Sinds maanden probeer ik een verhaal te schrijven dat nergens over gaat. Ik ken je niet anders hoor ik jullie zeggen, maar nee: deze keer moet het werkelijk nergens over gaan! Ik probeer er 10 keer niks van te maken, eigenlijk een onbeschreven A4’tje dus. Niks bereiken, niks zien, niks horen en niks zeggen. Dat laatste zeiden mijn vrienden onderlaatst tegen mij omdat ze nooit eens iets van mij hoorden. Vroeger ja, vroeger toen belde jij nog wel eens om te vragen hoe het ermee ging en zo, maar nu horen wij niets meer van je. Nee natuurlijk niet, het kan niet altijd van één kant komen en als ik niet meer bel hoor ik van jullie ook niks dus waarom zou ik dan? En dit bedoel ik nu, dit gaat werkelijk nergens over.

Mijn buurvrouw waar ik volgens mij weleens over verhaalde, liep samen met mij de lift in en sprak de volgende inhoudsloze woorden tot mij: 3 weken geleden hadden wij een hittegolf en nu lijkt het wel herfst want ik heb de verwarming vandaag aangezet. Dan denk ik: ja, wat kan mij dat nou verrekken. Deze natuurverschijnselen moeten wij nemen zoals zij komen, toch? Toen ik haar antwoordde dat ik een hittegolf juist kutweer vond liep zij gechokeerd de lift uit. Dit snijdt ook geen hout en gaat wederom nergens over.

Mijn werk dan? Daar is het niet anders gesteld met personages en hun vastgeroeste invalshoeken en vooral hoe zij dit ventileren naar de buitenwereld. Als ‘ze’ het zo willen dan doen we dat toch zo, is een vaak gehoorde uitspraak. Wie zijn ‘ze’ dan volgens jullie, vroeg ik hun. Nu vragen jullie lezers aan mij wie ‘hun‘ zijn maar dit vraagstuk behandel ik nu even niet. ‘Ze’ is het onderwerp in deze. Men kijkt mij schaapachtig aan maar het antwoord blijft uit. Laat ik jullie eens vertellen wat ik ervan denk, zei ik hun en ik nam als voorbeeld een situatie die ik op een cursus voorgeschoteld had gekregen en had onthouden; dank naar de schrijver dezes maar zijn naam is mij helaas ontschoten. Ik rukte een steel uit een bezem en liet de steel balanceren op mijn hand, 2 minuten hield ik dit gebeuren vol en stopte daarna de show. Smalend lachten de toehoorders mij uit. Zacht doch doordringend pratend trok ik hun aandacht door uit te gaan leggen wat ik daarmee wilde aantonen. De bezemsteel kun je vergelijken met onze organisatie en de balans is de stabiliteit waarmee onze organisatie een punt zet op de handelsmarkt. Als ik 2 tellen mijn ogen had dichtgeknepen dan was de steel gevallen. Door de complexiteit kan ik de motoriek die mijn handen en ogen aanstuurt niet navertellen maar het samenspel, het teamwork zorgt voor stabiliteit. Jullie zijn in feite de ogen en de handen van deze organisatie en jullie teamgeest en samenwerking moeten zorgen voor een goede balans. Als één van jullie met zijn ogen knippert, zal de steel omvallen. Niet begrijpend keek men mij met open monden aan zoals jong geboren vogeltjes hongerig met open bek op hun moeder wachten. Eentje liep er naar de koffieautomaat en de rest ging weer aan het werk want hun pauze zat erop. Ik had niet het idee dat het kwartje niet viel.

Vorige week kwam ik totaal onverwacht een ruimte binnen alwaar de leidinggevende van ‘hun’ zijn werkzaamheden pleegt te doen. Met een knalrood hoofd stokte hij zijn betoog tegen een collegé maar op een dergelijk moment is mijn gehoor jammer genoeg ineens haarscherp, ik hoor dan de verkeerde dingen zoals: als ‘ze’ het zo willen dan kunnen ‘ze’ het zo krijgen, hoorde ik hem nog net zeggen. Ik reageerde er niet op maar zijn hoofd werd zo niet nog roowjer dan het al was. Met een blik als was hij overvallen tijdens zijn dagelijkse aftrekritueel op het plaatselijke toilet, keek hij hulpeloos in het rondt maar vond geen medestander: ik had hem echter al langer door.

Waar gaat dit eigenlijk over? Nergens toch! Maar het zij gezegd: het individu moet zich manifesteren als een individu, een individu dat er staat! Meedenken, afwegen, wat kan ik er zelf aan doen, erover praten en op een juiste manier de dingen in een werkend en ‘behapbaar’ perspectief plaatsen zodat met een eensluidende perceptie naar de dingen wordt gekeken zijn elementen die ‘jou’ organisatie vooruit helpen en daarmee jou werkgelegenheid zeker stellen.

He gedsie, nu schrijf ik toch iets waarover men nadenkt, iets met inhoud terwijl ik eigenlijk ‘niks’ wilde schrijven: ik kan het niet laten. Maar als je het allemaal optelt valt het allemaal best wel mee. Het is volgens mij een kwestie van nadenken en een mening vormen maar daar schoort het nu juist in den Nederlanden zo vreselijk aan: niemand steekt zijn of haar nek meer uit om iets te bereiken of te bewerkstelligen. Als er alsnog iets wordt geroepen dan is het vanuit een veilige positie vanuit Amerika alwaar Aye Haan zich bevind. Natrappen vanuit een veilige positie noem ik dat.

Waar gaat dit eigenlijk over?

Categorieën: Verhalen

12 reacties

Mosje · 24 augustus 2006 op 13:22

Je hebt gelijk Prezwalsky, dit stukje gaat nergens over. Ik zal ook maar niet reageren dan.
😛

DreamOn · 24 augustus 2006 op 13:40

Mijn reactie is ook een reactie van niks! 😀

Kees Schilder · 24 augustus 2006 op 13:59

Toch een stuk om over na te denken. 😀
iets teveel slordige foutjes zoals”:
komma’s vergeten;
te weinig of teveel alineas;
ik mis de puntjes op de i;
iets te weinig i’s in het verhaal om puntjes op
te zetten. Hoewel, nu ik er ovre nadenk;op mijn toetsenbord zit geen i met puntjes. Wel één puntje maar of dat meetelt zou je in het groene boekje moeten nakijken.

Hoe dan ook.Ik heb weer genoten Peeetyboy

WritersBlocq · 24 augustus 2006 op 20:14

jij kan van niets toch iets maken, niet?

melady · 24 augustus 2006 op 21:21

Veel grammaticale fouten. [quote]schoort [/quote] schort.
(verder zie commentaar Kees)

[quote]Ik had niet het idee dat het kwartje niet viel.[/quote]

Over zulke zinnen struikel ik vierkant.
Maar kan ook een leuke Quote zijn.

Mijn commentaar gaat (n)ergens over.

senahponex · 25 augustus 2006 op 00:14

Geweldig, geweldig. mijn beste medeklinker helemaal raak en dat met een blanko A4, je kunt zo de politiek in. 😀 :pint: :hammer: :pint:

Ma3anne · 25 augustus 2006 op 06:58

[quote]onderlaatst[/quote]
Dit schitterende woord ben ik de laatste 100 jaar niet meer tegengekomen. Gaaf!

Dat van die bezemsteel houden we erin. Lijkt me leuk om een keer te gebruiken op een saai verjaardagsfeestje als de gesprekken stilvallen.;-)

DriekOplopers · 25 augustus 2006 op 10:11

Zo zie je maar weer: een verhaal over niks, da’s niks 😀

pally · 25 augustus 2006 op 14:27

hulpeloos in het ‘rondt’ Prewalsky?
3e persoon enkelvoudt zeker? 😀 😀 😀

KawaSutra · 25 augustus 2006 op 23:10

[quote]…zijn hoofd werd zo niet nog roowjer dan het al was.[/quote]
Prachtig, die nieuwe spelling. Tenslotte gaat dat ook nergens over! 😀

Li · 26 augustus 2006 op 13:23

Li

Prlwytskovsky · 26 augustus 2006 op 17:57

Wist ik heus wel hoor, dat er ‘een’ foutje in stond. Maar ik wilde kijken of jullie dat ook zagen. 😆

Leuke reacties, hartstikke bedankt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder