Dilemma’s

Mijn droom is om schrijver te zijn en mijn dagen te vullen met papier, pen en alle verzinsels en ideeën die zich in mijn hoofd ontspinnen. Ook al schrijf ik veel achter mijn computer, kan dit niet het gevoel van superioriteit van de geschreven letters op het papier vervangen. Ik ben hieraan verslaafd. Het is het mooiste gevoel dat ik ken, ondanks de altijd aanwezige kramp in mijn hand en bovenarm. En dat stelt me meteen voor het volgende dilemma: ‘Schrijf ik met de hand omdat dat zo lekker is of schrijf ik op mijn laptop omdat dat praktisch en snel is.’
Waarna het volgende dilemma zich meteen al weer aandient: ‘Als ik dan met de hand schrijf, schrijf ik dan in een notebook, schrift of op los papier en doe ik dat dan met een potlood, balpen of vulpen?’

Ik heb inmiddels al een aardige verslaving ontwikkeld t.a.v. handige schrijfblokjes. Een moleskine notebook voor diverse schrijfsels, een kleine moleskine voor ideeën en Leonardi da Vinci schriften voor de roman waar ik al anderhalf jaar aan werk. En dan hou je natuurlijk altijd weer de nieuwe ingevingen zoals: ‘Misschien moet ik alleen nog maar kleine moleskines gebruiken, want die kun je zo handig meenemen, zelf in mijn kleine handtasje.’
Of: ‘Ik schrijf toch wel heel veel op mijn computer of i-paq, misschien moet ik helemaal niet op papier schrijven, dat is toch wel een stuk langzamer, plus ik moet het toch weer overtypen…’

Dilemma’s, dilemma’s en nog meer dilemma’s. Daarbij zit ik nu in Milaan waar ik mijn Leonardo da Vinci schriften altijd koop en toen ik die vanmiddag in ‘mijn’ Milanese boekenwinkel kocht, kon ik de verleiding niet weerstaan om ook weer twee nieuwe moleskines te kopen. Ik weet het, ik ben hopeloos, maar voor 12 euro per stuk kon ik ze echt niet laten liggen, zeg nou zelf!

Aangezien ik, samen met vijf anderen schrijvers, al een boek heb gepubliceerd en net vanmorgen een uitgever aan de telefoon had die me het contract voor mijn tweede boek deze week zal toesturen, ben ik technisch gezien al een schrijver, al hoewel ik persoonlijk vind dat je dat al bent op het moment dat iemand zijn schrijfsels veelvuldig ergens neer kladdert. Maar daar gaat het hier niet om.

Waar het hier om gaat is dat mijn dilemma’s mij er nog niet van hebben weerhouden om te schrijven. Alleen voor mijn gevoel ben ik pas een echte schrijver als ik, net als de grote literaire genieën, een patroon of gewoonte heb ontwikkeld qua schrijfmateriaal. Aan de andere kant zijn mijn dilemma’s al een behoorlijk patroon aan het worden. Voor het eerst benoemt, met niets anders dan een simpele weggooi balpen, neergekrabbeld op de achterkant van een Italiaans servetje.

Het leven kan zo simpel zijn, net als schrijven, zolang je maar niet nadenkt over het materiaal…

© Tasz – 26 februari 2004