Fantoompijn

Het is voorjaar, heerlijk weer. Mensen wandelen weer buiten, blote armen, lichte kleding, wapperende haren. Op het terras van ijssalon de Suikerwafel is het druk, mensen eten zwijgend een softijsje. Als ze zich goed concentreert, kan ze de zachte room bijna proeven. Onhandig manoeuvreert ze zich door het smalle straatje, op weg naar het terras. Het dikke verband om haar linkerbeen zit strak. Door de warmte is de huid eronder gaan broeien, maar krabben is zinloos. Een donkere man met bril schuift galant wat stoelen opzij, zodat ze wat makkelijker met haar rollator kan passeren.
‘Wat naar mevrouw, dat been,’ merkt hij meelevend op, hij schuift de bril wat rechter op zijn neus. Ze knikt verlegen en bedankt hem voor zijn hulp.
‘Bent u alleen?’ vraag de man, om zich heen kijkend.
Ze knikt weer.
‘Ach, zal ik een ijsje halen voor u?’

De man wacht niet op antwoord en keert korte tijd later terug met ijs. Een flinke bol in een grote hoorn.
‘Die krijgt u van mij,’ zegt hij.
‘Dank u,’ antwoordt ze. Het ijs is lekker koel en smaakt naar vanille en banaan. Ze praten nog wat over het weer, de prijs van levensmiddelen en haar halve been. Dan neemt hij afscheid en verlaat de salon. Na een tijdje staat ook zij moeizaam op, waarop een vriendelijk uitziende oudere heer haar helpt met het openen van de deur en het dragen van een enkele boodschap, die ze eerder gedaan had. De vriendelijke heer blijft nog even staan en vertelt over zijn zoon die op reis is naar Amerika.

Dan neemt ze de handvatten van de rollator stevig vast en schuift steunend naar huis. Het is gelukkig niet ver weg. De lift brengt haar zoevend naar de vierde verdieping, waar haar appartement gelegen is. In de hal ruikt het muf. Niemand mag zien hoe ze plaatsneemt op de zitting van de rollator in de schaduwen van haar appartement. Dan neemt ze het bovenste stuk verband in de hand. Sneller en sneller rolt het verband van het been, totdat het op de grond valt. Dan trekt ze voorzichtig haar onderbeen van haar bovenbeen af. Als een been te lang opgevouwen zit, duurt het altijd even voor alles weer recht staat. Haar vermomming wordt zoals altijd keurig opgeborgen in de kast.
Ze voelt zich niet schuldig meer, al zou het misschien wel moeten. Haar geweten heeft ze al lang geleden het zwijgen op weten te leggen. Als je geen ouders meer hebt, of familie, geen vrienden en zelfs geen verre nicht, loopt het weleens zo.