Mijn droom is om schrijver te zijn en mijn dagen te vullen met papier, pen en alle verzinsels en ideeën die zich in mijn hoofd ontspinnen. Ook al schrijf ik veel achter mijn computer, kan dit niet het gevoel van superioriteit van de geschreven letters op het papier vervangen. Ik ben hieraan verslaafd. Het is het mooiste gevoel dat ik ken, ondanks de altijd aanwezige kramp in mijn hand en bovenarm. En dat stelt me meteen voor het volgende dilemma: ‘Schrijf ik met de hand omdat dat zo lekker is of schrijf ik op mijn laptop omdat dat praktisch en snel is.’
Waarna het volgende dilemma zich meteen al weer aandient: ‘Als ik dan met de hand schrijf, schrijf ik dan in een notebook, schrift of op los papier en doe ik dat dan met een potlood, balpen of vulpen?’
Ik heb inmiddels al een aardige verslaving ontwikkeld t.a.v. handige schrijfblokjes. Een moleskine notebook voor diverse schrijfsels, een kleine moleskine voor ideeën en Leonardi da Vinci schriften voor de roman waar ik al anderhalf jaar aan werk. En dan hou je natuurlijk altijd weer de nieuwe ingevingen zoals: ‘Misschien moet ik alleen nog maar kleine moleskines gebruiken, want die kun je zo handig meenemen, zelf in mijn kleine handtasje.’
Of: ‘Ik schrijf toch wel heel veel op mijn computer of i-paq, misschien moet ik helemaal niet op papier schrijven, dat is toch wel een stuk langzamer, plus ik moet het toch weer overtypen…’
Dilemma’s, dilemma’s en nog meer dilemma’s. Daarbij zit ik nu in Milaan waar ik mijn Leonardo da Vinci schriften altijd koop en toen ik die vanmiddag in ‘mijn’ Milanese boekenwinkel kocht, kon ik de verleiding niet weerstaan om ook weer twee nieuwe moleskines te kopen. Ik weet het, ik ben hopeloos, maar voor 12 euro per stuk kon ik ze echt niet laten liggen, zeg nou zelf!
Aangezien ik, samen met vijf anderen schrijvers, al een boek heb gepubliceerd en net vanmorgen een uitgever aan de telefoon had die me het contract voor mijn tweede boek deze week zal toesturen, ben ik technisch gezien al een schrijver, al hoewel ik persoonlijk vind dat je dat al bent op het moment dat iemand zijn schrijfsels veelvuldig ergens neer kladdert. Maar daar gaat het hier niet om.
Waar het hier om gaat is dat mijn dilemma’s mij er nog niet van hebben weerhouden om te schrijven. Alleen voor mijn gevoel ben ik pas een echte schrijver als ik, net als de grote literaire genieën, een patroon of gewoonte heb ontwikkeld qua schrijfmateriaal. Aan de andere kant zijn mijn dilemma’s al een behoorlijk patroon aan het worden. Voor het eerst benoemt, met niets anders dan een simpele weggooi balpen, neergekrabbeld op de achterkant van een Italiaans servetje.
Het leven kan zo simpel zijn, net als schrijven, zolang je maar niet nadenkt over het materiaal…
© Tasz – 26 februari 2004
11 reacties
Mosje · 3 maart 2004 op 11:29
Tasz, ik zal eens nadenken wat eigenlijk mijn patroon is…..
Mijn vader had hetzelfde als jij: Die kocht altijd maar weer schrijfblokjes, in alle soorten en maten. Een tante van mij had dat ook, maar dan met plastic zakjes. Toen die overleed werd ik de erfgenaam van tienduizenden stuks! Ze overleed zo’n 15 jaar geleden, maar tot vorig jaar heb ik die zakjes nog gebruikt…
Leuk verhaal!
Ma3anne · 3 maart 2004 op 11:34
Leuk onderwerp, zeg! Mooi beschreven en herkenbaar!
Euh… wat is een moleskine? ‘k Geloof dat ik die nog niet heb in mijn verzameling blokjes, (mooooooooooie) schriften en -jes, boekjes, klappers, groot, klein, dik, dun. 😕
Ben heel benieuwd of meer mensen deze dilemma’s kennen en hoe ze ermee omgaan.
Ma3anne · 3 maart 2004 op 11:45
Ik heb even op google gezocht. Dit gevonden. Volgens mij is het gewoon een kerkboek!
[img]http://www.freunde-der-kunsthalle.de/bilder/notizbuch.jpg[/img]
Martijn · 3 maart 2004 op 13:25
Wat is dat toch met die [i]die-hard[/i] schrijvers en hun [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=731]werkgerei[/url]? 😉
Groet Martijn 😀
Tasz · 3 maart 2004 op 13:29
Hahaha een kerkboek, maar dan wel met ongeschreven pagina’s. Mmmm, misschien niet eens zo’n slecht idee
Tasz 😉
Mup · 3 maart 2004 op 18:01
Herkenbaar. Zelf ga ik voor mijn ouderwetse vulpen, was een ramp toen die overleed. Mijn eerste bundeltje is er gekomen door geschreven brieven, nu mail ik weer te veel. Dus je weet nooit wat het beste is. Het blijven dilemma’s,
Groet Mup.
Farfalla · 3 maart 2004 op 20:10
[quote]Mijn droom is om schrijver te zijn en mijn dagen te vullen met papier, pen en alle verzinsels en ideeën die zich in mijn hoofd ontspinnen. Ook al schrijf ik veel achter mijn computer, kan dit niet het gevoel van superioriteit van de geschreven letters op het papier vervangen. Ik ben hieraan verslaafd. Het is het mooiste gevoel dat ik ken, ondanks de altijd aanwezige kramp in mijn hand en bovenarm. [/quote]
Slechte herinneringen aan kramp in hand en bovenarm. Pas een beschouwing moeten schrijven. Wel drie uur lang. En nog een onvoldoende ervoor krijgen ook, omdat ik teveel meningen gebruikte. Verschrikkelijk. Ik ben blij dat ik nu lekker achter mijn pc kan tikken.
Als je zelfs dat niet erg vindt, die kramp, kom je er wel, en met deze column ben je toch weer een stukje verder!
Maurits · 3 maart 2004 op 21:19
Alleen het schrijven zelf interesseert mij. Pas als ik zoveel tekst heb dat ik er in kan spelen als een kind in een zandbak voel ik me in mijn element. Die zandbak is dus de computer. Op papier zou binnen de kortste keren een onafzienbare warboel van doorhalingen en verbeteringen ontstaan. Alleen als ik geen computer bij de hand heb maak ik aantekeningen op papier. Maar die gaan pas echt leven als ik ze heb ingetypt en ik er vervolgens mee kan gaan spelen. Of jouw criterium voor grote schrijvers klopt betwijfel ik. Maar ik heb mijn patroon t.a.v. schrijfmateriaal ontwikkeld.
pleuro · 3 maart 2004 op 21:44
Het schrijven gaat bij mij vaak op dezelfde wijze als het koken van een maaltijd. Je zet iets op….. voegt je ingrediënten toe… laat het even sudderen… roert het zo nu en dan eens door… verder laten sudderen… en als laatste de zure room toevoegen!
Dat is ook de manier waarop ik schrijf, door gewoon stukje bij beetje de woorden te laten rijpen en tussentijds gewoon even de discette toets aan te klikken om mijn verhaal te laten sudderen. Maar af en toe heb je ook van die dagen dan kies je voor de makkelijke macaroni maaltijd en flikkert de hele handel in de pan even aan de kook brengen en binnen 10 min kan je aan tafel.
Maar ik kan me heel goed in dit column inleven.. hij staat er weer mooi getikt op!
Eftee · 3 maart 2004 op 22:02
Er zit hier een winkel die lege boeken verkoopt. Dat zal dan wel net zoiets zijn als een moleskine.
Af en toe schrijf ik hier en daar trefwoorden op, maar dan op elk papiertje wat ik tegenkom.
Chaotisch als ik ben, weet ik niet meer waar ik dat papiertje heb gedaan, als ik eenmaal aan het schrijven wil beginnen. Het trefwoord schiet me dan wel weer te binnen, zodat ik het hele verhaal in de poeter zet. Daar begin ik dan met lezen en verbeteren, tot ik redelijk tevreden ben.
Kladboekjes hebben bij mij geen nut. Ik weet toch niet meer waar ik ze neer heb gelegd. Ik kan gelukkig nog wel onthouden waar de poeter staat.
pepe · 5 maart 2004 op 09:23
Wat ik ben, volgens anderen maakt mij niet zoveel uit. Ik leef en geniet als ik schrijf, maar ook als ik niet schrijf.
Ik ben ik…