Eigenlijk ben ik beroemd

[i]Co-column geschreven door doemaar88, Frank en Mien[/i]

De eerste keer kan ik mij nog goed herinneren. Met klamme handjes van het zweet wacht ik op mijn stoel. Hier heb ik de hele week naar uitgekeken en tegenop gezien.
De kamer zit redelijk vol, op de tafel in de hoek staan broodjes. Ik tuur de kamer rond. Veel verschillende mensen, geen van allen lijken ze in mij geïnteresseerd. Zwijgend kijk ik op de klok.
Ik zit hier nu al ruim vierenhalf uur. En dat voor die schamele zestig euries. Eindelijk, daar gaat de deur open. Een kleine vrouw met donker, golvend haar en een bril op de neus roept mijn naam. Mijn hart bonkt in mijn keel. Nu gaat het toch echt gebeuren.
‘Je mag mij volgen’ zegt ze.
Braaf doe ik wat mij opgedragen wordt.
We lopen een gigantische studio door, overal verschillende decors.
Ik kijk mijn ogen uit, het ziet er zo anders uit als op tv.
‘Goed, ik leg je even uit wat de bedoeling is.’ De vrouw draait zich om en kijkt mij streng aan.
‘Denk vooral niet dat jij de ster bent en ga je daar ook niet naar gedragen. Je bent slechts beeldvulling, meer niet.’
Haar woorden gaan mijn ene oor in en het andere oor uit.
‘Er wordt ook niet met hoofdrolspeler gesproken, duidelijk? Verder mag je niet in de camera kijken, niet lachen, niet huilen, niet praten, geen geluiden produceren, niet hoesten, niezen of kuchen tenzij anders gevraagd wordt.’
Ik knik en wacht op verdere aanwijzingen.
Plots noemt iemand mijn naam. Als ik opkijk kan ik nog net een gil onderdrukken. ‘Maar jij bent…!’ [doemaar88]

De adem stokte in mijn keel. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Alsof het gisteren was dat ie met de noorderzon ons gezin verliet. Hij was niets veranderd. Mijn vader. Het monster. Alle spanning die ik voor de opname had gevoeld zakte naar mijn benen om vervolgens met een enorme kracht terug te keren. Ik vloog hem naar de keel en kneep zoals ik nog nooit geknepen had. Bewust, gericht op het uitknijpen van alles wat ie aan leven in zich had. Ik zat boven op hem, met mijn handen als een stalen greep om zijn hals. Knijpen! Dood! Het was het enige waar ik aan kon denken. Ik keek hem aan. Dom. Want hij keek terug. Hij keek rustig, berustend bijna. Kwader kon ie me niet krijgen. Ik haalde mijn handen van zijn keel om er als vuisten zijn gezicht mee te bewerken. Ik sloeg en schreeuwde het uit. Klootzak! Hufter! Waar was je?! Hoe durf je mijn naam…? Tranen vlogen in het rond. Ik was niet te stuiten. Om mij heen klonk rumoer en geschreeuw. Vier armen probeerden mij weg te trekken en te kalmeren.
Ik wilde niet, ik wilde door. Volgende ronde graag. Zij hielden mij vast. Ik hing briesend aan mijn armen voorover. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een vrouw. Een bekend gezicht. Het was de vrouw die mij ontvangen had en streng had toegesproken. Nog steeds donker, golvend haar. Nog steeds een bril op de neus. Alleen geen strenge blik dit keer, meer verbazing en… zag ik daar ook iets van bewondering? [Frank]

Vage schaduwen dwarrelen door mijn hoofd. Snoop Dogg knipoogt vanachter de coulissen. Mijn vader, a real american gangster dringt zich weer eens op aan mij. Maar waarom? Waarom juist op deze dag? Wurgen wil ik hem. Met alle strings uit zijn countrygitaar. Dat ie toch rot in hel … of in San Quentin.
De studio verhult zich in nevelen. Achterin hoor ik de luide stem van mijn moeder. Paniek besluipt me. Het moet niet gekker worden. Luidkeels roept mams haar zoons naam. ‘Sue, Sue … Sue … binnenkomen, het eten is klaar!’.
Rondom mij begint iedereen hard te lachen. A boy named Sue? Ook Snoop Dogg komt niet meer bij en de vrouw die mij eventjes geleden streng ontvangen heeft schatert het uit.
Ik ontwaak uit een boze droom.
Mijn handen vind ik geklemd rondom de nek van een man met zwarte cowboyhoed. Ik hoor een tape starten. Een hypnotiserende melodie zwelt op uit de speaker. Ik hoor Snoop Dogg murmelend zingen …buy my medicine, buy my medicine, buy my medicine, buy my medicine … Mijn vader Johnny zweeft over mij heen. Het doek valt.
Applaus barst los in de studio. Voor mijn glansrol ontvang ik roem en euries. Cash! [Mien]