Een homo over de Dam

Plato beschreef het al in de oudheid. Er komt niets tussen de liefde van twee mannen. Toen werd deze liefde al verheven boven de liefde tussen en man en vrouw. Goed, Plato heeft het ook over liefde tussen oude wijze mannen en jonge beïnvloedbare slavenjongetjes in zijn Symposium, maar dat is weer een ander verhaal. Iran is een land van kasten. Niet zoals in India, maar van de houten kasten met vier wanden. Daar zitten veel homo’s in verstopt. Soms kijkt er een stiekem om het hoekje van de deur. Hij ziet de strop al hangen, klaar voor gebruik. Zo’n strop werkt net zo onvrijwillig als Groningse homofeesten. Maar in Iran denk je het feest weg en het effect van de dood treedt wat sneller in. Dus als de kust veilig is, kraakt zo nu en dan een kastdeur open en sprint de mannenliefhebber linea recta naar het vliegveld. Maar helaas, het eerste vliegtuig gaat naar Groot-Brittannië. De 19-jarige Mehdi wordt daar niet geloofd. Dan maar in het tolerante Nederland proberen. Want Rita zei twee jaar geleden dat zij mensen niet het land uit zal zetten, als mensen vanwege hun geaardheid geëxecuteerd kunnen worden in hun geboorteland.

Nederland moet wel het homoparadijs zijn. We kennen ze allemaal, want we hebben zelfs Bekende Homo’s. Onze BH’ers vind je op de planken van theaters, in pluimveepakjes in de Arena, op de televisie, achter een tafeltje om aanstormende asynchrone zangmisbaksels uit te lachen. En we hebben BH’ers die lachen en beledigen goed combineren. Er is zelfs een BH’er die graag slipjes van streakers uittrekt. Niet vanwege de provocatie natuurlijk, maar uit een eigen brandende nieuwsgierigheid. Hij houdt wel van ballen. Net als sommige mensen in onze tolerante hoofdstad die geïnteresseerd zijn in de ballen van homo’s. Die proberen ze dan te raken met honkbalknuppels. Maar daar kijken we liever niet naar, dus ik zap even verder.

Mehdi kijkt naar de televisie en voelt zich bijna welkom. Bijna. Want zijn asielaanvraag is al afgewezen in Groot-Brittannië. Daarom wil Nederland zich aan de regels van de Europese Unie houden. Want het eerste land van aankomst moet beslissen of iemand mag blijven. Als dat niet mag, krijgt de aanvrager een enkele reis terug. Daarom zit Mehdi nu tijdelijk opgesloten in Nederland. En niet eens op een heerlijke zeepje-buklocatie, maar tussen andere uitgeprocedeerden. Daar wacht hij tot Nederland een mening heeft.

In de Tweede Kamer laaien de discussies over Mehdi op. Albayrak wil de Europese regels respecteren en vertrouwt er op dat Groot-Brittannië hem niet zou uitwijzen als zijn leven in gevaar zou zijn. In de Tweede Wereldoorlog werden homoseksuelen stelselmatig opgepakt en uitgeroeid. Dit is al bekend van Joden en Zigeuners, maar van homo’s wordt het nog onderkend. Iran heeft daar echter geen boodschap aan. Ahmadinejad ontkent de hele holocaust. Dus zullen wij nu ook maar ontkennen hoe Iran met homo’s omgaat?

Nee, laten we een onderzoek instellen. Het moet eerst zeker zijn dat die man wel echt een homo is. En hoe gevaarlijk Iran is voor homo’s. Anders komt er een homogene stroom vluchtelingen naar Nederland. Want als er één homo over de Dam is, dan komen er meer. Een commissie heeft de keuze uit een aantal methodes. De eerste optie is de lokhomo. We laten Mehdi los in een kroeg en medewerkers van de Vreemdelingendienst gaan hem verleiden. Als hij toehapt op een man, dan mag hij blijven. De tweede optie is uit de tijd van de heksenjachten. We sturen Mehdi terug naar Iran. Als hij blijft leven, dan heeft hij gelogen. En als hij bij aankomst meteen wordt opgepakt en uitgebreid kennis maakt met de strop, dan had hij toch gelijk.

Maar eerst geven we Groot-Brittannië de schuld. We oefenen druk uit op hen, om Mehdi toch toe te laten. Dan hebben wij de verantwoordelijkheid niet meer. Dan doen we daarna waar we zo goed in zijn. We dempen de put, praten wat na over koetjes en kalfjes en vriezen de rest van de biefstukken in. Over een paar jaar biedt de regering zijn excuses aan en valt een kabinet dat toch niet goed meer loopt. De liefde aan de eigen carrière en de liefde aan de regels zijn belangrijker dan de liefde tussen twee mannen. Maar de liefde voor regels is rekbaar. De liefde voor mannen niet.