Een logeetje in huis

Van sommige dagen wou ik dat ze eeuwig konden blijven duren. Het begon vanmorgen al, toen ik opstond met eerst het geluid van zingende vogels, gevolgd door een onophoudelijk kindergehuil dat een ‘haal-mij-alsjeblieft-uit-mijn-bedje’ smeekt. Ter informatie: toen was het ongeveer (geeuw) zeven uur… En toch maal ik er niet om, want ik ben bij mijn vriend Armani in Mechelen, en onze oogappel Ilias blijft twee nachtjes logeren. Ondanks het feit dat Ilias genoeg lawaai produceert om de hele buurt wakker te schreeuwen, blijft zijn “oenkie Mani” rustig in dromenland vertoeven. En nét dat zorgt ervoor dat ik mijn inmiddels viereenhalf-jarige neefje een tiental minuten later in de slaapkamer betrap, met in zijn ene handje zijn nauw aan het hart liggende schildpad, en in zijn ander handje een…washandje. Ilias heeft de grootste lol, terwijl Armani eruitziet of hij een halve dag in de regen heeft gestaan: zeiknat en met een gezicht waar de woede van afdruipt. Ik heb moeite om niet in een lachbui uit te barsten en vlucht ten einde raad naar de badkamer waar ik onophoudelijk begin te gieren. Wanneer Armani even later binnenstrompelt lijkt hij verre van afgekoeld. Hij snauwt een “toevallig jouw idee?” terwijl hij zich in een sneltempo afdroogt om zich daarna aan te kleden. Ik hanteer de gebruikelijke tactiek en geef hem een knuffel waaruit hij zich niet kan bevrijden met als resultaat dat er uiteindelijk zelfs een ochtendzoen vanaf kan.

’s Middags verliep alles vrijwel op rolletjes. Op de vraag wat Ilias graag wou doen, antwoordde hij verbazend genoeg: “naar zee, naar zee!” Dat deden we toen maar, want Armani en ik vinden golven en zand ook wel iets hebben, en het leek ons wel leuk om samen met Ilias schelpjes te zoeken. Aangekomen op het strand, leek er, in tegenstelling tot onze verwachtingen, een ware toeristengolf te zijn. Armani en ik werden er een beetje kregelig van, want we houden niet zo van de aanwezigheid van jan en alleman, maar Ilias dacht daar duidelijk anders over. Voor hem was het: roze schelpjes zoeken, gele schelpjes zoeken, grijze schelpjes zoeken, diertjes zoeken, zandkastelen bouwen en met zijn voetjes in het water spatten. Hij zwaaide dolgelukkig naar onbekende mensen, die ons vervolgens een ‘wat-is-ie-lief’-blik toewierpen, en wij waren alleen maar blij dat hij in ons midden was. Achteraf was hij zo ontzettend moe dat hij tijdens het beluisteren van zijn lievelingsliedje, “lief klein konijntje”, in zijn autostoeltje in slaap viel.

Het was Armani die Ilias die avond, met bijhorend verhaaltje én liedje, naar bed bracht. Het werd een verhaaltje over Ilias’ lievelingsknuffel: schildpad, en een liedje over het “lief klein konijntje met een ‘oenkie Mani’ op zijn neus.” Ik hoorde Ilias’ lach tot beneden nagalmen. Een vijftal minuten later kwam Armani de trap af gestommeld. “Onze kleine prins,” zei hij hoofdschuddend terwijl hij een vaatdoek in zijn handen nam en aan het afdrogen begon. Een paar seconden later hoor ik Ilias nog een “slaapwel tantie!” schreeuwen. “We zouden hem toch niet kunnen missen hé,” leest Armani mijn gedachten. Hij is de washand al helemaal vergeten.