De tijdreiziger

Over het algemeen ben ik toch een vrij rustige weggebruiker maar er zijn soms van die momenten dat ik mij als een gestresste kip al vloekend en scheldend voortbeweeg over de door het ministerie van Verkeerd en Wat er staat aangelegde wegen. Vaak heb ik dit soort momenten aan mezelf te danken omdat ik net iets te laat van huis ben vertrokken of dat ik met mijn stomme kop de route niet voldoende goed had voorbereid zodat ik overal uitkom. Behalve waar ik moet zijn natuurlijk. Soms ligt het niet aan mij. Dan kom ik van die weggebruikers tegen in een bepaald merk auto waaraan ik bij voorbaat al een hekel heb. Je kent ze wel. Zo heeft iedereen wel zijn eigen merk. Bij mij is dat Volvo. Mooie degelijke wagens an sich, alleen die bestuurders! Dit gevoel voor dit merk is bij mij aangewakkerd door mijn ouwe heer, fervent Volvo-rijder, die van mening is dat hij op de snelweg, met een snelheid van tachtig kilometer per uur, de meest economische snelheid heeft gevonden. Economisch ja! Ik moet alleen de tijd, die de routeplanner mij voorspelt, met een factor twee vermenigvuldigen wil ik op tijd op mijn afspraak komen.

Al bumperklevend en met mijn lichten signalerend probeer ik op een subtiele manier duidelijk te maken, aan weer zo’n slak die voor mijn bolide is opgedoemd, dat het van mij echt wel een beetje sneller mag. “Schiet nou toch op man! Ik kan niet rijden met de snelheid van het licht zodat ik voor het donker thuis ben! Dus, gas erop!”

Met een bloeddruk van stand: negenennegentig koppen koffie in vier uur, bereik ik, kantje boord op tijd, mijn bestemming.
“Goedemiddag, ik heb een afspraak met meneer Pietersen.” Zeg ik met een allervriendelijkst opgetrokken masker tegen de receptioniste terwijl ik mezelf weer tot rust probeer te manen.
“Met meneer Pietersen?….Maar ik zie pas een afspraak staan voor morgenmiddag” antwoordt ze vriendelijk.
Hier was de kreukelzone van mijn stalen masker niet tegen bestand waardoor ik enkel met verwrongen gelaat kon uitbrengen: “Nou en, dan ben ik toch mooi op tijd?”