Donderdag 21 augustus

Daar gaan ze…
Na de laatste knuffels maken twee dappere meiden zich los van het groepje dierbaren en lopen richting incheckbalie. De zware backpacks vol babykleertjes, weggeef-laptops en kiwi’s* om onzekere schouders. Verwachting in hun ogen: het grote avontuur tegemoet, waar ze maanden naar toe hebben geleefd en gewerkt. Twee vriendinnen, die als fysiotherapeuten in opleiding hun steentje bij willen dragen in het Nkhoma hospital in Malawi, Afrika. De lange blonde is mijn bloedeigen dochter.
Nog een laatste blik vanuit de verte en een gulle zwaai.
Daar gaan ze… Ze zullen vijf weken wegblijven om poolshoogte te nemen in het ziekenhuis en hun handen uit de mouwen te steken. Hun uiteindelijke doel is om bij terugkomst in Nederland een sponsoractie op touw te zetten. Ze hebben de kans om zelf te gaan kijken en te inventariseren waar zij het geld voor in willen zetten.
Hoeveel mensen heb ik in mijn leven al horen zeggen, dat ze zo graag in een ontwikkelingsland zouden willen werken, maar-het-komt-er-niet-van? Deze meiden doen het gewoon. Ik ben apetrots op ze.

Na enkele dagen komen de eerste verslagen in dagboekvorm. Ik vreet elke letter tien keer. Wat een ervaringen en belevenissen die eerste momenten in het doodarme land, waar de meiden van de ene in de andere cultuurshock rollen.
[i]‘Alles, maar dan ook echt alles is hier anders dan we gewend zijn.’[/i]
Ze kijken hun ogen uit en hun eigen leven in het rijke Holland wordt tot in de kleinste puntjes gerelativeerd. De wereld lijkt even op losse schroeven te staan door de extreme tegenstellingen waarmee ze geconfronteerd worden. Waar is je plaats als rijke witte westerling tussen zoveel armoede op straat en zoveel onvoorstelbaar leed in het ziekenhuis? Hoe kunnen ze zich optimaal dienstbaar maken? Waar moeten ze beginnen? Hoe kunnen ze zo snel mogelijk van lachwekkende bezienswaardigheid tot waardevol medemens worden voor de plaatselijke bevolking?

Ze doen hun uiterste best. Helpen kinderen met brandwonden, oefenen met oude mannen met gebroken heupen, praten met moeders en oma’s, die hun zieke kind begeleiden en leren hun eerste woordjes [i]Chichewa[/i], de officiële landstaal. Ze beginnen zich langzaamaan thuis te voelen en hun draai te vinden.
In het ziekenhuis ontmoeten ze een jonge man, die tot dan toe als enige fysio-assistent op intuïtie en gevoel wat oefende met de patiënten en ze vinden in hem een gewillige leerling, aan wie ze hun kennis een beetje kunnen overdragen.
[i]‘Vijf weken is veel te kort, maar gelukkig kunnen we op deze manier iets blijvends achterlaten. We overwegen om (een deel van) het sponsorgeld in een fysio-opleiding voor deze jongen te stoppen. Hij wil al zo lang fysiotherapeut worden, maar kan de opleiding niet betalen.’[/i]

[b]Donderdag 25 september[/b]

De weken zijn voorbij gevlogen. Ze nemen afscheid en reizen af richting hoofdstad Lilongwe, waar het vliegtuig naar Nederland vertrekt.
[i]‘Zoals veel mensen al zeiden voor ons vertrek: je zult als een ander mens terugkomen. Dat is gewoon waar.’[/i]

Ik zet mijn wekker op half drie ’s nachts en probeer nog een paar uurtjes te slapen. Morgenvroeg om een uur of vijf zal ik ze op Schiphol weer in mijn armen kunnen sluiten; mijn dochter, die een stukje van haar idealen waar heeft kunnen maken en haar even idealistische vriendin. Ze hebben het toch maar mooi geflikt, de dappere meiden.
[i]‘Ik weet zeker, dat ik terugga naar deze plek en er voor langere tijd blijf werken,’[/i] belooft haar laatste verslag.

Daar denk ik nog maar even niet aan. Eerst maar eens genieten hoe ze als ‘veranderd mens’ weer thuiskomt en haar verhalen vertelt. Dan even een column schrijven en reclame maken voor hun sponsoractie en hun site www.sponsorloopmalawi.com waarop verslagen en foto’s te zien zijn van hun reis. Dat verdienen ze gewoon!

Ook het gironummer is op deze site te vinden. 😉
—————————
*kiwi’s: in dit geval kleine apparaatjes voor vacuumbevallingen.