Destination unkwown

Alex Gaudino draait: Destination unknown calibra. Het nummer intrigeert mij, vooral door de beelden van die meiden met die vreselijke korte en wijde groene rokjes zoals ik die laatst in een videoclip zag. Ik draai het nummer tot ik bij wijze van spreke dwars door de mp3 heen kan kijken: heerlijke muziek. Maar wat betekent het eigenlijk? Bestemming onbekend of met onbekende bestemming vertrokken? Waarheen dan en vooral: waarom? Het lijkt mij net zoiets als joggen: je ergens heen spoeden alwaar je niet wordt verwacht. Zinlozer kan bijna niet. Toch doen vele mensen mee aan deze hype, ze rennen zich rot om ergens heen te gaan om als ze er aankomen blijk te geven er niet verwacht te worden. Bij de loketten van de Nederlandse spoorwegen werd mij deze grap niet in dank afgenomen. Ik vroeg daar ooit eens om een retourtje. Op de vraag van de verkoper waarheen dan met dat retourtje zei ik: hierheen natuurlijk! Maar met joggen ligt dit anders.

Vandaag kijk ik uit over het park en zie daar een groep ouderen bezig met gymnastische oefeningen. Sommigen staan er gelaten bij maar de gewillige onder hen doen uitermate hun best om in het gareel te blijven. Langs de zijlijn staan ziekenbroeders hunkerend te wachten tot zij mond op mond beademing kunnen toepassen op de joggende generatie van 60 plussers. Ambulances met blauwe zwaailichten staan opdringerig naast de stoepranden ter opluistering van het geheel. Draden met kwijl verlaten de joggers en hoofd schuddend strompelen zij verder.

Joggers vertrekken dus altijd naar een voor hun bekende bestemming: zij rennen namelijk hierheen! Zelf ben ik voorstander van een uitgestippeld traject. Liefst ga ik met een reden ergens heen, met een doel. Bijvoorbeeld naar mijn buurtsuper of naar de stad, waar ik de reeds in 1926 opgerichte Hollandse Eenheidsprijzen MAatschappij frequenteer om een partij van hun overheerlijke rookworsten in te slaan, een berg verse witte puntjes neem ik dan ook gelijk mee; en niet te vergeten die overheerlijke plakkerige kandy-koek. Mijn dag is dan weer goed.

Bij de ingang van onze flat kom ik mijn smakelijke buufje tegen. Ze ziet er netjes uit en dat zeg ik ook tegen haar. Trots draait ze een rondje en showt haar hele hebben en houwen aan mij. Wat heb jij allemaal gekocht, vraagt ze? Nou gewoon, een kruiwagen vol rookworsten en wat broodjes, meer niet. Maar Peet, het lijkt wel of je gaat emigreren, zoveel heb je ingekocht. Nee buuf, ik migreer niet emi maar ik wil wel naar huis, de boel opwarmen en dan lekker eten. En daarna …: Destination unknown!