Een vriend is als het ware een ander ik

[i]Co-column geschreven door Sylvia1 en Chi_Dragon[/i]

Zoals de meeste ondertussen wel bekend houd ik ervan om in het duister mijn gedachten vrij te laten lopen. Rennen eerder. Rennen als jong veulen in de wei. Het maakt bokkensprongen van links naar rechts en na het draven, speurt het ieder grassprietje na van zijn nieuwe omgeving. De titel is een uitspraak van Marcus Tullius Cicero. Romeins staatsman en schrijver.

Ik werd gegrepen door de simpelheid van de zin. Hoeveel waarheid weet je neer te leggen in negen woorden. In eerste instantie beantwoorde ik hem in mijn gedachten met een volmondig “Ja dat klopt.”

En nu, terwijl de nacht vordert en het veulen in mijn hoofd is gekalmeerd, kom ik tot andere inzichten.

Zijn mijn vrienden echt als het ware een andere ik? Mijn beste vriend ken ik mijn hele leven. We hebben veel ups en downs meegemaakt. De goede tijden worden keer op keer herbeleefd wanneer we elkaar spreken, de slechte worden slechts een enkele keer aangehaald. Enkel wanneer we onze band bespreken komen deze periodes naar voren. Om aan te geven hoe belangrijk de ander was in die slechte periode bijvoorbeeld. Maar is hij mijn andere ik?

Ik, een doener, risico’s niet mijdend, extrovert. Hij, rustig en introvert, een denker, iedere beslissing word gemaakt na zorgvuldige afweging. Ondanks de verschillen in karakter passen we naadloos bij elkaar. Wanneer is vriendschap echt vriendschap?

Nu, nota bene een maand nadat ik bovenstaande in mijn dagboek heb geschreven, weet ik het antwoord. Mijn beste vriend is een grote klootzak. Een andere ik, te letterlijk. Voor mijn werk moest ik naar Rome. Ik zie mijn vrouw nog staan, in de deuropening, in haar mooie rode jurk, zwaaiend. Ik zou haar missen. Zij mij ook, zei ze. Op het vliegveld heerst chaos, vulkaanasdeeltjes maken mijn vlucht onmogelijk. Mijn huis trekt, ik hou het voor gezien. Via het bedrijf waar ik snel een paar zaken regel, spoed ik me naar huis. Wat een verrassing zal dat voor haar zijn!

Ja, inderdaad, je ziet het in films, je leest het in boeken en als lezer verwacht je al wat er komen gaat. Thuis trof ik mijn vrouw in bed aan, met mijn beste vriend. Ik had hem kapot willen schoppen, zijn huid vol willen schelden. Maar mijn woede was zo groot dat ik niets kon. Aan de grond genageld.

Ik heb altijd van de lange nachten gehouden, om te denken, maar nu niet meer. Iedere nacht word ik gekweld door het beeld van die bezwete lijven, mij zo vertrouwd, die nooit samen hadden mogen komen. Koortsachtig spoor ik iedere herinnering op waarin zij samen waren, mijn vrouw en hij. Wanneer is het ontstaan? Hoe kan het dat ik het niet heb gezien? En waarom heeft ze voor hem gekozen? Ze hield zo van mijn spontaniteit, mijn vrolijkheid, mijn drukte en energie. En dan kiest ze voor zo’n stille muis. In de duisternis rennen mijn gedachten, niet als een veulen, maar als een geslagen paard, uitgemergeld en levensmoe zijn littekens likkend.