De rode fiets

Al weken keek ze er naar uit, haar zesde verjaardag. Ze is normaal altijd erg nieuwsgierig, en ziet bijna altijd cadeautjes voordat ze ze krijgt, maar deze keer is het een heel goed bewaard geheim gebleven. Papa en mama deden heel erg geheimzinnig over haar cadeau. Het moest wel iets heel bijzonders zijn. Vorig jaar kreeg ze ook iets wat ze totaal niet verwacht had, papa had een poppenhuis voor haar getimmerd. Papa heeft een eigen bedrijf, waarin hij meestal werkt met ijzer, dus timmeren doet hij niet zo vaak. Maar het poppenhuis was super gemaakt, allemaal aparte kamers erin, met kleine meubels, vloerbedekking en gordijnen, door mama en oma gemaakt. Ze heeft nooit zo goed begrepen waarom ze een poppenhuis kreeg, ze speelde nooit met poppen, maar altijd bij papa in de werkplaats. Timmeren, verven en huttenbouwen dat waren eigenlijk haar liefste bezigheden. Zouden haar ouders gedacht hebben dat ze met een poppenhuis meer meisjesdingen ging doen? Haar moeder moet het altijd plakken van pleisters op haar knieën beu zijn geweest, want ze struikelde regelmatig en viel dan haar knieën stuk. Misschien kreeg ze daarom wel dat poppenhuis vorig jaar. Papa liet haar altijd rustig haar gang gaan in zijn bedrijf, hij vond het wel leuk een dochter die misschien later in zijn voetsporen wilde treden.

Maar over een paar dagen was het zover, ze zou 6 jaar worden. Ze was een late leerling werd er gezegd. Het moest te maken hebben met haar verjaardag in oktober, want ze mocht nu nog niet naar de grote school. Erg jammer, want ze was het plakken, kleuren en verplicht met poppen spelen op de kleuterschool eigenlijk wel zat. Telkens als ze de bouwhoek in wilde tijdens het kiezen ’s morgens, zei juffrouw Cis met strenge stem ‘meisjes spelen met poppen en jongens spelen in de bouwhoek’. Gelukkig kon ze thuis wel doen wat ze wilde, en dat was bij haar vader in de werkplaats spelen.

Eindelijk de dag van haar verjaardag, ze was al vroeg wakker. Papa en mama sliepen nog, ze hoorde nog geen geluid beneden. Voorzichtig kwam ze haar bed uit, en keek uit de raam naar beneden, buiten was het nog donker. Haar papa had spijlen voor de raam gemaakt, stel je voor dat ze naar beneden zou vallen. Haar broertje was begin dit jaar van de trap gevallen, gelukkig van niet zo hoog, maar hij had wel heel erg lang in het ziekenhuis gelegen, hersensluiting had hij. Papa moest altijd lachen als ze dat zei, mama zei altijd dat het hersenschudding heette. Toen hij weer thuiskwam, kon hij niet meer lopen, hij had al die tijd in het ziekenhuis moeten liggen en rust moeten houden. Gelukkig was hij weer thuis en was hij helemaal beter. Een broertje dat in het ziekenhuis ligt en waar je niet op de kamer mocht komen, was toch wel heel erg.

Ze ging snel naar beneden, papa en mama wakker maken, ze was tenslotte jarig! Zachtjes deed ze de deur van de slaapkamer van haar ouders open, en met een sprong dook ze op het bed. ‘Ik ben jarig, ik ben jarig’ zong ze met luide stem ‘hiep hiep hoeraaaa’ Haar ouders waren ineens wakker, toen hun meisje op het bed sprong. Ze hadden het wel verwacht, ze wisten dat ze al dagen droomde van haar verjaardag. ‘Cadeautje, cadeautje’ zong ze vrolijk verder.

‘Zullen we het dan maar snel geven, langer wachten kan ze toch niet. Kom we gaan naar de kamer van opa’ De kamer was ooit van opa geweest, toen hij bij ze woonde, maar dat was al een poosje niet meer zo. De kamer was steeds zo blijven heten, maar zat altijd op slot, waarom wist ze niet.

Nu gingen ze met zijn drieën naar die kamer, en daar stond haar cadeau: een nieuwe fiets, een rode. Ze vloog haar ouders om de nek, en schreeuwde blij ‘een fiets, een fiets’ Ze dacht dat ze nog nooit zo blij was geweest, een nieuwe fiets, wat was hij mooi. Met een groot glimmend stuur, een bel die pling, pling deed, een mand aan het stuur, en een stoeltje aan de achterkant. Zou dat voor haar broertje zijn, of was het bedoeld om zo’n suffe pop mee te nemen? Oh, er zaten ook zijwieltjes aan, dat was zeker omdat ze nog niet zo goed kon fietsen. Nou, dat moest ze dan maar snel leren, want zijwieltjes, dat kan toch echt niet meer als je 6 jaar bent.

Ze kon bijna niet wachten om de fiets te proberen. Maar er moest eerst gegeten worden zei haar moeder. Gelukkig was het herfstvakantie deze week, dus ze hoefde niet naar school. Na het ontbijt ging ze met haar mooie nieuwe rode fiets naar buiten. Het was wel even wennen, het hogere stuur, en de trappers die wel ver van de grond zaten, gelukkig had papa alles op de goede hoogte gezet. Ze fietste die dag veel, maar telkens als er weer nieuwe visite kwam, moest ze van mama naar binnen komen. Maar iedereen wilde de fiets zien, dus dat was weer een kans om te fietsen. Aan het einde van de dag wilde ze graag dat haar papa de zijwieltjes eraf haalde, maar hij zei dat ze te ongeduldig was, zoals gewoonlijk.

De komende dagen was het nog vakantie en mooi herfstweer, dus ze kon veel oefenen met haar nieuwe fiets. Papa haalde de wieltjes eraf en liep vaak met haar op en neer, om haar te leren fietsen. Het ging steeds beter, ze kon al hele stukken losfietsen, maar wel met haar papa ernaast. Toch wel een veilig idee, om af en toe een hand op je schouder te voelen. Op de laatste zaterdag van de vakantie kon ze steeds verder alleen fietsen, en had ze maar af en toe nog hulp nodig. Ook een van de klanten van papa, ze kende Thijs goed want hij kwam heel vaak, liet ze haar nieuwe fiets zien. Hij zei ‘laat maar eens zien hoe goed je al kunt fietsen’. Trots als ze was, stapte weer op haar fiets en begon stoer te trappen. Ze trapte en trapte, steeds verder weg van de grote schuifdeuren van de werkplaats. Ze hoorde haar papa van ver weg roepen ‘ze kan wel los fietsen, maar nog niet goed remmen’

Ze kwam steeds dichter bij de grote vrachtwagen die geparkeerd stond achter op het terrein. Ze maakte een bocht met haar fiets naar links en ineens was daar de sloot. Ohhhh, wat was die ineens heel dichtbij. Ze probeerde te remmen, maar van schrik en angst trapte ze de verkeerde kant op, en gleed zo met fiets en al de sloot in. Ineens was daar allemaal koud water om haar heen, en voelde ze zichzelf wegzakken in de modder en alle andere viezigheid daar in die sloot. Ze spartelde en probeerde te zwemmen, zoals ze geleerd had op zwemles. Terwijl ze met haar hoofd weer boven water kwam zag ze haar vader die naast haar in de sloot stond, en haar met zijn beide grote handen vastpakte. Hij trok haar omhoog, tegen zijn veilige brede schouders aan, en knuffelde haar. ‘Meisje toch’ zei hij, ‘wat doe je nou toch ineens. Zo hard al kunnen fietsen en niet remmen, dat moeten we toch maar snel weer gaan oefenen.’

Ik heb nog een aantal jaren op die rode fiets rondgereden, zonder zijwieltjes en met remmen. Later zei mijn vader eens tegen me toen ik net mijn autorijbewijs had ‘hardrijden kun je al, nu moet je nog leren zachtjes rijden en op tijd remmen’ Die wijze woorden van mijn vader herinner ik me nog vaak als ik in de auto zit.