Dextra (3)

Begin deze week besluit ik om poolshoogte te nemen bij de lenzenman. Wanneer ik de winkel binnenstap, kijkt hij me wat meewarig aan, noteert mijn naam en ik zie een herkenning over zijn gezicht flitsen. Mevrouw oculus dextra, met cilinder. Zachtjes schudt hij nee met zijn hoofd. Even later toetst hij driftig wat gegevens in op de computer, tuurt en fronst zijn wenkbrauwen.

“Ze moet uit Italië komen, ziet u. Hier staat, dat ze de 19e is verstuurd en dat ze de 23e wordt verwacht.”
Toch ben ik blijer met dit bericht dan met helemaal geen nieuws. De lenzenman drukt me op het hart dat hij me een sms-je stuurt wanneer ze er is.

De volgende dag zet ik mijn bril op. Geen zin in gepluk en gedoe; de laatste dagen loopt het niet lekker met mijn ogen, waarom is me niet helemaal duidelijk. Ze krijgen een dagje rust.  Verder heb ik geen zin om erover te piekeren en dus ga ik de woonkamer schoonmaken.

Enthousiast ga ik aan de slag. Trui uit, sokken uit en op blote voeten want de Noorse bosgod brult zijn midwinterse aria. Anderhalf uur later glimt de vloer en omdat ze nog nat is ga ik op de keukentafel zitten met een kop koffie. Naast mij ligt mijn telefoon. Even Facebook checken. Het meldingslichtje knippert, er is een bericht. Van de lenzenboer.

Gauw slurp ik mijn koffie naar binnen, verbrand mijn slokdarm, struikel van tafel, trek mijn sokken aan en mijn jas, gris mijn tas van de stoel en ik sjees op de fiets richting de optiek. Oververhit ondanks de vrieskou meld ik me bij de lenzenman. “Jij bent snel. Ik druk net op verzenden,” lacht hij.

Bij het fonteintje in de winkel mag ik mijn handen wassen en daarna pluk ik voorzichtig de verpakking van de lenzen open. Tot mijn verbazing zijn de lenzen wit doorzichtig. Ik ben gewend aan lichtblauw getint, voor het terugvinden. Dat wordt lastig maar niet onmogelijk, besluit ik.
Een voor een surfen de contactlenzen op een golfje inzetvloeistof richting iris. Voorzichtig knipper ik overtollig vocht uit mijn ogen, kijk de winkel rond. Op slag duizelig ga ik zitten.

“Het zal wel even wennen zijn, want de sterkte is echt heel anders dan dat je gewend bent,” zegt de lenzenman. “Doe rustig aan vandaag, dat is helemaal niet raar. De laatste keer dat ik zelf een andere sterkte kreeg was ik ook even van de leg,” zegt hij troostend.

Even later sta ik op, vouw mijn bril in elkaar en stop hem in mijn tas. Een beetje wankelend loop ik naar de deur richting de winkelpassage. Over twee weken kom ik terug voor controle en als er iets is mag ik natuurlijk altijd binnenlopen. Dat is prettig.

Het eerste uur ben ik draaierig en mopperig want mijn haviksogen, waarmee ik vliegtuigen, honderden kilometers hoog in de lucht spot, ben ik kwijt. Daarentegen valt het me op, dat ik de rest van de dag mijn leesbril niet op mijn neus hoef te zetten. Het zicht is verbazingwekkend helder en vooral rustig omdat mijn ogen niet de hele tijd hoeven accelereren maar automatisch lijken te schakelen en dat voelt prettig. Mijn ogen zijn sinds lange tijd ontspannen, ook al zijn ze aan het werk.

Wanneer ik ’s avonds in bed stap, kan ik er drie tellen later weer uit. Grijnzend kijk ik in de spiegel, wanneer ik mijn doorzichtige plastic kijkers voorzichtig uit mijn ogen vis. Voor alles is dus blijkbaar een eerste keer.