‘Deal or no deal’

Het leven is saai. Dat is algemene kennis. Je wordt geboren, je werkt je rot, en je gaat dood. Maar om nu zelfs de dood ook saai te maken, dat gaat mij té ver. In het leven mogen we, grotendeels, kiezen wat we doen. We mogen kiezen wat we aandoen, we mogen (meestal) kiezen met wie we trouwen en of we kinderen willen, we mogen kiezen wat we kopen en wie onze vrienden zijn. Ik vind een logische volgende stap dat je ook mag kiezen wanneer en vooral hóe je dood gaat. In Nederland doet men hier nu gelukkig niet meer zo verschrikkelijk moeilijk over, maar in het buitenland rust er een heerlijk, oversized en overdreven taboe op. We mochten al niet kiezen of we geboren werden en welke ouders we wilden hebben, laat ons dan alsjeblieft kiezen wanneer we dood gaan.

Mijn enige huivering is dat het zo dodelijk saai is om dood te gaan tegenwoordig. Er moet toch een manier zijn om het woord en de daad die euthenasie omschrijft weer leven in te blazen?

Ik kan wel een manier bedenken om spectaculair te sterven, ik heb zelfs scenario’s in m’n hoofd die de jeugd ook zullen aanspreken. Het is namelijk belangrijk alvast na te denken over je toekomst. Ik kan me voorstellen dat je toch nog één glorieus moment wil hebben in je leven, zeker als je leven al zo weinig meer voorstelt dat je besloten hebt euthenasie te plegen. In soap series eindigt een seizoen altijd met een cliff-hanger, laten we ons leven dan ook net zo spannend afsluiten. ‘Is ze nou wel of niet dood?’, om dan je nabestaanden nog één keer aan te kunnen kijken voor je echt het leven laat. Bungelend aan de rand van een ravijn, op het randje van leven en dood.

Sommige mensen roken wiet tegen de pijn van hun reuma of andere ziektes. Neem dan op het moment dat je besluit vast ligt een enorme dosis marijuana om je leven te eindigen in een roes van gelukszaligheid en gelach. Met de gedachte dat het allemaal niet zo erg is als het allemaal lijkt in je achterhoofd. Bewaar ook een klein beetje voor je familie, zodat zij samen met jou kunnen genieten van dit moment, jouw laatste moment. Vindt je wiet te soft, dan kies je toch gewoon voor een overdosis paddo’s of LSD. Dan wordt je door die tunnel begeleid naar het licht door dansende konijntjes en pratende bomen.

Vind je dit te ‘gewoontjes’, dan kun je altijd nog kiezen voor het spelletje ‘Deal or no deal’, dé televisie hit van dit moment. Drie deuren. Drie mogelijke manieren te sterven. De een nog wilder dan de ander. Een drive-by shooting. Een gangster liquidatie in Amsterdam Zuid-Oost. Een laaste sigaretje vol vergif om een heroische dood te sterven voordat je ondervraagt kunt worden door de vijand (je schoonfamilie over je testament), net als in de film. ‘Kies nu een deur!’ hoor je de presentator zeggen. ‘Het wordt deur twee? Dan kun je nu niet meer terug! Tenzij je wilt ruilen met de bank voor wat er in jouw koffertje zit. Wordt het deur twee of jouw koffer? Deal or no Deal?’. ‘Ik zeg: ‘No deal’. Ik vind het fijn dat er gekozen kan worden, maar toch wil ik sterven zoals mijn koffer het had besloten voor me. Ik open mijn koffer en… ‘U sterft een prettige, natuurlijke dood, warm in uw bed..’.