Florence

De zesde keer dat we de hal betraden van het radio-therapeutisch instituut in Montpellier, had mijn vrouw al eerder dan ik op het schema gelezen, dat ik behandeld zou worden in kamer “Florence”.
Ze kon razend snel tekst op zijn kop lezen en was zelfs de receptioniste te snel af.
‘Ha, Florence Pierre, je favoriete masseuse’, lachte ze.
Van al het personeel was de verpleegster, behorend bij het apparaat in de kamer met die naam, inderdaad veruit favoriet. Altijd keek ze uiterst zorgvuldig in mijn map en vergeleek de pasfoto die erop zat geniet met mijn dagelijkse tronie.
‘Bent u meneer Pierre Bovigne?’ dat moesten ze vragen en ze lachte dan zoals echte stewardessen vroeger deden. En met pretlichtjes in haar ogen.
Altijd die pretlichtjes.
Ze was lang en knap, de toewijding en het plezier waarmee ze haar werk deed, voegden iets extra’s toe aan haar basis-schoonheden.
“Weldadig”, schoot me steeds te binnen, omdat ik “lekker” weer te ordinair vond.

Wanneer ik eenmaal onder het hoge-voltage kanon lag, schoven haar slanke handen mijn broekje omlaag tot de elastische rand van de Björn Borg slip juist tegen die natuurlijke verheffing lag, waarvan ik hoopte al zijn functies te kunnen behouden.
Ik meende de warmte van haar handen te kunnen waarnemen, als beschikte ik er over een voelspriet.
Daarna pakte ze me resoluut, alsof het een afleidingsmanoeuvre betrof, bij de heupen en leidde mijn lichaam precies zo, dat de lichtvlek die uit het bestralingsapparaat kwam, exact op de lijnen viel die op mijn buik stonden getekend. Van tatoeagepuntje naar tatoeagepuntje, onuitwisbare markeringspunten.

Ze deed het allemaal zeer nauwkeurig om de beschadiging van gezond weefsel zoveel mogelijk te beperken, wanneer het röntgenapparaat zijn onzichtbare, celdodende lichtfrequentie zou gaan uitspuwen.
Alsof het haar eigen mooie weefsel betrof.
‘Zo meneer Bovigne, u bent weer klaar, tot morgen maar weer, daaag…’
Waarom verlangde ik nu al weer naar morgen?
In haar teksten zat het hem niet.