Doktoren

Dus ik ging er heen. Ik kom er aan en ga binnen en zeg hallo. Zij zegt ook hallo en schrijft gestaag verder met waar zij mee bezig is. Mij aan mijn lot overlatend. Vrij als ik ben neem ik plaats, zonder dat ik hiervoor word uitgenodigd. Mijn handen vouw ik over mijn welgevulde pens en ik wacht geduldig haar vragen af. Tussen ons gezegd: ik bezoek dus mijn vrouwelijke huisdokter.

Met een blik alsof ik een verstorende factor in haar leven ben, kijkt zij mij aan.
Wat kan ik voor je doen? Vraagt ze.

Geen idee, zeg ik. Jouw bloeddrukopmeetmuts was van mening dat ik een afspraak moest maken en zie hier: daar ben ik. Dus brand los: wat is er met mij aan de hand?
Eens even kijken. Wat staat er in je dossier. Hm, tja, ohw, zo zo, ah; juist ja. Mompelt ze.
Niets bijzonders, zo te zien. Maar wat was de aanleiding dat zij een afspraak wilde maken?
Geen idee, zeg ik. Zij vond dat en ik ben geen dokter, dus vertel jij het mij maar ….

Momentje zegt ze, en ze loopt de deur uit. Na een minuut of wat komt zij terug en gaat zitten. Zij kijkt bedenkelijk en zoekt, ogenschijnlijk en voor de goede orde, in haar laptop. Wie weet kijkt zij nu naar een pornofilm. Harde porno welteverstaan, want ik ben een beetje doof.

Je bloeddruk fluctueert nogal, zegt ze op een arrogante toon.
Hoe komt dat dan. Vraag ik haar?
Drink je? Is haar tegenvraag.
Graag. Zeg ik. Een jonkie met ijs dan maar.
Ogen die in een leegte kijken staren mij aan. Ik bedoel of je veel en vaak drinkt. Vraagt zij geïrriteerd.

Twintig koffie per dag, zes glazen water en een paar bakken thee. Zeg ik.

Kun je ook serieus antwoorden? Vraagt ze.
Ik ben serieus, zeg ik.
Maar u geeft mij de indruk dat u mij in de maling neemt. Pareert zij mijn wedervraag.
Echt niet hoor, zeg ik, zo ben ik niet.

Waardoor fluctueert uw bloeddruk dan zo? Mompelt zij.
Tja, zeg ik, breek me de bek niet open.
Hoe bedoelt u dat?
Heeft u mijn dossier wel eens doorgelezen? Vraag ik haar. Daar staat namelijk de oorzaak in beschreven waardoor ik bij u en uw consorten terecht ben gekomen.
Beschamend moet zij erkennen dat zij niet weet wat er beschreven staat.

Weet je, zeg ik, ik ‘pak’ graag jongere vrouwen. Een lekker jong ding bijvoorbeeld, van een jaar of 58. Ik hang ze op aan de kapstok in de gang en neuk ze dan helemaal te pletter. Daarna ga ik teletekst kijken en laat ze rustig hangen. Vaak schreeuwen ze dan moord en brandt maar dat zal mij een zorg zijn en ……
STOOOOOOOOPPPPPP!!! Waar gaat dit over? Vraagt zij.

Sorry, ik liet mij even gaan. Daardoor wind ik mij namelijk op en mogelijk verhoogd dit ook mijn bloeddruk; doordat vrouwen altijd maar schreeuwen. Mijn Ying en Yang raakt hierdoor uit balans en mijn witte bloedlichaampjes weten zich dan geen raad om zich te vermengen met de rode. Links geroerde yoghurt en met vakkennis geplukte bladerthee moeten mij weer op het goede spoor krijgen zodat mijn bioritme weer goed functioneert.

Te hard legt zij haar ballpoint neer en zij kijkt mij prangend aan. Zwijgend vooral, staart zij mij zo een tijdje aan en wacht af totdat ik een ter zake doende reactie geef. Ik voel mij een hopeloos geval. Niet dat mijn geval hopeloos is, want dat zal mijn buurvrouw zeker kunnen staven maar nee ….. ik zelf ben hopeloos, volgens haar; mijn dokter.

Wat wil u aan mijn geval doen? Vraag ik haar. Ik bedoel aan mijn frequent verschijnen alhier? Is er nog hoop? Maar mocht ik echter den dood vinden ten gevolge van uw diagnose, dan zal ik mij hier nooit meer hier vertonen. Zeg ik haar dreigend. Nooit meer! Hoort u dat?

Al schrijvend creëert zij een recept en overhandigd dit vervolgens aan mij. Met afgewend hoofd wenst zij mij gedecideerd een goedendag.

Buiten komend ontwaar ik een geel briefje onder mijn ruitenwisser. Het is van parkeerwachter 16054, dat ik al eerder heb beschreven.

Life sucks. En dat, terwijl het pas woensdag is.