Feelin’ good…

De man noemt zichzelf Bobby. Een nogal infantiele naam voor een [i]nice piece of ass, from Texas[/i]. De rodeogeuren en de lassostriemen hangen om hem heen, zijn op zijn lijf getekend. Hij is wat je noemt een mooie man. Een echte man. Gespierd, lang, donkere haren, blauwe ogen.
“Heet je niet Robert?”, vraag ik hem. Maar nee, hij heet Bobby. En de kunst van het veranderen van een man beheers ik niet, [i]Bobby it shall be.[/i]

Mooie mannen moet je mijden, allitereer ik er intern op los. Bobby heeft die avond hordes dames aan zijn broek hangen. Maar hij heeft hem aan weten te houden en weet zich met verve door de aandacht heen te slaan. Als hij zich ontworstelt aan zijn fanclub, zie ik hem tot mijn grote schrik op mij aflopen.

“Would you like a drink?”

Opluchting in zijn ogen als ik een biertje wil. Haat in de ogen van de dames van zijn fanclub. Het praten met Bobby betekent de haat van anderen. Maar ik vlieg over een paar dagen naar huis en ik was toch al niet bijster gesteld op de jaloerse, aanmatigende, opdringerige Britse vrouwen.

Als Bobby terugkomt met zijn biertje, beweegt zijn fanclub zich richting ons. Ik trek me terug onder de bewegingen van de vrouwenmassa. De arme Bobby heeft te maken met een kluwen vrouwenlijven, waarvan de ene hem haar tieten in de toet duwt, de ander tegen hem oprijdt en weer anderen lachen op het moment dat hij zijn mond opendoet. Grap of niet.

Bobby begint te wanhopen. Hij wil weg en tot mijn schrik, hij wil mij.

“Mooie mannen moet je mijden!” vertel ik hem.

“What does that mean?”

[i]He’s whispering gently in my ear.[/i]

Niets, er is niets. Bobby trekt me mee naar buiten. We lopen terug naar het hotel. De lucht is bezaaid met alle sterren van de hemel. Het is donker en stil in de outback. Bij het hotel sleept hij me naar het hek en begint me te zoenen. Ik lach, houd hem een beetje af. [i]Come with me.[/i]

Het hek is eenvoudig te beklimmen en ik weiger zijn toegestoken hand. Iets dat exotisch is voor hem. En misschien beledigend. Poedelnaakt springen we in het water. De sterren glitteren en lokken, de krekels juichen ons van harte toe. In het zwembad vrijen wij voor. Dan verhuizen we naar het bubbelbad. Ik zit tussen zijn benen, ongemakkelijk met iets hards in mijn rug, comfortabel met zijn magnifieke armen om mij heen. De sterren stralen, de krekels gaan uit hun dak. De nacht omhelst ons, omarmt ons, slorpt ons zachtjes mee. We stoppen met praten, met aanraken en geven ons woordeloos over tot er niets meer van ons over is.

Uren later worden we wakker uit een levenshigh, de eerste zonnestralen verdrijven de gulzige nacht. De euforie verdwenen, de kou in de botten, de lust terug. Snel verplaatsen wij ons naar de warmte.

Ik zoek een pen terwijl hij zachtjes snurkt. Ik wil hem laten weten dat ik nooit zo’n ervaring heb gehad. Maar de energie van het universum is op, of voorziet simpelweg niet in pennen.

De volgende dag ligt er na het thuiskomen een briefje van hem. Of ik hem [i]please[/i] wil opzoeken. hij moet met me praten. Met de betovering in het hoofd en egoïsme in het hart, wordt het papiertje verfrommeld tot een propje Bob.