Eloze tandartsafspraak

‘Aaaaa.’ Tandarts Paul tuurt in mijn mond. Zijn duim duwt mijn kaak zacht omlaag, maar zijn tang krast luid op mijn tand. Als hij in ’n gat haakt slaak ik ’n zucht. Ik was d’r al bang voor. Wat zou ’t fantastisch zijn als ik nooit tandpijn had. Zodat ’n tandartsboor altijd uit schot blijft. Nooit angstig in Paul’s wachtzaal, in afwachting van uur U, blik op mijn polsklok, tijdschrift op schoot, hand klam van spanning. Dat tand na tand altijd gaaf blijft, van baby tot in ‘t graf. Utopisch is ‘t. Zo fantastisch dat ’t noch nu, noch ooit waar zal zijn. Zou tandpijn ook nuttig zijn? Onlangs las ik Amanda Kluvlds proza ‘Pijn’ waarin zij nagaat wat pijn is, want naar haar opvatting is pijn naast fysisch natuurlijk psychisch maar ook sociologisch. Vooral cultuur is daarbij als factor voornaam. Zo gaat zij analytisch na wat ’n volk vindt van ’n vrouw d’r baarpijn. Is hun opvatting dat zij ondraaglijk lijdt? Of dat dit natuurlijk is? Ook Jackass krijgt ’n hoofdstuk. Blijkbaar hoort Jackass bij ‘n subcultuur van maatschappijcritici. Jackass lijdt pijn omdat ’t anti-saai is. Pijn vult hun inhoudsloos zijn. Pijn prikt hun grijsachtig, grauwachtig status quo door. ’t Ontwaakt, haalt hun uit hun slaap. Pijn is fijn. Dat is Jackass’ paradox.

‘Au! Mijn tand!’ schrik ik omhoog uit mijn zitting.
’Blijf nou rustig’, maant Paul mij, ‘’t is bijna klaar, zo gaat ’t prima’.
Waar haalt Jackass zijn kunst vandaan? In plaats van angst voor pijn ’n omarming van pijn. Ik wou dat ik ’t nu kon. Pijn is fijn, stamp ik in mijn hoofd als ‘n mantra. Pijn is fijn. Pijn is fijn. Mijn poging is kansloos. Lollig noch nuttig, dat is ‘t! Irritant! Vind voor mij maar ’n drank of pil uit waardoor ‘t fijn wordt als ‘n tandarts in mijn tand boort, zoals nu.

‘Klaar!’ glimlacht Paul voldaan.
Mooi! Ik spurt uit Paul’s praktijk. Finito! Mijn tong raakt ’t gat aan waarin nu ’n vulling plakt. Ach, ik was toch aardig flink, ik kan trots zijn, ’t ging mij prima af, angst voor Paul is blijkbaar toch onnodig. Zo praat ik in mij als ik mijn jas pak. Dan hoor ik Paul plots.
‘Wacht!’
Oh bah, wat wil hij nu?
‘Ik zag zojuist op jouw foto…’
‘Huh? Zag jij soms nog ’n gat?’ vraag ik angstig. Mijn hart slaat ’n slag voorbij. Toch vang ik ook ’n glimp van zijn lach op. Waarom lacht Paul?
‘Nou, ik, tja, ’t is riskant als ik nu uit school klap, maar…”
‘Vooruit! Praat nu maar!’
‘Haha, dat was ’n grap! Omdat jij altijd zo angstig kunt zijn dacht ik, ik plaag jou wat, dat snapt hij vast. Maar jij trapt d’r vol in. Komisch toch?’