Een wereld van verschil

Van het een kwam het ander. Het is allemaal begonnen met een reactie van haar. Met daarop een actie van mij. Toevallig dat ik iemand zocht om samen een wereldreis te maken. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat ik in het begin dacht dat het een vrouw was totdat ze met haar mannelijke stem mij deed verzekeren dat er deze wereldreis geen sprake zou zijn van welke vorm van intimiteit dan ook. Gebiologeerd keek ik naar haar ferme adamsappel.
“Attentie, attentie, passagiers van vlucht 007 Bangkok kunnen boarden in Gate G7”
Hij had zo zijn eigen manier van reageren en zaken duidelijk maken. Wanneer hij met zijn vliegveldimitatie begon wist ik al hoe laat het was. Ja, en dit keer was ‘Bangkok’ de code voor wat we echt van plan waren.

Het leek net of ik midden in een scene van Priscilla of the Dessert Queen terecht was gekomen, met dit verschil dat Priscilla Sonja heette en met haar lange benen een Boeing 474 instapte in plaats van een Greyhound Bus. Ze wiegde uitdagend met haar heupen.

Het koppel dwergen keek verschrikt omhoog toen ze langs boven en beide zijden gepasseerd werd door benen op kruissnelheid. Die truc later op de avond bij mij zou haar duur komen te staan. Mij wat later ook trouwens. Sonja had wijdbeens ervaring opgedaan als stand-in bij Kill Bill. Zelfs Quentin beaamde na de opnames in het filmblad Screen dat hij niet wist wat hem overkwam.

We namen plaats in onze business class seats. De dwergen gingen achter ons zitten. Een beetje argwanend met hun puntmutsen half over hun ogen. Die puntmutsen zouden nog een belangrijke rol gaan spelen voor mijzelf en ook wel voor de anderen in mijn buurt. Het was de derde keer dat ik vloog en elke keer was het al mis gegaan. Ik ben wel benieuwd wie van de andere reizigers onze contactpersoon is.

“Bent u heer Fiemeel?” vroeg plots een man met een brakke stem naast mij. “En is dat naast u misschien mevrouw Mannetje?” Verbaast tuurde ik in twee knalblauwe ogen die genesteld waren in een gebruind gelaat. In het gelaat tekende zich een brede glimlach af. Dit was ongetwijfeld onze reisleider. Het welbekende reisleidercharisma straalde tot aan zijn oren van hem af.

Ik vertrouwde het niet. Zijn jas had een onnatuurlijke vorm rond zijn middel. Bovendien deed zijn lichaamsgeur me denken aan mijn laatste avondmaal van bruine bonen in teveel tomatensaus. Ik greep naar de puntmuts van de slapende dwerg achter me. Was ik nog op tijd? Eén voor één voelde ik de bruine bonen langzaam naar boven borrelen. Intussen tierde en vloekte de dwerg in mijn oor: “Geef onmiddellijk mijn muts terug of ik stuur mijn broer Jerommeke op je af.”
Jerommeke ontblootte vals zijn grauwgele tanden en maakte een hapbeweging naar mij. Ik had het eigenlijk al helemaal gehad met die wereldreis. Agressieve egoïstische dwergen die op ontploffen staan, zure ijle lucht en een reisgenoot die gewoon een man bleek te zijn. Ik had er genoeg van. “Piloot! Ik wil eruit!”

“No problem”, riep Julio pochend vanachter zijn stuurknuppel. “Er zit een speciaal luik onder iedere vliegstoel gemonteerd voor ontevreden klanten. Vergeet vooral niet om een parachuutje om te doen.” De dwergen lagen helemaal in een deuk toen Fiemeel en Mannetje elkaars parachute aangespten en het luik opentrokken. Er prijkte namelijk een klein fabrieksstickertje op hun chutes: Made in Belgium. “Aju paraplu …”, riepen beide dwergen in koor toen Fiemeel en Mannetje hun sprong in het diepe waagden.

Co-column geschreven door Mien en LouisP