Ex Porn star

Op de flyer zag het er veelbelovend uit. Een echt fout ranzig feestje zou het worden. De naam alleen al: Ex Porn Star, de feestformule van de roemruchte Broertjes. De locatie, een voormalige stripclub in Amsterdam, ontzettend fout en dus helemaal goed. De dresscode: sexy, dirty. Ook aan de belangrijkste voorwaarde voor een fout feestje, veel vrouwen, was gedacht. De meeste feestjes worden ontsierd door hordes hinderlijk aanwezige mannen. Bij dit feestje zouden onverbiddelijke doorbitches elke man zonder vrouwelijk gezelschap zonder pardon tegenhouden. Vrouwen alleen, maar liever in gezelschap van nog veel meer vrouwen zouden juist met open armen ontvangen worden. Speciale attractie: Laura Viña, het strippende nichtje van Maxima dat weer eens uit Argentinië was overgevlogen om paaldansend de laatste twijfels aan het ranzige gehalte weg te nemen.

Nog voor ik binnen was met mijn date werd pijnlijk duidelijk dat er 2 soorten fout zijn, goed fout en verkeerd fout. Het leek wel carnaval bij de ingang. De doorbitches bleken getooid met oranje pruiken. Het mag dan koninginnenacht geweest zijn maar als doorbitches dat als aanvaarbaar excuus zien om zich toe te takelen als voetbalsupporters wat gaan ze dan binnenlaten? Antwoord: Alles! De bitches waren gewillige teefjes. Zelfs groepjes mannen mochten doorlopen na wat vermanend gemopper voor de vorm. Matrozenlook, pooierlook of zelfs Zeemanlook, het maakte niet uit. De vrouwen was minder te verwijten. Die laten zich geen 2 keer zeggen dat het sexy moet. Veel blote buikjes, schouders, ruggetjes en benen dus. Maar blote borsten waren te veel gevraagd. De minirokjes waren kort, de heupbroeken laag en de niemendalletjes zaten strak. Maar bedekt was echt bedekt. Doorkijkbloesjes zaten er niet in. Sexy, ja! Dirty, nee. Fout, no fucking way!

Af en toe begon er een beetje op te lijken wanneer een paar schaars geklede meisjes op de bar klommen om spannend te gaan doen. Maar het was vergeefse hoop. Wat ze aanhadden hielden ze aan. Meer kan ik er niet met zekerheid over zeggen want ik stond in de slagschaduw van 1 van die onvermijdelijke minimaal 2 meter lange en bijna even brede reuzen waarvan er bij elk feest wel een paar rondlopen. Voor ik me in een betere positie had weten te manoeuvreren hadden de dames op de bar al geconstateerd dat de contractueel vastgestelde tijd voor de act verstreken was en de aftocht geblazen.

Dit feestje was net als andere feestjes. Te veel mensen (mannen). Te harde muziek. Alleen geschikt om op te dansen maar daar was kennelijk niemand voor gekomen. De feestgangers gaven er de voorkeur aan hun kelen schor te schreeuwen om zich bij elkaar nog enigszins verstaanbaar te maken. Als dat niet gelukt was zou er, gezien de toestand waarin ze verkeerden, aan die conversatie waarschijnlijk niets verloren zijn geweest. Want er wordt vooral veel gedronken. Met als gevolg dat er altijd een groep waarvan de glazen leeg zijn zich dwars door het publiek naar de bar worstelt. Terwijl een andere zich een moeizame weg terug baant met een nieuwe lading drank tegen woekerprijzen waarvan de helft gemorst wordt op de kleding van andere bezoekers. En Maxima’s nichtje, ik heb haar niet gezien. Er was maar 1 ding echt fout aan dit feestje. Dat het lang niet zo fout was als op de flyer.

©Maurits