De tocht door het ongewisse

Steeds meer woorden worden toegevoegd. De boel blijft nog wat moeizaam aan elkaar hangen. Met iedere tik op een toets wordt de tekst zwaarder en zwaarder. De grammen vliegen er aan en de clou dringt steeds dieper in de materie. Het geheel gaat al vrezen of de geplande reis naar de openbaarheid nog wel haalbaar is. Uiteindelijk komt her er toch van. Vele fronsen en zweetdruppels later en honderdduizend kleine aanpassingen rijker, wordt de aanslag op ´plaatsen´ gepleegd. De samengebalde brei vliegt door de poort van het ongewisse en begint te beseffen dat er nu een zelfstandig bestaan is begonnen. Langzaamaan groeit het ik-gevoel. Ik ben iets geworden. Een creatie. Een column.
Het ongewisse voelt nogal rond aan en ik ben er zeker niet alleen. Vele letterbundels klitten bij elkaar en als weke massa´s zweven verschillende vertelsels door de hoekloze ruimte. Als het zo uitkomt geven we de ander een zetje in de goede richting. Niemand weet nog wie er eerder of later binnen is gevallen.

Mannen, vrouwen, actualiteiten, realiteiten, gein en ongein, algemeen. We raken elkaar allemaal even vluchtig aan. Zacht en strelend proberen we bij elkaar te voelen hoe de ambiance uitstraalt. Wie oogst de meeste aandacht en de meeste reacties. Wie raakt een gevoelige snaar? Wie zal de gemoederen aan het denken zetten. En wie heeft er weer iets uit de duim gezogen en wie doet er kond van een stootervaring van een grote teen. Een gelig schijnsel vanuit een snelle opening geeft wat gelegenheid om een glimp van elkaar op te vangen. Voor het eerst zien we iets van de ander. En voor het eerst raken we wat intiem met elkaar in dit benauwde zweethokje. We bevinden ons in de wachtrij. Maar er staat helemaal niemand in de rij. Het zweeft maar een beetje in de rondte. Nogmaals krijg ik een vluchtige blik op vele glazige weke gedrochtjes in allerlei kleuren en volgepropt met letters. sommigen herken ik al van de vorige flits. Er wordt nu een nieuwe felroze plumpudding aan toegevoegd. De opening sluit achter nieuwe column en het is weer zwart als de nacht. De serene rust wordt lichtelijk aangetast door een vreemde eend in de bijt. De roze massa waart waggelend door de ruimte. Pas als ook ze merkt dat er geen weg terug of vooruit is, zoekt ze een plekje in de baan. We zweefrollen weer sereen door. Een vrolijk gelach klinkt op. Dat is dus een column die om zichzelf kan lachten. Het geluid van een startende auto en piepende banden doen denken aan een flitsend reisverhaal. Ook wordt een subtiele traan weggeslikt. Weer geeft de gele gloed vanuit de langwerpig kronkelende opening aan dat de ruimte een nieuwe column heeft binnengelaten. Het riekt een beetje naar stoom. Daar wordt boosheid afgeblazen.
Die actuelen onder ons blijven maar in die ene hoek hangen. Hebben die nieuwsneuzen daar iets te zoeken?
Of ze het wisten, ineens verschijnt er een tunnel met de zuigkracht van een Turbo Henry en slurpt die haantjes de voorsten in zich op. De ruimte is enkele medezwevers leger geworden. De hele meute haast zich naar de plek des wonderen. Het wordt een afwisselend flaneren en dringen van lenige bollen. Er is ernstig sprake van in enige mate voor willen dringen. Innig drukken de weke lichamen tegen elkaar. Eén van die zeldzame momenten van saamhorigheid in een groep. Ik krijg dan ook hersenschimmen door van een reisgezelschap die samen met een bus op pad gaan. Als volslagen vreemden creëren ze ad hoc een amicale sfeer omdat ze een week lang bij elkaar gaan horen. Als na een week het gezelschap voor de laatste keer visitekaartjes uitdelend uit de bus stapt, wordt die knusse amicaliteit a la seconde weer ontbonden en vallen zij sluiten hun eigen dierbaren weer in de armen.
Het gaat eventjes goed bij de tunnel aan het eind van het ongewisse in de wachtrijruimte. Dan komt Turbo Henry vanuit een andere hoek met een twee keer zo lange zuigende tunnelslurf. Er gaat een einde komen aan ons samenzijn. Lieve Columns van CXers, het was leuk jullie even van dichtbij te zien.
Dringen is nooit mijn sterkst kant geweest en ik wordt als gemakkelijke prooi het nieuwe slachtoffer. Ik kan me nog net de voorspelbare vraag afvragen of er aan het eind van de tunnel nog licht is. Ondertussen rol ik mijn magnetische massa helemaal op tot een kluitje. Geen letter mag verloren gaan of verminkt raken.
Aan het eind van de tunnel wordt ik in een zee van kunstlicht geblazen. Bij het uitrollen wordt ik platter en dunner en kom helemaal uitgestrekt en kwetsbaar tot stilstand op een koude ondergrond. Ik ben meteen weer bij de les. Ongevraagd wordt een paarsblauwe straal van boven tot onder over mij heen getrokken. De glijdende bundel wordt nergens tegengehouden of weggeduwd. Op de een of andere manier blijkt dit een goed teken te zijn.
Zo plat en doorzichtig als ik nu ben, krijg ik een ferme duw en vlieg over de virtuele schutting. Plof. En voila. Ik sta nu virtueel te kijk in uw beeldscherm. Een aantal woorden in een volgorde zoals mijn auteur het heeft gewild. Maar die zit nu net zo veilig als u aan de andere kant van het scherm.
Ik ben slechts het medium, U mag nu met propjes schieten.

Maar u kunt mij pas raken als u eerst uw eigen scherm doorboort.