Een autoritje van ruim een uur geeft haar de kans een kijkje in de toekomst van hun kinderen te nemen.
Als bijrijdster kan ze heerlijk doen of niets hoort en ondertussen de gesprekken volgen van beide zoons op de achterbank. De jongste vertelt vol trots aan zijn oudere broer: ‘Ik wordt later vader van twee kinderen of misschien toch maar liever eentje.’ Hij denkt nu vast aan de ruzies die ze weleens samen hebben, die kans heb je niet als je geen broer of zus hebt.
Vanaf de voorbank vraagt zij hem dan: ‘Is het niet handiger als je eerst een lieve leuke vriendin zoekt, die ook moeder wil worden van een of twee kinderen? Misschien wil zij er wel vijf of helemaal geen.’
‘Nou dan wil ik haar niet en zoek ik wel een andere’ is zijn vastbesloten antwoord.
‘Maar als je nu heel veel om haar geeft?’
‘Ik houd echt niet van haar, als ze niet twee of een kind wil.’
‘En? Wat wil je verder nog worden?’
‘O, ik wil de baas worden van een winkel of net als papa werken.’
‘Wat doet papa dan?’
Hij peinst even: ‘Euh dat weet ik eigenlijk niet.’
‘Hoe kan je dan weten, dat je dat werk dan zou willen doen?’
De oudere broer komt met: ‘Jij moet stuntman worden joh!’
‘Ja dat is ook gaaf, want dan word ik heel erg rijk.’
En ja rijk worden of beroemd dat lijkt hun echt geweldig.

Ze fantaseren heel wat af tijdens zo’n autoritje, zo komt het mannenonderwerp ‘auto’ aan de orde. En natuurlijk worden zij heel rijk, zodat zij zich toch minstens een Ferrari of Lambourgini kunnen veroorloven. Volgens de reclame kan immers zelfs een toiletjuffrouw zo’n auto besturen en bezitten.
‘Kijk hier moet je deze zien, die is pas Vet-Cool’zegt de grote broer wijzend naar een voorbij scheurende Porsch, ‘die kan ook heel erg hard.’
Zij kijkt om en ziet dit kind al weg dromen, hij waant zich in zo’n supersnelle auto op een supersnel circuit.
Van dat circuit dat is wat zij hoopt, want hard scheuren op de openbare weg, zij hoopt dat ze dat nooit zullen proberen.

Zouden ze later beseffen dat ze pas echt rijk zijn, als ze gelukkig worden met eigenlijk niets meer dan een stukje liefde. De auto waar ze ooit in zullen rijden niet kan bijdragen in het gelukkig zijn. Dat gezond zijn al iets geweldig moois is.

En dan een paar dagen later ligt een van de zoons op zijn buik in het gras te kijken naar een viooltje, hoe mooi de tekening is van de blaadjes, samen met hem geniet ze even van het kleine mooie dat de natuur ons geeft, gratis en voor niets elk jaar weer.

Categorieën: Fictie

pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

11 reacties

Mosje · 26 april 2004 op 20:16

Ik ben voor het opnemen van een nieuw woord in de dikke van Dale: pepecolumn.
Dit is weer zo’n fraaie.

Dees · 26 april 2004 op 20:51

Sja, het klinkt misschien onaardig. Maar ik vind je column ‘wel mooi’. Maar ook een beetje vlak. Ik houd meer van columns met een sprankje vuur erin, wellicht is het dat, dat ik hier een beetje mis…..

Shitonya · 26 april 2004 op 22:15

Mooi verteld, maar verder nogal “normaaltjes”
Dat doet me weinig…

pepe · 26 april 2004 op 22:38

[quote]maar verder nogal “normaaltjes”[/quote]

Misschien heb je gelijk is het normaaltjes, maar voor mij blijven juist ook die kleine normale mooie dingen heel speciaal!!

Elke zonsopgang is weer een dag kado, weet je dat dat eigenlijk heel bijzonder kan zijn.

Misschien ben je nog jong shitonya en zul je later anders denken. Als je zelf met kotters leeft.

Ik kan van deze momenten gewoon heerlijk genieten.

Ma3anne · 26 april 2004 op 23:54

Weer een staaltje levenskunst van Peep. Genieten van de kleine dingen met een vleugje filosofie…

Geluk ligt zo vaak voor het oprapen…

Hans · 27 april 2004 op 01:59

Gelukkig zijn, dat zijn nu precies die dingen die niet opvallen. Gewoon naast elkaar wakker worden. Weet je, ik ben iemand door een auto ongeluk “verloren” en dan weet je wat dat vlakke gewone geluk is. Het is jammer als het als vlak voorbij gaat. Ik denk dat ik je verhaal snap. Daarom zie ik er wellicht meer in
Hans

pepe · 27 april 2004 op 02:04

[quote]dan weet je wat dat vlakke gewone geluk is.[/quote]

Vlak geluk, ’t is maar hoe je het ziet. Ik noem het wel de kleinkunst van het leven, de lach voelen, proeven en ruiken.

[quote]Ik denk dat ik je verhaal snap.[/quote]
Ik denk dat wat jij denkt wel aardig zal kloppen, niet te veel denken hoor Hans krijg je zorg rimpels van, genieten en lachrimpels kweken 😉

Kees Schilder · 27 april 2004 op 07:30

Ik vind dat je weer een geweldige column hebt afgeleverd Peep.

Dees · 27 april 2004 op 08:20

Ach, smaken verschillen, dat blijkt dan wel weer. Toch bekruipt me een heel klein beetje het gevoel dat kritiek leveren hier not done is. Terwijl ik dat juist ook prettig zou vinden, een stukje kritiek op wat ik schrijf. Uiteindelijk weet je zelf wel waar je iets mee kunt en wat je naast je neer kunt leggen. Complimenten vind ik ook leuk overigens 😀

Maar toch…

pepe · 27 april 2004 op 08:31

[quote]smaken verschillen, dat blijkt dan wel weer. Toch bekruipt me een heel klein beetje het gevoel dat kritiek leveren hier not done is.[/quote]

Kritiek is helemaal niet verkeerd hoor, dat mag hier zeker wel. Ook ik kan nog een heleboel leren.

En net wat je zegt smaken verschillen, je hoeft niet alles leuk en aardig te vinden hier.
Het is denk onmogelijk iets te schrijven wat iedereen hier leuk zal vinden, we zijn immers allemaal uniek en dat is juist weer zo mooi hier.
Iedereen kan hier schrijven, groot, klein, dik, dun, jong en oud.

Shitonya heeft ook wel gelijk, deze column oogt heel gewoontjes en is het ook.
En Shitonya laat je nu niet weerhouden om, gewoon te zeggen hier wat jij denkt en vindt, ik heb er niets op tegen.

Shitonya · 27 april 2004 op 18:46

En Shitonya laat je nu niet weerhouden om, gewoon te zeggen hier wat jij denkt en vindt, ik heb er niets op tegen.

haha, welnee. Ik ben altijd eerlijk, dus ik zeg altijd wat ik ergens van vindt als ik reactie op iets geef.
Maar dat ik nog jong ben, daar heb je wel gelijk in, dus aan kinderen denk ik nog lang niet. Voor volwassenen is dit misschien wel mooi om te lezen, maar niet voor de jongeren of mensen die geen kinderen hebben, omdat die dan niet kunnen inzien wat er nou zo “mooi” aan is…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder