De waarheid alstublieft.

Het was laat in de avond en ik had zojuist een ontzettend spannende film gezien. De film was opgenomen in de stijl van “The Blair Witch Project”, zodat het leek of ik zojuist een thuis-video had gekeken. Ik haalde even diep adem en zoog de zuurstof naar binnen. Een seconde of vijf later ademde ik weer uit waardoor mijn lichaam zich nog dieper in de stoel nestelde. Doodstil maar vol spanning staarde ik naar de aftiteling die op mysterieuze wijze van onderin mijn scherm naar boven toe bewoog. ‘Hoe doen ze dát nu weer?’, grapte ik met geveinsd ontzag in mijn stem. Humor is op zo’n moment mijn uitlaatklep. Grappen waar ik anders nooit om lach zijn hilarisch en bovendien broodnodig. Toch kijk ik een goede horrorfilm het liefst alleen. De impact is dan simpelweg groter.

Als een film klaar is met downloaden volg ik standaard een vast patroon. Allereerst doe ik de lampen uit. Op één na natuurlijk. Die dient namelijk als ‘safe spot’, voor als ik echt mijn broek dreig vol te schijten. Vervolgens positioneer ik mijn meest relaxte stoel voor de computer en krab ik instinctief aan m’n kont tijdens de waarschuwing van stichting BREIN. Een ritueel dat mij zowel de gewenste rust vóór de film, als de vereiste spanning tijdens de film oplevert. Het onderscheid tussen een goede en een slechte horrorfilm is eigenlijk in een woord samen te vatten: kippenvel. Of kip-pen-vel-le-tjus, als je naar beide armen kijkt. Een term die ik overigens nooit begrepen heb. Als ik naar kippen kijk en ze zo relaxed hoor kakelen, krijg ik niet het idee dat ze constant doodsbenauwd zijn. Toen ik zojuist het woord ‘kippenvel’ controleerde, zag ik dat er aan de term: “mieren- of muggentietjes” eenzelfde betekenis wordt gegeven. Waar slaat dat nu weer op? Ik heb nog nooit mieren, laat staan muggentieten gevoeld, maar aan de andere kant zijn het misschien gewoon moedige beesten. Kippenvel dus. Het feit dat een door mensen bedachte serie van beelden en geluiden, een duidelijk waarneembare, fysieke verandering in het menselijk lichaam teweeg kan brengen, stelt mij in staat een zin als deze te formuleren en dat is toch knap. Snap je?

Na afloop van de film kalmeerde ik mijzelf met de gedachte dat alles gelukkig maar een verzinsel was. Het was niet echt. Het was nep. Nu komen we, na een inleiding van formaat, tot de kern van de zaak en zoals gewoonlijk sla ik een paar stapjes over.
De Mexicaanse griep. Welke griep? De DSB bank is failliet. Kapot gemaakt door enkele machtige Illuminati die hun bonus met elk nieuwsbericht zagen stijgen. De poolkappen smelten! Hoor je dat? Ze smelten! Koop mijn DVD voor het te laat is! Oh ja?
Je ziet dat ik wel degelijk relevante informatie in mijn stukjes verwerk en dat ik heus wel op de hoogte blijf van de huidige ontwikkelingen in onze samenleving, alleen weet ik niet meer wat ik moet geloven. De laatste jaren word ik steeds vaker geconfronteerd met het feit dat zoveel van wat we zien en horen een vakkundig verdraaide leugen lijkt, of is.

De aanleiding voor dit ‘nieuwe bewustzijn’ was een documentaire genaamd: Zeitgeist. Er werden drie thema’s in behandeld. Op zeer overtuigende wijze vernietigde men de door de media omarmde waarheid betreffende 9.11, ontmantelden ze het economisch systeem in de USA als pure oplichterij door enkele machtige bankiers en degradeerden ze de christelijke kerkleer tot niets meer dan een hergebruikte mythe. Tijdens het kijken van deze documentaire herhaalde zich keer op keer de gedachte: “Als dit echt waar is dan…” Op dat moment was ik nog niet in staat een antwoord te formuleren, maar een ontembare drang naar de waarheid was het gevolg. Het leek wel alsof iemand mij ruw wakker schudde uit een soort van comateuze toestand waarin ik alleen nog in staat was om ja te knikken, maar vooral niet dóór te vragen. Ook verbaasde ik mij over het feit dat we massaal en met open ogen worden bedonderd. Ik zag mensen vrijwillig in valkuilen pleuren en vervolgens de dader verdedigen,
doodzieke burgers die in huilen uitbarsten omdat ze ziekmakende medicijnen niet meer konden betalen, kinderen..in godsnaam kinderen.. als weggesmolten kaas ineengezakt door de zware metalen waarmee vliegtuigen onze gezonde lucht vergiftigen! Althans, die kans bestaat.
Voorlopig lijkt mij dit meer dan genoeg stof tot nadenken, maar pas op dat je niet wegzakt in het drijfzand van complottheorieën, waanideeën of alternatieve denkwijzen.
De waarheid is een glibberig iets. Ik lijk in ieder geval niet meer te redden.