Door-de-grond-zak-dag

Na een ongewenste dag, kwamen er een aantal zeer leuke dagen, die zeker gewenst waren. Wij kregen een buitenlandse loge en maakten er een gezellige dagen van. Ons amusementsteam is het vermaken van en met loges wel gewend. Een van onze jongens speelde gezellig wat liedjes op zijn gitaar, de andere gaf zo nu en dan een komische opmerking en wij lachten.
Wij deden boodschappen en maakten een flinke wandeling en zagen otters, zwijnen, ooievaars en ander wild. Natuurlijk, na de wandeling, moesten wij op zijn Hollands, kroketten eten in een restaurantje. Wij deden een rondje Nederlands triviant op verzoek van onze gast, dit is altijd lachwekkend. Wij verstaan elkaar prima, maar spreken de taal van de ander niet perfect.

De uren vlogen voorbij en het weekend liep ten einde. Voor wij naar bed konden, moest er die zondagavond nog even een koffer in gepakt voor de werkende man des huize, die de volgende ochtend vroeg naar buitenland moest vertrekken voor enkele dagen. Zoals gewoonlijk hielp ik hem daarbij, al kletsend met onze loge, pakte ik onze paspoorten uit de kast en legde er een op de tafel klaar.

Om 06.00 uur zwaaide ik hem uit. Hij reed samen met een collega richting Calais. Rond koffietijd ging thuis de telefoon, ik nam op.
‘Met Pepe’
‘Ja, met mij, wij staan voor de boot en wat moet ik met jouw paspoort?’
‘Oh mijn god, nee dat meen je niet’, zeg ik, al lopend naar de kast om te zien welk paspoort daar ligt. Ik kon wel door de grond zakken, toen ik zijn paspoort in handen had.
‘Nou, nou rustig maar, zo erg is het nu ook weer niet.’
‘En wat nu?’
‘Ik kom Engeland wel in, dat is geen probleem, alleen kom ik er niet meer uit zonder mijn eigen paspoort. Dus als jij kan zorgen dat het in Engeland komt?’
Op de achtergrond hoor ik zijn collega gierend van het lachen zeggen: ‘Als je hem nooit meer terug wil zien, dan moet je het paspoort niet sturen.’
‘Oké, ik ga er voor zorgen dat jouw paspoort daar komt.’

Onze loge komt niet meer bij als ik heb opgehangen en lacht de rest van de dag, ik kan pas weer lachen als de koerier het paspoort heeft op gehaald. En de loge en ik maken er nu samen grappen over, hoe hij met wat lippenstift en een jurk aan terug zou kunnen komen, vermomt als Pepe.

Per koerier wordt het gewenste paspoort op tijd bezorgd op de juiste plek en na enkele dagen komt hij gelukkig weer thuis. Zijn collega vertelde mij in geuren en kleuren, hoe zij in de auto hebben gelachen.
De douaneambtenaar had de paspoorten aangenomen en keek de auto door en vroeg de twee mannelijke inzittende: ‘Who’s miss Pepe?’
‘My wife’, was zijn antwoord.

Voortaan zal ik minimaal tien keer checken welke documenten ik mee geef of zelf mee neem.