Erotiek in de tuin

Het waren onlangs roerige tijden op ons erf. Terwijl de lente tot een ware uitbarsting kwam en mij voorspiegelde dat alles zomaar vanzelf tot leven komt, bleek dat in onze dagelijkse praktijk iets meer voeten in de aarde te hebben. Tot onze grote blijdschap werd Radha toch nog loops, die had vast op het voorjaar gewacht. Ze heeft tenslotte ervaring en weet dat het maar wat gemakkelijk is, als je baby’s zich buiten in de zon kunnen vermaken.

Tot zover, geen vuiltje aan de blauwe lucht; we hebben een sexy, opgewonden dame en een waardig heerschap. Je zou toch zeggen; één, twee, hopsa en klaar is Kansas. Dat zou je zeggen. Zó ging het dus niet helmaal. In de praktijk.

Het werd een ware uitputtingslag, voor ons om naar te kijken en voor het verliefde koppel in actie.

Ze deden dagenlang hun uiterste best. Kansas wist, in al zijn hemelse verlangens, van geen ophouden. Radha, in de hare, niet van weigeren. Uren konden ze de liefde bedrijven. Soms moest ik Radha eronderuit slepen om ze weer wat op krachten te laten komen.
Tot zover nog geen wolkje aan het hemelgewelf.

Het lullige was, dat zelfs na dagen oefenen, Kansas het niet voor mekaar kreeg om, zèg maar; het puntje bij het paaltje te doen belanden. Van ervaringsdeskundigen kregen we het advies een beetje te helpen. Radha op een verhoginkje, Kansas een beetje helpen sturen, tenslotte heeft hij zelf geen handen… Geweldige tips, echter niet in dit geval. Als we een paar meter in de buurt kwamen, zakte Kansas zijn libido ver onder het nulpunt. Dat snap ik dan ook wel weer, niemand zit te wachten op pottenkijkers, toch?

We hadden niet het idee dat dit tot een natuurlijke bevruchting zou gaan leiden, dus naast de amoureuze intermezzo’s in de tuin, toch ook maar naar de praktijk van onze lieftallige dierenarts. Ook in háár nabijheid kreeg onze man hem niet overeind. Dat tot stomme verbazing van mijn lief en de buurman, die zijn verrukt over het figuurtje en de oogopslag van deze jonge dokter.

Uiteindelijk kwam het erop neer, dat zij niets anders kon doen dan een chagrijnige Kansas aftrekken om een heel klein beetje sperma te verkrijgen. Onze hoop op een nestjes daalde nu ook onder het nulpunt. Een beetje licht gloort er nog aan de horizon, onder de microscoop bleek dat hele kleine beetje sperma, wèl heel veel en actief levend zaad te bevatten.

Het zaad is bij Radha ingebracht en we namen ook nog zo’n gezellig ‘inseminatie setje’ mee naar huis, om het nog eens te proberen als ‘meneer’ wat beter op zijn gemak is.
Zo verdween de aanvankelijke romantiek en maakte plaats voor hardcore voortplantingswerkzaamheden. Het ‘setje’ staat trouwens nog onaangeroerd in de kast. Onze lieve Kansas laat niet met zich sollen.
En daar heeft hij gelijk in, het is beneden zijn waardigheid.

Ons rest nu niets anders dan af te wachten wat het resultaat van ons handelen zal zijn. Ik had klakkeloos aangenomen dat een reu en een teef, op het juiste moment gewoon doen wat ze moeten doen. De natuur heeft me weer eens laten zien dat het leven geen vanzelfsprekendheid is…

Dit luchtige relaas komt wel degelijk voort uit een vruchtbaar bed van ‘wil’ en ‘frustratie’.
Met samengeknepen billen heb ik dagenlang Kansas zijn verrichtingen aanschouwd. Elke keer als het bijna lukte, ging het wéér mis.
Het was net alsof ik naar een hele spannende voetbalwedstrijd zat te kijken.

GOAL!!! Néé! Jà??? Néé, toch niet…
Om gèk van te worden. Op het laatst had ik niet eens meer de moed om ernaar te kijken.
“Het wordt niks zo”, verzuchte Prem dan in mineur. Dàt wilde ik dus niet horen.

En zo heb ik me weer eens helemaal mee laten slepen door de rivier van mijn verlangens. Op die stroom bestaat het leven uit verbredingen en versmallingen. Pieken en dalen. Kop en munt.

Als de eerste de beste jonge moeder die aan de lijn schreeuwend haar jongste staat te coachen, heb ik Kansas aangemoedigd om vooral een grote kerel te zijn!

Nu is hij gelukkig gewoon weer mijn groot uitgevallen kleine jongetje.
Of Radha zwanger is, ik weet het niet. Dat zien we dàn wel weer, pfff.