Fouad : brugklas VMBO ( slot )

Ze vliegen elkaar bijna in de haren want Fouad staat al meteen klaar in vechthouding als de ‘vijand’ nadert, maar vóór ik iets hoef te doen springt de grootste jongen van de klas ertussen en drukt Fouad tegen de muur met zijn armen omhoog. Hij is zò verbluft, dat hij vergeet tegen te stribbelen. Yassar remt af en lijkt niet meer te weten wat hij van plan was. Dank je wel , Mohammed, zeg ik, prima gedaan. Jij bent sterk en dat gebruik je goed. Hij kijkt apentrots, het leren gaat hem niet zo goed af. En dan tegen Fouad en Yassar : Rustig maar, heren, praten kan ook. Waarom zouden jullie meteen je vuisten gebruiken? Hier is iets misgegaan. Dat kunnen we best met elkaar oplossen. Misschien kan de klas helpen? Jullie weten hopelijk meer dan ik. Kom op, in de kring en de twee vechtjassen, nou ja, bijna, een eindje van elkaar gaan zitten.

Ik voel dat ze al weer rustiger worden.
Nou, ik schrok ook wel even , moet ik zeggen, want als deze heetgebakerde mannekens een rood waas voor hun ogen krijgen, kan er van alles gebeuren. Dat weet ik uit ervaring.
In de kring mogen Fouad en Yassar om de beurt hun versie van het verhaal doen. Daarna krijgen de anderen de gelegenheid er iets over zeggen zonder een schuldige aan te wijzen of te schelden. Zo doen we het altijd bij problemen.
Bijvoorbeeld hoe Fouad en Yassar het anders zouden kunnen aanpakken. Ik leid het gesprek in banen maar probeer ze wel zoveel mogelijk zelf te laten doen. Het gaat meestal goed. Ze voelen zich verantwoordelijk en worden serieus genomen. Het eindigt ermee dat Fouad ‘sorry’ moet zeggen omdat hij heeft gescholden. Erg moeilijk voor hem want hij heeft nou eenmaal altijd gelijk.
Mokkend mompelt hij wat. De klas vindt wel dat hij gelijk had wat betreft het ’fleshen’ van die moeder, dat scheelt weer. Aan het eind van de les is het bijna weer gezellig.

Fouad heeft zich met veel conflicten door de eerste en tweede klas heen geworsteld. Hij is een paar keer geschorst. Maar mag nog net blijven. Er is geregeld iets met hem aan de hand. Veel docenten vinden het lastig om met hem om te gaan. We hebben vaak gesprekken. Hij wordt meestal eerst woedend als hij exuses moet maken bij iemand. Loopt boos weg.
Doet het dan later toch en komt het trots melden, wordt geprezen en lacht zijn onweerstaanbare lach. Als we afscheid nemen van elkaar als mentorklas in de onderbouw met een barbecue staat hij als een volleerde kok kebabs te roosteren en deelt ze zwierig rond. Ach!

In de bovenbouw wordt het erg moeilijk; andere mentoren, andere medeleerlingen en een vrijheid die hij nauwelijks kan hanteren. Hij komt in de ‘tussenklas’ terecht, een strenge klas voor zes weken met extra begeleiding en observatie voor probleemleerlingen.
Een hele strakke, duidelijke aanpak wordt aanbevolen als hij terug mag naar zijn groep.
Ik zie hem later vaak door de gangen lopen in een piekfijne overall. Als ik tijd heb maak ik een praatje met hem. Ik hoop dat hij het redt en de school afmaakt dit jaar……