijn geestelijke crisis nog steeds niet in de steek gelaten. Maar op het moment van thuiskomst blijkt zijn meisje op wonderbaarlijke wijze te zijn ontsnapt en ligt er een andere vrouw in zijn bed. De vrouw in kwestie blijkt zijn eigen partner te zijn, de vrouw met wie hij al vijftien jaar is getrouwd.’ Bij het uitspreken van die laatste zin kuste hij haar. Ze lachte.

‘En kijk eens wat ik voor je heb.’ Met een sierlijk gebaar reikte hij naar zijn binnenzak, maar op datzelfde moment bedacht hij zich. ‘Laat maar,’ besloot hij. ‘Het was niets bijzonders. Ik dacht dat ik iets voor je had gekocht maar ik ben het stomweg vergeten. Slapen. Ik moet echt meer slapen.’

Liefdevol pakte ze hem vast en even, heel even moest hij denken aan zijn meisje; die ander die weken bij hem was geweest, hem bij iedere stap die hij nam vergezelde en nu op sterven na dood uit zijn greep was ontsnapt. Zonder ring. En zonder het wrede lot van dood en schikking.

Langzaam nam het donker het over van het licht. Zilveren lokken veranderen in koperbruin en voor de laatste keer die dag voelde hij een golvende steek die als een bliksemflits van zijn middenrif tot zijn hoofd omhoog schoot. ‘Ik hou van je’ fluisterde hij, maar alles wat hij zag waren twee gesloten ogen, zich verhullend in een schreeuwende stilte.