Ook als het geen zomer meer is vind ik naar bed moeten altijd te vroeg. Als mijn moeder of vader zegt: ‘Kom op, nou naar boven, Lieke, het is hoog tijd’. Of: ’Echt gaan nu, je moet morgen naar school’.
Juist dan, precies dan, weet ik een heleboel leuke dingen te doen. Of zit ik net midden in een spannend computerspelletje. Dat ze niet snappen dat ik echt nog niet wil. En dan die stomme tanden poetsen. Vooral met mijn elektrische tandenborstel die na een eeuw pas zoemt dat ik genoeg heb gepoetst. Een tandenborstel die denkt vind ik irritant.
Dat kan ik zelf wel en klok kijken ook. Mijn één jaar jongere zus van acht, Floor, gaat altijd gelijk met mij naar bed. Dat vind ik eigenlijk niet eerlijk maar wel gezellig.
We hebben samen een hele grote kamer op zolder met een schuin raam en lange balken waarover je met je ogen heen en weer kan wandelen, ook als het bijna donker is. Misschien vooral dan. Het is er altijd een zootje, overal liggen spullen. Knuffels, poppen, boeken die we aan het lezen zijn, prinsessenkleren, binnenstebuiten gekeerde maillots, barbies, sokken en nog veel meer. Op de muur in een hoekje hebben we stiekem een paar bloemen getekend met stift.

Vorige week, ik weet niet meer op wat voor dag, heb ik een nieuw spel uitgevonden. Ik denk dat ik de eerste in de wereld ben. Dat niemand anders het al speelt. Floor en ik hebben met gekruiste vingers gezworen dat we het aan niemand zullen vertellen. We noemen het ‘kussen kijken’. Dit dagboek kan niet praten en er zit een slotje op. Dus het geeft niet. Eigenlijk praat je ook niet met een dagboek. Je denkt in letters. Ik hou daar veel van: in letters denken.

Nou ja, het ging zo: we lagen al een tijdje in bed, Floor en ik, maar we konden allebei niet slapen. Eerst maakten we ruzie om mijn oude knuffel. Ze zei dat ik hem aan haar beloofd had voor een nachtje. Dat was waar, maar ik had er geen zin in, die dag. Ze bleef doorzeuren en ging nephuilen.
Toen heb ik hem heel hard naar haar hoofd gegooid. Met mijn gezicht in het kussen ging ik op mijn buik liggen. Op school had ik ook al een pechdag.

Toen… weet je wat er gebeurde? Ik zag opeens een film in mijn kussen. Er bewogen plotseling allerlei dingen. Ik durfde me bijna niet te bewegen.
‘Lieke’ riep Floor, slaap je al? Ben je nog boos?’het klonk van heel ver.
Ik fluisterde: ‘Weet je wat ik zie?’ En bleef stil liggen, met open ogen keek ik in mijn kussen. ’Een boom, maar geen gewone, hij heeft in plaats van bladeren, handen en voeten in allerlei kleuren: lichtroze, donkerroze, geel, blauw. Ze bewegen naar alle kanten, net of ze heel blij zijn’.
Ze praten tegen me, Floor, maar ik kan ze niet verstaan, een rare taal.’
‘Wat zie je nog meer, zeg het nou, zeg het, Li, zie je het echt?’
‘Oh, de stam heeft een soort gezicht maar dan met veel ogen, neuzen en monden. Beetje eng. De handen willen me pakken, maar heel voorzichtig, ze tillen me op, oh, ik zweef, nou zit ik ook in de boom. Heel hoog, een beetje eng.
‘Kom ook, Floor, ga met je gezicht in je kussen liggen, misschien lukt het.’
Floortje probeerde het ook, maar het duurde een hele poos voor ze iets zag, vertelde ze me later. Misschien deed ze eerst haar ogen dicht en dan lukt het niet, natuurlijk. Ik moest wel doorgaan met vertellen, dan zag mijn zusje het ook een beetje, zei ze.

De boom ging brommend tegen mij praten. Hij had gezien dat het op school niet leuk was geweest omdat mijn beste vriendin opeens met een ander meisje wilde spelen. Zomaar. Dat ik daar kwaad en verdrietig over was en heel erg alleen. Mijn buik deed er pijn van en ik had er niks over verteld, thuis. ‘Goed dat je in je kussen kijkt, Lieke, zei hij, heel verstandig’. Want bijzondere meisjes kunnen daarin dingen zien. Dat vond ik fijn om te horen.

Ik vertelde steeds zo goed mogelijk aan Floor wat ik hoorde en zag. Ze was doodstil. Ik weet niet alles meer, maar na een tijdje tilden de handjes mij weer van de tak en legden mij in bed terug. Ik was er moe van geworden, maar ook een beetje blij.’ Ik kom morgen weer kussen kijken,’ riep ik nog tegen de boom. Hij knikte en alle handen en voeten rammelden even op en neer.’Je zult steeds nieuwe dingen zien,’ bromde hij nog zacht van boven.

Floor was in slaap gevallen. Ik zag haar krullenhoofd aan de achterkant op het kussen. Ernaast lag mijn oude Pluto. Ik pakte hem voorzichtig terug. Ze merkte het niet. Hij rook naar mij en alles van mij. Het kussen zag er nog heel gewoon uit, met een paar vlekjes en vegen en de verkreukelde olifant in het midden.
Morgen moeten Floor en ik zweren dat we dit geheim houden, dacht ik. Kussen kijken is alleen van ons. Ik wandelde met mijn ogen nog een stukje over een van de balken, maar ze vielen er al gauw van af, bijna in slaap.

Dag dagboek, tot gauw, ik ben heel moe en draai het sleuteltje om.

(eerste poging tot het schrijven van een kinderverhaal)

Categorieën: Verhalen

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

11 reacties

Avalanche · 20 oktober 2009 op 21:50

Mooi verhaal, Pally. Een kleine opmerking – mag wel hè? Ik zou het dagboekelement eruit laten. Het verhaal is spannend genoeg zonder.

LouisP · 20 oktober 2009 op 22:54

Hoi Pally,
een beetje terughoudend aan het verhaal begonnen.
Titel, ‘irritant’
Maar toen…weet je wat er gebeurde? Vanaf daar volledig in het verhaal…mooi!

groet Louis

arta · 21 oktober 2009 op 07:19

Ik (en mijn dochter van 9) vind het een heel mooi verhaal. Excuses aan Lieke, maar mijn dochter gaat ook kussenkijken vanavond!:-D

SIMBA · 21 oktober 2009 op 08:47

Doorgaan Pally!

Anne · 21 oktober 2009 op 09:54

Erg mooi Pally. Leuk he, kinderverhaal schrijven! Ben er ook mee bezig. Heel anders dan het “gewone” werk…

pepe · 21 oktober 2009 op 17:17

Doorgaan, ik wil er meer van lezen. Als een kind vind ik dit heel mooi en spannend genoeg om te blijven lezen.

PeterP · 21 oktober 2009 op 19:52

Fraai, zonder meer. Ik vind dat je goed in de huid / gedachtenwereld van een negenjarige kruipt.

Even voor mijn duidelijkheid: dit is een verhaal en geen column. Die zijn dus ook toegestaan op deze site?

pally · 21 oktober 2009 op 23:39

Bedankt voor de reactie op dit experiment!

Avalanche)Je zou er best gelijk in kunnen hebben, dat het dagboekelement eruit kan.Goeie tip.
Louis) De titel is eigenlijk ‘kussen kijken’, maar die titel heb ik al aan een column gegeven.
Arta)Ha, ha, precies de bedoeling, voor dochter van die leeftijd.
Simba) bedankt voor de aanmoediging.
Anne) Ja Anne, het is heel leuk om te doen en inderdaad heel anders.
Pepe) Leuk je hier weer eens te zien, dank.
Peter P.)Dank voor je compliment en nee dit is geen column, maar ik had dit verhaal net af en de wachtrij was zo mager…
En ja, er kan hier veel
liefs, Pally

DreamOn · 21 oktober 2009 op 23:57

Leuk Pally, je bracht door dit verhaal zelfs herinneringen bij mij naar boven. Mijn zus en ik deelden een kamer en ‘schreven’ met een zaklantaarn woorden op het plafond die de ander dan moest raden…

Toch heb ik wel wat puntjes van kritiek, maar ik weet dat jij dat wel op waarde weet te schatten. Ik heb van leerlingen van die leeftijd veel gelezen en ook zelf heb ik vanaf dat ik kon schrijven een dagboek gehad, dus dan heb ik wel recht van spreken, toch? 😉

Om het geloofwaardiger te maken, zou ik de zinnen veel korter maken als ik jou was. Ook gebruiken kinderen niet van die bijzinnen en volzinnen, zoals jij dat nu wel doet. Ik heb even een stukje gequote om te laten zien wat ik bedoel. (En het is vervolgens aan jou, wat je ermee doet!)

[quote]Ook als het geen zomer meer is vind ik naar bed moeten altijd te vroeg. Als mijn moeder of vader zegt: ‘Kom op, nou naar boven, Lieke, het is hoog tijd’. Of: ’Echt gaan nu, je moet morgen naar school’.[/quote]

Ik lig in bed in dit dagboek te schrijven. Want ik heb nog helemaal geen slaap. Maar ik moest naar bed van mama. Want morgen moet ik weer naar school.

Snap je een beetje wat ik bedoel? Kortere zinnen, meer zoals een kind ze zou zeggen. Een kind schrijft ook niet: ‘mijn vader’ of ‘mijn moeder’, maar heeft het gewoon over ‘papa’ of ‘mama’.
Ook zal een kind niet letterlijk quoten wat een ander zegt.

Dus niet: Als mijn vader of moeder zegt: ” …. “,
maar: van mama moest ik al naar bed. Maar ik wou nog spelen. En toen zei ik dat ik nog even wou spelen. Maar mama vond dat ik ook nog tanden moest poetsen. En nu lig ik in bed. Maar ik heb geen slaap… enz.

Nou, ik heb inmiddels wél slaap, ik hoop dat je wat kunt met mijn kritiek.

Slaap lekker! Lekker naar mijn droomkussentje… :slapen:

pally · 22 oktober 2009 op 00:08

Bedankt voor je uitgebreide reactie, Do! Ik kan het zeker met een aantal dingen eens zijn. Maar twee dames van acht had ik te logeren, deze week, die hadden het echt steeds over ‘mijn vader’ en ‘mijn moeder’ enz. En ze praten best al in hele volzinnen ook. Maar het hele dagboekelement(zie Avalanche)is mischien niet zo gelukkig gekozen, achteraf gezien…Daar gelden ook andere regels voor. Dat had je goed gezien.

groetjes. Pally

Prlwytskovsky · 22 oktober 2009 op 18:55

Mijn eerste gedachten was dat je werd afgelikt, maar het blijkt over een echt kussen te gaan.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder