De Tandarts

Aangezien ik ‘gezegend’ ben met een slecht gebit moet ik eens in het half jaar in de steigers bij de tandarts. Het is gelukkig nog niet zo erg dat ik me tanden voor het slapen gaan in een bakje water moet leggen maar er is toch altijd wel weer een gaatje dat opgevuld moet worden. En zoals elke zelfverzekerde man in Nederland heb ik overal een grote mond, behalve bij de tandarts. Het begint al in de nacht ervoor. Badend in het zweet word ik wakker van de meest afgrijselijkste dromen over uitschietende boren en kleine spiegeltjes in me keel. Als ik doodmoe aankom bij de tandarts hangt er altijd vroeg in de ochtend al een muffe geur in de wachtkamer. Een combinatie van angstzweet en goedkope parfum. Ik snap niet waarom tandartsen nog steeds een tijd afspreken aangezien ik altijd minstens drie kwartier zit te wachten. Ze kunnen beter zeggen: “kom maar ergens tussen 9 en 10”. Terwijl ik in een enorm saai roddelblaadje een stukje over Gerard Jolings seksleven zit te lezen word ik getrakteerd op een achtergrond muziekje dat wel erg veel lijkt op zijn nieuwste plaat. Een combinatie van de hartverscheurende boor, een jankende baby en een jongetje dat totaal onritmisch de blokjes op het speel rek van links naar rechts beweegt. Nadat er een meisje met tranende ogen naar buiten rent, ben ik aan de beurt. De tandarts vraagt nog uit beleefdheid een aantal dingen maar die gaan volledig aan mij voorbij. In een totale roes neem ik plaats op de stoel die direct door mijn tandarts naar achter wordt geplaatst. Zodra ik volledig horizontaal lig en die zonnebank lamp op me hoofd gericht wordt, voel ik me alsof ik door buitenaardse wezens ontvoerd ben, geen kant op kan en straks allemaal pijnlijke experimenten moet ondergaan.

Heel opvallend vind ik altijd het feit dat de meeste tandartsen vervelend uit hun mond ruiken. Een tandarts die zijn gebit niet goed verzorgt vind ik hetzelfde als een dikke fitness instructeur: totaal ongeloofwaardig. Tijdens de standaard controle drukt de tandarts dat haakje altijd zo hard op je tanden dat ik alleen maar kan denken hoe vreselijk het zou zijn als deze van mijn tand af zou schieten en via mijn tandvlees mijn verhemelte doorboord. Terwijl ik in gedachte mezelf badend in bloed afgevoerd zie worden dient mijn tandarts de verdoving toe. Na 5 minuten begint de verdoving te werken maar ik ontspan niet. Terwijl ik op de achtergrond een heel depressief nummer hoor op Skyradio probeer ik met een boor, een afzuigapparaat, twee watjes, drie tangen en een vinger van de assistent in me mond, een klein beetje slijm weg te slikken. Ik voel geen pijn maar toch voel ik me ellendig. Als ik me ogen open zie ik twee vreemde gezichten met kapjes voor hun mond die aandachtig in me mond zitten kijken alsof er een kijkdoos inzit. Als de behandeling is afgerond biedt de assistent mij een glaasje water aan. Aangezien mijn verdoving nog niet is uitgewerkt heb ik geen enkele controle over mijn tong en lippen, waardoor ik als een lid van de Jostiband me hele shirt zit onder te kwijlen. Vroeger mocht ik tenminste nog een nieuwe tandenborstel uitkiezen, nu krijg ik alleen nog maar een envelop met een dikke rekening mee.