Het is vrijdag ochtend, kwart over zeven, een man van midden in de dertig is op weg naar het station. Hij is verward, moe en verdrietig. Het enige dat hij wil is weg, ver weg hier vandaan. Langzaam sjokt hij door de ontwakende stad waarin hij sinds jaar en dag heeft gewoond. Hij is moe, iedere dag weer gaat hij op weg naar het station. Moe van de sleur die zijn leven is geworden sinds zijn ex hem heeft verlaten.
Hij is verward, iedere dag weer gaat hij naar zijn werk. Het werk dat hem al tijden tegen staat, het werk waar hij geen voldoening in kan vinden. Het werk ook, waar hij helaas niet zonder kan omdat hij nu eenmaal het geld nodig heeft om te leven. Hij snapt niet hoe het zover heeft kunnen komen.
Hij is verdrietig, verdrietig om zijn dochter. Zijn dochter ging met haar moeder mee naar haar nieuwe vriend. Zijn dochter zegt nu papa tegen een vreemde, een vreemde man met geld.

Onderweg ziet hij anderen, anderen op weg naar het station. Hij denkt na over zijn leven, over hoe het ooit begon, onbezorgd en vol vreugde. Hij denkt terug aan de tijd voordat alle ellende begon. Op het station aangekomen, vervolgt hij zijn weg naar het perron. De trein komt al denderend binnen gereden en de man stapt van het perron.

Hij stapte van het perron, nog voordat de trein van halfacht stoppen kon.

Categorieën: Verhalen

6 reacties

Sarcasme · 7 oktober 2003 op 12:13

In een woord:

Pakkend

R@@F · 7 oktober 2003 op 13:09

Ik hoop dan wel dat het een stoptrein was

Irtimid · 7 oktober 2003 op 13:11

Ik kon het niet meer vragen R@@F.

Kobus · 7 oktober 2003 op 14:54

De trein richting Eindhoven stopt niet te Best !
Jammer, maar wel mooie column aan overgehouden.

Kees Schilder · 7 oktober 2003 op 18:27

Waanzinnig mooie column.

Li · 8 oktober 2003 op 15:36

Een aangrijpende column. Nu nog hartverscheurende muziek erbij plus een mooie stem en een fantastische song is geboren!

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder