Dood, doder, doodst

Dood is dood! Een andere keuze is er niet. Daarvoor bestaan er zelfs geen woorden als doder of doodst in de Nederlandse taal. Wij moeten het er maar mee doen. Zelf zie ik dood niet anders dan dat je ’s avonds je bed instapt en diepe slaap valt. Je hebt nergens meer weet van. Met dien verstande dat je in het dode geval nooit meer wakker wordt.

Maar als je nu nog wel even wakker wordt? Gewoon even om een hoekje terug kijken? Die kans heb je volgens mij voordat het crematievuur toeslaat.

Als eerste kijk je natuurlijk naar je nabestaanden, naar je vrouw en kinderen. Voor de één zal het troost geven de meute betraand en geroerd te zien, en voor de ander zal het schrikken zijn te constateren dat men meteen is begonnen met spullen weg te slepen en creatieve bouwsels af te breken. Deze achterblijvers plengen geen tranen, nee: ze lopen met een emotieloze gezichtsuitdrukking dingen weg te sjouwen. Weliswaar laat op de avond zodat hopelijk niemand deze activiteiten ziet. En dat constateer je dan op een moment dat je niet meer terug kunt om ze vermanend toe te spreken. Als overledene kijk je vanuit een andere wereld toe en krijg daarbij het idee: blij dat ‘ie opgerot is.

Ja lezers, ik ga over een schreef en trap misschien op tenen, ik weet het maar ik moet dit even kwijt.

Een rouwkaart die in de hal wordt opgehangen, ook zoiets. Opdat een ieder kan lezen dat er weer een buurman is gaan hemelen. Niks mis mee. Maar dan poets ik mijn bril op en lees en herlees een zinsnede op de kaart en word er een beetje zenuwachtig van. Één kort zinnetje dat spreekt over het plotselinge verlies en wel twee volzinnen over de mazzel dat hij de rest allemaal niet mee hoeft te maken. Gelieve mij te corrigeren als ik er naast zit, maar betekent dit dat men blij is dat hij weg is?

Terug even naar de dag des oordeels. De massaal uitgerukte hulptroepen verschijnen. Drie politieauto’s, een brandweerwagen en ook twee ziekenauto’s komen met zwaailichten en sirenes aanscheuren. Nergens in wat voor media dan ook is er sprake van dit giga uitruk gebeuren. Ja: een half uur later zit er een vogel klem op een watersproeier in een vijver en daarvoor rukt een brandweerauto uit. Dat wordt wel breed uitgemeten, maar verder niet één woord.

Tegen een mee lezende buur zeg ik ongezouten mijn mening die hem niet wel gevalt. Kwaad en beledigd over hoe ik daar zo over kan denken, hoe durf ik.

Maar ja, probeer ik nog: geleerd van de stedelijke politie dat in geval van een mogelijk bedenkelijk overlijden, zoals zelfmoord er geen mediale ruchtbaarheid aan gegeven wordt.

Nu had hij mij wel in mootjes willen hakken.

Even terug naar dat heikele puntje van daarnet, dat je net nog even om de hoek mag kijken en ziet wat een doodnormaal overlijden allemaal teweeg kan brengen.

Zou jij in die wetenschap jouw leven niet anders indelen?