Het is een onbestemd gevoel. Een constant dosis adrenaline vult mijn hart met steeds sneller wordende krampen. Het is een roes die overslaat in een bijna brekende brok in mijn keel, zeker bij de zachte klanken van jazz uit de sopraansaxofoon van Tineke Postma.
Ben ik nu echt verliefd, of ben ik gewoon moe. En als ik dan van een vrouw ga houden, wie is het dan. Is zij het die steeds meer op mij gaat lijken? Zijn het de overeenkomsten die mij doen wensen naar haar aanraking?
Of de goed ruikende? Het goedlachse parfum die ook mijn lach doet geuren naar hardwerkend zweet.
Of is het de elegante, niets zeggend maar boekdelen sprekende? Waarvan vele bladzijden onbeschreven zijn, en ik constant haar verhaal op probeer te schrijven.

Mijn hoofd zit in de weg. Als mijn hoofd niet boven op mijn lichaam gezeten had, was mijn gevoel tot op de maan te merken. Maar het knelt op een meter tachtig hoog. Het wringt mijn gedachten in bochten die niet bereden kunnen worden, want telkens vlieg ik eruit. Ik probeer het te bevatten. Maar omdat ik heel even mijn waakzaamheid verloren heb, ben ik weerloos. Ga knock-out, omdat ik te weinig slaap heb. Uren en uren waarin ik mijn waanbeelden op papier probeer te vangen, terwijl het mij niet eens lukt ze in mijn hoofd in verband te rukken. Bezatten heeft ook al geen zin. Het gevoel wordt slechts versterkt. Huilen gaat vele malen gemakkelijker en het aantal typefouten neemt toe.

Nu ben ik toch bang wat een ander van mij vind. Mijn diepste wezen, waar slecht een handje vol van mijn vriend het bestaan van kennen. En nog dieper de wensen die ik nauwelijks aan mijzelf durf te vertellen. De mensen kennen mij niet. Ze denken mij te kennen, maar er gaat meer in mijn wezen rond dan ik prijs geef. Om de rest van de wereld tegen mij te beschermen, en tegelijkertijd mijzelf tegen de buitenwereld. Ik vertel niets, omdat ik weet dat ik niet begrepen zal worden. Ten eerste omdat mensen in hun eigen wereld leven en niet naar buiten durven te kijken. In hun angst wordt mijn waarheid ontkend. Terwijl ik toch echt de enige waarheid heb. Zo verandert van het ene op het andere moment mijn vermoeden van liefde in bevestiging van mijn goddelijkheid. Sommigen noemen het arrogantie, ik noem het de idee dat mensen nog gelukkiger kunnen worden dan zij al zijn, als zij een leven leiden gelijk aan de mijne. Ik ben niet bang voor liefde. Ik ben bang voor onbegrip. Een zelfde moment van onachtzaamheid waarin de moordenaar Barabas vrij werd gelaten en de messias spijkers in zijn handen en voeten geslagen kreeg.

Is de wereld echt zo bang voor mijn genialiteit, of ben ik bang voor mijn eigen onwetendheid?
Ik weet het niet, en misschien zegt dat al wel genoeg.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]

Categorieën: Diversen

3 reacties

Prlwytskovsky · 29 april 2006 op 17:10

C.J., zelf houdt ik mij altijd voor: Niemand is zo slim dat hij zijn eigen domheid kan begrijpen.
En warratje, dat is een schrale troost, toch?
Goed verhaal heb je hier, ik hou wel van gedachten en gevoel aan papier toevertrouwen.

Chantal · 29 april 2006 op 18:11

[quote]Ben ik nu echt verliefd, of ben ik gewoon moe.[/quote]

:laugh: dat gevoel ken ik. Meestal ben ik overigens gewoon moe.

Ma3anne · 30 april 2006 op 06:18

Erg goed geschreven!
Denkworstelen over liefde, jouw waarheid en genialiteit tegenover angst om niet erkend te worden zoals je bent….. klein en onwetend.
Heftige Sturm und Drang.;-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder