Een nepleren jas, rokersadem en een hoofddoek

Nietsvermoedend van wat er komen ging zat ik in de trein, wat proefwerken na te kijken van mijn leerlingen. Een normale treinreis, net als alle andere welke ik een aantal keren in de week maak. Toch zou deze reis een andere wending krijgen en het begon toen er een zwaar opgemaakte, in legging met panterprint geklede, oudere dame tegenover me ging zitten. Vanaf het moment dat ze de ruimte betrad waar ik me ook in begaf, zat ze mij aan te staren en elke beweging die ik maakte nauwlettend te volgen. Omdat ik net een broodje gegeten had dacht ik in eerste instantie dat er een enorme klodder saus op mijn gezicht zat en zij me duidelijk wilde maken dat er iets mis was met mijn voorkomen.
Toen ik mijn gezicht naar het raam toedraaide zag ik dat er niets ongewoons te zien was en keek op om te kijken of er nog naar me werd gestaard.

“Wat ben jíj aan het doen?” Begon ze meteen tutoyerend. “Proefwerken nakijken.” Antwoordde ik.
“Hoezo?” Was haar tweede vraag. “Omdat mijn leerlingen verwachtten dat ze de volgende les hun cijfers hebben.” Vertelde ik, terwijl ik verder ging met mijn rode pen. “Grappig dat jullie soort voor de klas staan.” Zei ze. “Welk soort?” Vroeg ik verwondert.
“Nou, gewoon, jij, dat je met je hoofddoek onze kinderen les mag geven. Dat dit gewoon toegestaan word in Nederland, nou ik hoop niet dat je mijn kleinkinderen les geeft.”Spuide uit een mond met slecht verzorgde tanden en riekende rokersadem.
Ik heb respect voor elk medemens en vooral voor de ouderen onder ons dus liet haar commentaar voor wat het was en ging verder met nakijken.
“Waarom draag je eigenlijk zo’n ding op je hoofd? We leven toch in Nederland, hier is dat toch niet normaal? Je moet het zeker van je man? Waarom ben jij minder dan je man, we zijn toch gelijk hier in Holland? Laat hem lekker zo’n ding dragen.” Allemaal vragen waar ik helemaal geen antwoord op wilde geven, mede omdat ik het gewoon te druk had en ook omdat ik vond dat ze de lijn van fatsoenlijkheid en recht op privacy allang had overschreden.

Omdat ik geen gehoor gaf aan de vragen welke zo uit het niets naar me toe werden geslingerd, raakte de bejaarde rookster enigszins geïrriteerd.
“Krijg ik geen antwoord? Wil je me niet even te woord staan?”
“Nee, ik ben druk bezig, dank u wel.” Meldde ik mijn medereiziger en keek geconcentreerd naar beneden.
Ik kreeg sterk het vermoeden dat deze gefrustreerde vrouw me wilde provoceren en simpelweg ruzie met me zocht.

Een super irritante ring-tone ging af en ja hoor, het kon haast niet anders, rimpelige handen graaiden in een bij de legging passende handtas en ik hoorde haar zeggen;”Ja,ja, sorry hoor. Ik zie je zo, in de middelste wagon, links naast de deur.”
Een asblonde vrouw, ook met teveel make-up, een nepleren jas met fake bontkraag en met nagels waar de nagelstudio’s vast uren mee bezig zijn geweest, kwam het treinstel binnen. “Jee, mam, kon het nóg later, mens, ik heb in de kou zitten wachten.” Ook goedendag dacht ik.
Dochterlief wilde naast me zitten maar mijn schooltas lag per abuis nog op de bank.
“Zou je dat niet eens even weghalen?” Kwam er niet al te vriendelijk uit haar mond.
“Kunt U die tas even op de grond zetten? Ja hoor, mevrouw, dat kan ik.” Zei ik om haar te laten zien dat ze het ook normaal kon vragen. “Gaan we bijdehand doen?” zei ze meteen nijdig. Ik pakte mijn tas op en het ging even door mijn hoofd om een andere plek te gaan zoeken maar kort daarna kwam ik weer tot bezinning en bleef zitten op de plek waar ik mijn reis begon. Nu zaten er twee ‘dames’ me aan te staren, en het duurde niet lang voordat ze met opmerkingen op de proppen kwamen.
“Ze is lerares.” Zei de moeder van het stel. “Zo,zo, zeker haar diploma in Marokko gehaald of zo.” Meldde de jongere versie.
Zo ging het nog wel een tijdje door, van Den Haag naar Gouda.
De proefwerken waren nagekeken, ik stopte ze terug in de tas die voor mij op de grond stond en keek op om de beide dames even aan te kijken.
“Uw plaats en vervoerbewijs alstublieft” hoorde ik achter mij. Ik wilde mijn portemonnee pakken maar omdat ik daarvoor plots mijn tas op de grond had gezet en daarna de proefwerken erin had gestopt, moest ik even zoeken. Het was even wachten maar de opmerking kwam uiteraard. “Pff, vast geen kaartje.” Het grappige in deze situatie was dat de conducteur mij vaker met de trein zag gaan, de nare opmerking gehoord had en ook wat te zeggen had. “Deze dame rijdt nooit zwart hoor”, meldde hij de rood geworden dames en controleerde de kaartjes én de kortingkaart van jut en jul zorgvuldig.
Mijn treinreis zat er bijna op, nog een paar minuten dus even in de contramine gaan kon nog net. “ Dames, geen idee wat jullie dwars zit maar fatsoen hebben jullie beide niet, smaak van kleding ook niet maar dat ter zijde. Ik antwoord niet op vragen die gesteld zijn maar waar toch niet naar het antwoord geluisterd word. Ik verdoe mijn tijd niet aan ruzie-zoekende oudere dames die mij alleen maar uit de tent willen lokken, goedendag dames.”
Zo konden ze zeker aan hun ‘achterban’ verkondigen dat een één of andere moslima ruzie met ze gemaakt had en dat Pim, Theo, Wilders, Pastoors en anderen, inderdaad gelijk hadden en dat de islamisering een gevaar voor Nederland is.
Toen ik de trein uitstapte en langs het raam liep, liet de lang genagelde vrouw op een ongepaste manier enkele gouden ringen aan haar middelvinger zien.