De weg kwijt

Niets anders dan koeien zie ik en gras, heel veel gras en een eenzame wandelaar die zijn hond uitlaat en verbijstert naar de voor dit dorp vreemde bolide kijkt. Het zijraam gaat open en mijn gezicht wordt zichtbaar hetgeen zijn verbazing nog meer doet stijgen. Met open mond alsof zijn sluitspieren het hebben begeven luistert hij naar mijn vraag of hij weet waar de Plataanstraat is. Die is niet hier, antwoordde hij. Dit is logica van het platte land, typisch west Brabants. Hij vertelt hoe ik moeten rijden en kijkt mij vervolgens na of ik een buitenaards wezen ben. Ondertussen de plattegrond opgegeten en rijdend zoals hondmans mij had uitgelegd. Fout! Een andere hondmans ontdekt. Men laat honden uit of men gaat naar de kerk op zondag en zoniet dan kan men de dorpelingen vinden in de plaatselijke kroeg. Onthoudt dit. Vraag hun echter niets! Dus ……

Weet u waar ik de Plataanstraat kan vinden, vraag ik. Een man die ogenschijnlijk wordt uitgelaten door zijn hond probeert zich de straat te herinneren en ondersteund hierbij zijn kinnebak. Hij heeft geen flauw idee waar dat kan zijn. Maar wacht eens hoe heet die man, informeert hij? Ik vertel hem dat hij Jack heet. Ooooohhh den dieje, dan modde ge doar hirn en zo rije en dan woonde op ’t huukske. Het bleek dit keer wederom om valse informatie te gaan maar nu van hondmans-2. Een wraakactie liep op niets uit omdat hondmans-2 zich ondertussen gniffelend en hard lopend uit de voeten had gemaakt. Afgaand op mijn intuïtie was het uiteindelijk een fluitje van een cent om Jack te vinden. Heb je het makkelijk kunnen vinden, vroeg Jack. Helemaal geen punt antwoordde ik, makkie: precies zoals je het aan mij uitgelegd hebt.

Waar het hier om gaat is dat ik mij in den vreemden begaf om een collega te bezoeken. Ik was dus sociaal bezig. Gastvrij werd ik er ontvangen met de door Brabanders, in de geschiedenisboeken, zo vaak geroemde Brabantse koffietafel of was het nu een biertafel? Nu ben ik de weg even kwijt maar het werd toch een gezellige middag. (hik)