De Zus-tas

Het was liefde op het eerste gezicht. Sterker nog; hij leek voor mij gemaakt. Hij was ‘De Tas’van mijn dromen. Eigenlijk was ik verbaasd dat het model geen ‘Li’ heette. Alles, wat mijn oude tas niet had, bezat hij. Een soort slurfje voor mijn mobieltje, een slim sleutelvakje en een speciaal gedeelte voor mijn portemonnee en belangrijke paperassen. Maar ook een aparte ruimte waar pennen en een notitieblokje inpassen. Plus een vak voor ‘de spookdoos’ zoals mijn huisgenoten mijn make-upetui noemen. Het was de ideale tas, vond ik. Maar mijn jongens vonden De Tas een giller. De miskoop van het jaar noemden ze het. ,,Mam, dat ding past niet bij jou. Veel te geordend en veel te netjes. Het is meer een Tante-Ludi-Tas.” En meteen werd er een weddenschap afgesloten hoelang het zou duren voordat de tas een echte Li-tas zou zijn. De één dacht aan zeven weken en de ander gokte op zeven dagen. Ikzelf hield het op zeven jaar.

Ach, mijn oude tas en ik. Jarenlang leefden we in chaos samen. We kenden elkaar van binnen en van buiten. Eigenlijk was ‘tas’ een groot woord. Het was meer een royale zwarte zak waar met gemak 5 kilo aardappels inpaste. Een vergaarbak van alles en nog wat. Een grabbelton en een rariteitenkabinet ineen. Van pillen, tegen of voor het poepen, tot snoepjes tegen de kriebelhoest. Schroevendraaiers, een steunzool, poedertjes tegen hoofdpijn en stopmiddelen tegen diverse lekkages. Voor velen was tas een bekend fenomeen: Vraag wat je nodig hebt en Lia grabbelt het tevoorschijn. Een grapjas was benieuwd of ik hem aan een rubbertje kon helpen voor een veilige vrijpartij. Prompt toverde ik een zuurstokroze rubberen handschoen uit mijn buidel. Zat nog verstopt in een hoekje toen ik jaren geleden ergens wilde gaan verven.

Tja, mijn oude vertrouwde tas. Met weemoed stortte ik mijn levensloop op tafel. De voering verborg een schat aan kwartjes, dubbeltjes, knopen en een adressenboekje uit de vorige eeuw. In een hoekje vond ik een glanzend steentje uit Portugal en iets dat ooit een dropje was geweest. Onderin haakte een verloren gewaande oorbel.Voor hen was geen plaats meer in mijn spiksplinternieuwe tas. Ik richtte de Li-tas zorgvuldig en netjes in. Precies zoals het hoorde. Alles geordend. Alles voor het grijpen. En alles ging goed tótdat ik mijn sleutelbos miste. Die bleek in het slurfje te zitten waarin eigenlijk de mobiele telefoon hoorde. Die zat in het vakje van mijn portemonnee die op haar beurt weer in het gedeelte van het notitieblok zat. Mijn pennen waren nergens te vinden.

Kortom, mijn kinderen hebben de weddenschap verloren. Van orde naar chaos duurde slechts zeven uur. Tas en ik krijgen nog één kans om aan elkaar te wennen. Zo niet dan prop ik alles weer terug in mijn oude plunjezak en heeft mijn zus er binnenkort een echte Tante-Ludi-Tas bij.