Terwijl ik mijn boodschappentas in de kofferbak zet, hoor ik: ‘Nee, dat gaat zo niet! Die auto moet weg!’ Ik kijk opzij en zie hoe een stokoude, spichtige vrouw probeert een rolstoel in een bestelwagen te duwen. In de stoel zit haar uitermate sikkeneurige en behoorlijk zwaarlijvige echtgenoot. Ik sluit de kofferbak en loop naar het echtpaar toe. ‘Kan ik u helpen, mevrouw?’ vraag ik vriendelijk.
Zij kijkt me hulpeloos aan en zwijgt. Hij blijft stoïcijns voor zich uitkijken en antwoordt: ‘Ze moet de wagen een stuk naar voren rijden, want zo gaat het niet.’ Ik moet toegeven dat mevrouw de auto niet erg handig geparkeerd heeft: met de achterkant op slechts enkele meters afstand van de voorbumper van een enorme Mercedes. Zij verweert zich zenuwachtig met de woorden dat die andere auto er net nog niet stond. Dat vooruit inparkeren, in plaats van achteruit, een stuk handiger was geweest, opper ik maar niet.
‘Het is wat krap,’ zeg ik, ‘maar volgens mij lukt het best,’ waarna ik de handvatten van de rolstoel grijp. Ondanks het gewicht van de man lukt het me om de rolstoel, zonder contact te maken met de Mercedesbumper, recht voor de oprijplank te krijgen. De mopperkont blijft stug volhouden: ‘Het gaat toch niet lukken, kijk maar, ik sta scheef!’ Ik snoer hem de mond door te constateren dat hij hartstikke recht staat. ‘Kijk maar,’ voeg ik eraan toe en voordat hij er erg in heeft, zit hij met stoel en al in de auto.
Het blijft even stil. De vrouw kijkt me aan en zucht hoorbaar. ‘Zet hem even op de rem,’ spoort ze haar man aan die vervolgens enigszins naar voren buigt en mopperend dat het toch niet gaat lukken ergens een hendel of iets dergelijks overhaalt. Ik blijf voor de zekerheid de rolstoel vasthouden en mevrouw begint aan alle kanten riemen en banden vast te zetten. Mijnheer heeft zijn irritante litanie nog steeds niet gestaakt. ‘Zie je wel dat het niet gaat?’ pruttelt hij akelig nasaal.
‘Laat maar los’, zegt zij na enige tijd gelaten. De rolstoel schuift heel langzaam naar achteren. ‘Zie je wel, ik zei het toch!’ kraait de man. ‘Haal me er maar weer uit, ze moet eerst de auto ergens anders neerzetten, dan gaat het wel.’ Ik ben verbijsterd maar krijg de kans niet iets te zeggen, want hij heeft de rem van de stoel alweer losgemaakt. Ruim honderd kilo oude mannenvlees schuift richting oprijplank en ik grijp opnieuw de handvatten, bang om verpletterd te worden. De vrouw maakt alle riemen weer los, terwijl hij blijft foeteren.
Het is nog een hele toer om de man uit de auto te krijgen. Als ik even later met trillende armen achter de rolstoel sta en mevrouw weer in de auto is gaan zitten, vraagt de brompot: ‘Bent u er nog mevrouw?’ Naar adem snakkend antwoord ik dat ik er nog ben. Hij draait zich half om in zijn stoel en bijt me toe: ‘U kunt wel gaan. Nu we geen last meer hebben van die Mercedes, kunnen we het zelf wel. En anders zoeken we wel een sterke man.’ Ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken en hoor nog net dat hij me bedankt. Terwijl ik het parkeerterrein afrijd, roept hij alweer commando’s naar zijn vrouw. Ik heb met haar te doen; je zult getrouwd zijn met zo’n man. Ik zou er geloof ik permanent wagenziek van zijn.
29 reacties
Libelle · 16 mei 2013 op 07:17
Ik heb je gemist en weet nu waarom!
Honderd kilo oud mannenvlees; feest van herkenning.
Avalanche · 16 mei 2013 op 13:58
🙂
Harrie · 16 mei 2013 op 08:04
Goed geschreven column. Alleen het W- lokkertje in de titel vind ik minder. Waarom refereren aan het Koningslied? Je legt geen verbinding in het verhaal naar het Koningslied of de abdicatie. En ja … over het chagrijn? Ik zou wel willen weten waardoor het gedrag is ingegeven? Nu blijft het hangen in de beschrijving. In ieder geval welcome back. Tekstfontein ziet er goed uit. Leuk idee van die wandelingen. Groetjes Harrie.
Avalanche · 16 mei 2013 op 09:53
Voor wat betreft die titel heb je volkomen gelijk, Harrie. De oorspronkelijke column heb ik op 1 mei gepubliceerd…. toen iedereen nog vol was van dat koningslied en dat ik daarvoor koos had te maken met seo-toestanden. ‘De W van….’ had ik nu net zo goed weg kunnen laten.
Harrie · 16 mei 2013 op 10:23
Tja, als je hoge vindscores wil is dat inderdaad handig. Hoewel het zoeken op een W de robots wel kopzorgen bezorgt. Heeft het wel gewerkt? Groetjes, Harrie
Avalanche · 16 mei 2013 op 11:08
Ja…. het beoogde effect heb ik er wel mee gerealiseerd. 😉
SIMBA · 16 mei 2013 op 08:40
:yes:
Meralixe · 16 mei 2013 op 11:15
Toevallig? Eergisterenavond was er een boekbespreking op Canvas. Naar aanleiding daarvan werden er ten huize Meralixe enkele gesprekken gevoerd richting ‘vastgeroeste relaties’ en vandaag, vandaag krijg ik een schoolvoorbeeld van dergelijke toestanden bij mijn ontbijt.
Mooie tekening van schrijnende toestanden!!!
Let op, ik ben zo vrij geweest de gegevens van het boek via deze reactie mee te geven maar ik ken het verder niet alhoewel ik het vermoeden heb dat het een mooi boek zal zijn.
http://www.dimitriverhulst.net/
Harrie · 16 mei 2013 op 11:27
Grappig dat Dimitri gisteravond ook zijn licht liet schijnen bij Pauw & Witteman over zijn onlangs gepubliceerde boek ‘De Laatkomer’. De hoofdpersoon in het boek wendt dementie voor en laat zich opnemen in een verzorgingstehuis om uit een vastgeroeste relatie te ontsnappen. Je moet er maar opkomen. Bijzondere tegenhanger voor Hersenschimmen.
Harrie · 16 mei 2013 op 11:34
Nog vergeten, ook de moeite waard om even te bekijken, de boekpresentatie van De Laatkomer op YouTube, met pianomuziek van jawel, Dimitri. Een bijzondere en veelzijdige persoonlijkheid.
http://www.youtube.com/watch?v=hSBzTHIuxyY&feature=player_embedded
Avalanche · 16 mei 2013 op 14:01
Heb ik gemist, die bespreking, maar het boek ga ik denk ik bestellen. Dank voor de tip!
Meralixe · 16 mei 2013 op 11:52
Harrie!!!
Hartelijk dank, door te reageren op mijn reactie is er meteen een fout recht gezet!!! :rotfl:
Harrie · 16 mei 2013 op 12:05
Geen dank en vooruit, nog een toegift dan!
Dimitri Verhulst bij Pauw & Witteman over zijn boek De laatkomer > http://omroep.vara.nl/media/236324
Nachtzuster · 17 mei 2013 op 22:23
Wat een heerlijk geschreven column over onze gehandicapte medemens die dus echt niet altijd lief, aardig en aandoenlijk zijn. En wat ben jij een lief mens met een engelengeduld! Goed geschreven!
Avalanche · 19 mei 2013 op 14:43
🙂 dank je, nachtzuster.
Prlwytskovsky · 1 juni 2013 op 12:33
Welgemeend/verdient gefeliciteerd met je CvdM. :yes:
Avalanche · 1 juni 2013 op 18:49
Dankjewel, Prlwyts. Ik wist niet wat ik zag, vanmorgen…..
Dees · 1 juni 2013 op 14:39
Zo krijg ik hem ook nog even mee. Gefeliciteerd met je cvdm, het is inderdaad een juweeltje.
Avalanche · 1 juni 2013 op 18:50
Juweeltje….. wauw, da’s wel een heel mooi compliment. Dank je!
Harrie · 3 juni 2013 op 09:26
Proficiat met de CvdM. Had aanvankelijk gegokt op Dees’ laatste inzending. Maar achteraf bekeken is deze column een goede keuze van de redactie. Het beschrijft een breder leesvlak en morales. Een wat meer veilige keuze. Maar het blijft een mooie column. Los van de titel dan 😉 . Groetjes Harrie.
Avalanche · 3 juni 2013 op 11:08
Dankjewel, Harrie. Natuurlijk heb ik die van Dees onmiddellijk gelezen… Zij noemt deze column ‘een juweeltje’; die van haar is mooier dan dat, vind ik.
Dees · 3 juni 2013 op 11:20
Met alle respect, maar kul! Je hebt verdiend de cvdm, geniet ervan…
Avalanche · 3 juni 2013 op 12:42
Dat doe ik absoluut, Dees.
Nachtzuster · 3 juni 2013 op 11:30
Gefeliciteerd met je CvdM, Avalanche!
Avalanche · 3 juni 2013 op 12:43
Dankjewel, Nachtzuster.
Yfs · 3 juni 2013 op 17:39
Gefeliciteerd Avalanche!! Bij deze de W van Well done!!! :-))
Avalanche · 4 juni 2013 op 14:47
DankjeWel 😉
Naddy · 3 juni 2013 op 20:58
Heel erg leuk geschreven, ik zie het helemaal voor me!
De titel maakte me wel nieuwsgierig, en uiteindelijk in de laatste zin kwam ‘wagenziek’ er pas in voor, leuk gedaan.
Avalanche · 4 juni 2013 op 14:48
Fijn dat je het voor je zag…. dat effect probeer ik altijd te bereiken.