Freundschaft-2

In navolging van het verhaal over freundschaft gun ik jullie een blik op ons gezellig samenzijn op de tweede dag, zeg maar een after-diner-party.

Na het avondeten besloten wij om de boel in en vooral onder het hotel eens goed te verkennen. Wij daalden een trap af en liepen door een spelonk die ons naar een donker gat leidde. Het donkere gat bleek echter vol water te staan. Een overdekt zwembad, letterlijk wel te verstaan. Het was afgedekt met een zeil; er mochten immers eens mensen induiken. Wij liepen een andere gang in en ontdekte een geheime deur. Achter die geheime deur zagen wij een heus poolbiljart. Dat is kaassie. Wij pakten keuen en zochten ballen. Er moest eerst geld in. Natuurlijk.

Een munt van 1-euro kwam tevoorschijn en die werd in de daarvoor bedoelde gleuf geduwd. De ballen werden op hun plaats gelegd toen Jack informeerde hoe de regels waren. Eerst werden de ploegen samengesteld: Marnix met Peter en Jack met Edwin. De regels werden ter plekke verzonnen en vastgelegd en wij gingen er tegenaan. Van alles werd er geraakt maar geen ballen. Het fenomeen krijt ontbrak dan ook heftig. Ik probeerde mijn pomerans op de vloerbedekking (type Jabo) stroef te krijgen en had er vervolgens weinig succes mee. Marnix doopte zijn pomerans in de plantenbak, meer een wanhoopsdaad dan hij het verstandelijk kon beredeneren; deze wanhoopsdaad verbeterde zijn moyenne evenmin.

Jack en Edwin hadden het niet goed begrepen en schoten met onze ballen. Wij vonden dat niet erg. Leuk, leuk, leuk. De ballen waren op! Ik had nog een twee euro munt en wierp deze in de daarvoor bestemde gleuf. Je kreeg daar twee spelen voor zo vertelde een bordje ons. Edwin was aan de beurt om bier te halen en wij gingen ondertussen gewoon door met stoten, gedrieën kun je namelijk ook biljarten. Daar was het bier maar Ed kon de deur niet open krijgen met zijn handen vol bier, wij lieten hem maar wat graag binnen.

Een ander probleem deed zich voor, namelijk: dat het oplossen van problemen nieuwe problemen creëert. Problemen moet je niet proberen op te lossen; zij doen dat zelf. Denk hierbij aan ‘De wal keert het schip.’ Tijdig je benen optrekken is een pré om niet bekneld te raken. Hierna zoekt het probleem zelf een uitweg en verdwijnt in het niets. Maar genoeg filosofie voor deze keer. Het ging immers om ons bier n.l.: waar zetten wij het neer? Nergens een tafeltje te bekennen maar inventief als wij zijn boden een randje hier en een richeltje daar uitkomst.

De ballen waren weer op. Dus gewoon even aan die knop trekken voor het tweede setje. Mis. Geen beweging in te krijgen. Wij rukten en trokken uit alle macht aan allerlei knoppen maar geen bal kwam eruit. Het ding vertikte het gewoon. Oké, dan maar niet en wij ledigden onze glazen. Ik moest toch mijn frustratie kwijt en gaf dat biljart een rotschop. Ook weer zo’n typisch Hollands gebaar: als een apparaat het vertikt dan schoppen, slaan en schelden wij ertegen of het ding, ware het een mens, alsnog gewetenswroeging krijgt en bal-na geeft. Zulks geeft geen resultaat maar het lucht wel op. Zwaar teleurgesteld gingen wij naar boven waar evenmin iets te beleven viel. 4-zielen, één gedachte: wij gaan slapen!

Trouwens, een merkwaardige manier van bedden opmaken bezit men hier. Het deed mij denken aan een ontbijttafel met servetten en zo. Alleen het geen zich in een dergelijke sponde zou moeten voltrekken bleef een verwaarloosde restpost.

L.S.
A.S.A.P. Zal ik over de barre terugtocht verslag doen.