Fermare di fumare

Ik moet met de billen bloot en dat is – tenzij ik op vakantie ben in een ver en zuidelijk oord – niet bepaald mijn hobby. Om maar gewoon direct schoon schip te maken: mijn rookstoppoging is mislukt. Grandioos mislukt. Sommige dingen moet je nu eenmaal heel erg fout doen. Deze rookstoppoging heeft iets meer dan drie dagen geduurd. Waarvan een avond hardlopen met schone rookvrije longen. Dat dan weer wel. Drie dagen later was het over met de wilskracht en de motivatie. Mijn lijstje “voordelen van niet-roken” was geslonken, van tafel geveegd en niet meer terug te vinden.

Daarnaast kan ik u inmiddels uit eigen ervaring vertellen, dat de combinatie van een flinke hysterische huilbui tijdens het hardlopen niet goed werkt. Bij het hardlopen heb je namelijk alle lucht uit je longen nodig. Wanneer je die lucht er onderweg uitperst tijdens het brullen van verdriet, werk je in een keer je luchtreserve weg.

De gedachte in mijn hoofd nooit meer te mogen en te kunnen roken maakte me depressief en ik belandde in een geestelijk wak. Als doorgewinterde verslaafde, eersteklas nicotinejunk voelde ik me eenzaam en alleen. Terwijl mijn verstand heel goed wist dat dat idee werkelijk nergens op sloeg.

Stoppen met roken maakt namelijk niet eenzaam. Je leeft namelijk veel langer samen met je vriendjes en vriendinnetjes die longen en luchtpijptakken heten. Natuurlijk weet mijn verstand dat een sigaret geen gezelschap geeft en dat ik mezelf lariekoek verkoop, die echter smaakt als zoete koek. Een sigaret is niets meer dan een papieren huls die volgestopt is met schadelijke stoffen, waar ik ziek van wordt. Roken geeft me in wezen niks, behalve een lege portemonnee en een vals gevoel van vrijheid en plezier.

Dat gevoel denkt daar echter heel anders over en dus stapte ik gistermiddag diepgelukkig de winkel van de sigarettenboer uit, met maar liefst twee pakjes sigaretten in mijn zak gestoken. Plus een nieuwe aansteker, want de oude had ik in mijn enthousiasme weggegooid.

Als ordinaire nicotinejunk, lid van de sigarettenmaffia rook ik dus weer. Net zolang tot de tijd komt, dat ik nooit meer wil roken. Dat moment komt er ongetwijfelt, alleen weet ik nu nog niet wanneer. En wanneer ik het wél weet, houd ik het stil en voor mezelf. Sommige ideeën moeten namelijk in stilte rijpen.

Tot die tijd blijf ik niet alleen nicotineverslaafde, ik blijf ook vooral mezelf. Inclusief alle andere goede en foute eigenschappen die ik heb.