Eenzame kerst, part one.

De huwelijkse staat is een verbintenis die tij en ontij kan weerstaan. Vertel mij wat. Maar toch is er iets dat een huiselijke samenleving in korte tijd op zijn kop kan zetten, namelijk: het optuigen van de kerstboom. “Kijk, hier hebben ze mooie bomen Peet. Welke zullen we nemen?”
“Die groene daar.” Zeg ik nonchalant, wijzend naar een stapel kerstbomen.
“Nee oen, hier, die staan al klaar. Weet je, deze nemen wij.” En zij vraagt de verkoper om hem te verpakken.
“Die is toch veel te groot voor ons autootje? Of deze, die is precies goed.” Attendeer ik haar op een kleiner en compacter formaat.
“Welnee, het past best.” Zegt ze en rekent de boom af; een Godsvermogen.

De achterbank wordt neergeklapt, de boom via de achterkant doorschuiven tot aan het dashboard, vriendin op de achterbank naast de boom en ik pas nog maar net achter het stuur. Met de achterklep geopend waaruit nog anderhalve meter boom steekt, een rechterspiegel die niet te zien is en de binnenspiegel is verborgen achter een dennentak; mijn gemopper wordt uitgelegd als dat ik niet gezellig meewerk. Thuisgekomen volgen de zelfde handelingen maar dan in omgekeerde volgorde, opvallend nu is dat de takken tegendraads achter alle panelen blijven haken en ik gesommeerd wordt om vooral voorzichtig te doen en niet zo te schelden.

Boom ligt op het balkon en ik op de bank met een biertje. Tenminste, dat dacht ik.
“Als jij nu even de boom op maat zaagt en in de standaard zet, dan maak ik even wat eten.” Vriendin glundert er bij alsof zij zojuist moeder is geworden van een zesling.

Ik zet de boom neer op de plek die zij mij heeft aangewezen, trots neem ik afstand en bekijk mijn huisvlijt. De top moest er af en ook een stuk van de onderkant zodat de boom nu het formaat heeft van een kleinere boom zoals ik die bij de bomenhandel zag en aanwees. Maar dit onderwerp is onbespreekbaar met een vrouw. Die logica, hè.