De verkeerde oma.

Generaties lang woont de familie al hier. In dit dorp. Als Sanne het parkeerterrein van het bejaardencentrum oprijdt, weet ze nog steeds niet of ze eerst bij ‘lieve-oma’ of bij ‘ mopper-oma’ op bezoek zal gaan. De oma’s wonen naast elkaar; moeder van mam en moeder van pap. Sanne besluit om eerst maar bij ‘mopper-oma’ op bezoek te gaan, dan heeft ze dat in ieder geval vast gehad. Ze belt aan. Oma doet open. ‘Je hebt geluk dat ik niet kon slapen vanmiddag. Anders had je voor een dichte deur gestaan,’ begroet oma haar kleindochter.
‘Kind, wat ben je weer bloot gekleed. Ik snap niet, dat jouw man je zo over straat laat gaan.’ Sanne besluit om optimistisch te blijven en prijst de planten van oma die het zo goed doen op het balkon. De donkere kamer in het bejaardentehuis heeft helemaal geen sfeer. Er staan geen foto’s, geen snuisterijen, het is bijna steriel. ‘Als je koffie of thee wilt, dan zal je het zelf moeten zetten,’ zegt oma. ‘Ik heb daar allemaal geen energie meer voor. Ik snap ook niet, dat jouw moeder zo weinig bij mij komt. Van je kinderen moet je het maar hebben denk ik dan maar.’ Sanne verbijt zich, zegt niks, gaat thee zetten en is blij als haar tijd erop zit. ‘Dag oma, tot de volgende keer!’ ‘Bel in het vervolg. En zeg maar tegen je ouders, dat ik nog steeds niet dood ben en dat ze best eens langs zouden kunnen komen,’ reageert oma.

Sanne belt aan bij ‘spelletjes-oma’. Oma is duidelijk blij om haar te zien. ‘Kind, wat een verrassing! En wat lijk je toch op je papa. Je bent zo mooi! Wat heb je een schattig rokje aan en jouw huid! Nog zo lekker jong!’ Sanne gaat lekker zitten in de stoel die oma haar wijst.
‘ Zal ik thee zetten, oma?’ ‘Welnee,’ zegt oma. ‘Dat kan ik nog prima zelf hoor!’
Sanne kijkt naar oma terwijl deze bedrijving heen en weer loopt. ‘Kind, als ik geweten had dat je kwam, dan had ik beneden in het winkeltje wat koekjes gehaald!’ Al is oma’s kamertje maar klein, het is er heel gezellig. Overal staan foto’s en leuke snuisterijen.
Oma heeft van alles te vertellen en vraagt ook aan Sanne honderduit. Sanne schrikt, als ze op haar horloge kijkt. ‘Oma, ik moet echt gaan hoor! Ik moet nog boodschappen doen en eten koken.’ Oma heeft alle begrip. ‘Ja, ga maar gauw lieve kind. Als je nog zoveel moet doen! Geef me een dikke kus, de groeten aan je lieve man en ouders. Ik ben blij dat ze binnenkort vakantie hebben, want ze werken echt veel te hard. Dag lieverd!’

Als Sanne wegrijdt toetert ze nog even naar ‘lieve-oma’ die haar hartelijk nazwaait vanaf het balkon. Het balkon bij ‘mopper-oma’ is leeg. De donkere gordijnen zijn voor de ramen geschoven, zodat alles wat licht is maar verduisterd wordt.

Twee weken later, als Sanne naar het rouwcentrum rijdt waar oma opgebaard ligt, dreunt constant hetzelfde monotone zinnetje door haar hoofd: ‘de verkeerde oma, de verkeerde oma, de verkeerde oma.’ En de tranen stromen onophoudelijk langs haar wangen.