Defloratie

Was het verlangen dat als een giftige slang rondkronkelde in mijn hoofd? Of was het heimwee, nostalgie, een zucht naar wat geweest is? Naar tijden van eenzame onanie, toen seks nog was verhuld onder een gemystificeerd laken van verleiding? Was dat het? De desillusie van het omhooggetrokken laken? Bijzonder was het, die eerste keer. Maar woest werd het later, toen het samenzijn slechts samen was. Geen exclusiviteit, geen magie, geen eeuwige liefde maar duizend korte nachten. Onder dwang verbannen tot kortstondigheid en stilte. In het holst van de nacht op zoek naar rumoer.

Driehonderd vijfenzestig dagen was ik bezeten van liefde. Maar het breekt als je het aanraakt en het valt uiteen als je het ziet. Plagend glijden zijn nagels langs mijn ruggengraat omlaag. Ik voel de krassen op mijn ziel. Mijn lichaam verstijft. Zijn handen zijn verkrampt tot twee knoestige vuisten. “Sprookjes zijn leugens!”, ze stompt op mijn buik. Mijn baarmoeder draait zich om en zoekt een weg naar buiten. Er is geen leven meer vanbinnen en mijn schede versteent.

Ik heb het gevonden, ik heb het gedaan. Maar het bleek een illusie, een gebroken kristal. Zijn fallus verandert in een dodelijk wapen. De muren zijn bevlekt met woorden van bloed. Met haar boezem verstikt ze mijn verborgen gezicht. En zijn kreun echoot na in de stilte van de kamer.

De uren, de dagen, de maanden en de jaren, zijn niet langer gekleurd door mystificatie.

Ik kus zijn lippen.
Ze staart in het niets.

En de lust sterft in het hart van de ontmaagde masochist.