Fat Flemish

Co-column geschreven door Axelle en Mien

Ze is mijn liefde voor het leven. Ze waakt en slaapt als een goede huismoeder en vormt menig inspiratie om tot wat zich in hogere kringen cultureel erfgoed laat noemen. O jij edele taal, gespeend van keeskreten en truusgeschreeuw, wat hou ik van jou. Haar verliezen is als een eeuwig durend spel verstoppertje: staren in een Claustoekomst, tot niets dan een gruwelijk titieddatuutis overblijft. De laatste woorden uit mijn vreemde droom dalen langzaam in. Ik ontwaak en een laatste beeld van een zweverige vrouw in blauwe jurk blijft hangen. Ik besluit me nog eens om te draaien en droom verder over een glazen bol. De vrouw in blauwe jurk tikt van boosheid tegen het glas.

Het is dinsdagmorgen, zo’n dag waarop ellende door gesloten ramen naar binnenwaait. De postbode scheurt de oprit op en gooit vanuit zijn autoraampje een NVA-foldertje nét naast de brievenbus. Naast mij wordt Paul wakker. We hebben samen de nacht doorgebracht in een Bezette Stad. Ik zou me moeten schamen, want onder mijn ogen hangen serieuze theezakjes, maar ik blijf alleen maar hinken op wederkerige gedachten.

Waterzooi en Brussels lof van gisteravond zitten dwars en het gezicht van de blauwe vrouw tekent zich steeds duidelijker af. Luidkeels dreun ik een aantal erfgoedwoorden staccato op aan mijn Paultje. Het heeft een erotiserend effect heeft op zijn psyche. Een dikke bobbel verschijnt onder de lakens.

En daar gaat vliegt hij dan. Mijn rust. In de vorm van een in de lucht slingerend kieken, incognito gekatapulteerd van achter de deur. De kleinste wijst verbaast naar de grote bobbel onder de dekens ter hoogte van Paul’s middel en Paul kijkt mij verschrikt en hulpbehoevend aan.

Omdat ik geen zin heb in seksuele voorlichting op een doordeweekse dag put ik inspiratie uit mijn droom. Terwijl ik onze kleine Kees uitleg geef over de glazen bol van pappa zie ik de vrouw in de blauwe jurk achter op het voeteneind bulderen van het lachen. Tot ook zij verwonderd opkijkt van het dreuneffect van in vuur en Vla(a)m(se) schlagers.

Mijn aandacht gaat van Kees naar de tuin en terug en blijft hangen bij de metershoge patattenplanten. Ik kijk de blauwe vrouw vragend aan maar zij zegt dat het nog veel te vroeg is om te oogsten. Als troost zegent ze Gods akkers en die van ons met plat water uit een klein flesje. Ze sprenkelt het water ruimschoots over het bed en over onze Keesje, die verontwaardigd zijn middelvingertje de lucht insteekt.

Even meen ik zijn kleine belgenvingertje te zien blijven hangen bij een stuk vergeeld papier dat me al zo’n 27 jaar achtervolgt en nog steeds doorgaat voor quote van de dag. Mijn Vlaanderen spreekt zijn eigen taal, God gaf elk land de zijne, laat ze rijk zijn, laat ze kaal, ze is Vlaams en ze is de mijne.

Trots lees ik hardop aan Paul en Keesje de rest van mijn vergeelde seanceoorkonde voor.
“Op 15 april 1982 heeft Johanna Wilhelmina Petronella Madam, geboren op 15 april 1948 in Tervuren, blauwe ogen, blond haar en twee vleugeltjes op de rug, succesvol de spiritistenseance voor beginners doorlopen en is daarmee uitgeroepen tot eerste Vlaamse spiritist van België. Is getekend: opperspiritist Jomanda, duivelse vrouw in de hemel op aarde.” Begripvol ontvang ik een knipoog van de blauwe vrouw achterop ons bed.