Friendly sport

Op veler verzoek (lees: Rob Mientjes) is hier mijn bijdrage aan de misdeelde rubriek SPORT, die zo nog dreigt te worden overstelpt met ‘nietszeggende’ bladvulling. Uhhm sport? Laat ik mijn hersens eens pijnigen …Het eerste dat bij mij opkomt, zijn de vele blessures. Nee, niet bij mijzelf. Ik herinner mij voornamelijk al die folterende momenten van blessures die ik bij anderen onopzettelijk aanbracht. Vandaar dat ik de team- en balsport, na een fikse verhoging van mijn WA-verzekering, vaarwel heb moeten zeggen. Hier volgen enkele voorbeelden, waar ik me nog altijd diep voor schaam: Op de HAVO had ik een beste vriendin die nogal veel ziek was en daardoor veel had verzuimd. Na een herstelperiode van 1 maand was zij net 1 dag aanwezig op school. Tijdens de gymles moesten we naar elkaar gooien met een grote zware bruine medicijnbal (ook wel krachtbal genoemd en 2,5 kilo zwaar). Ik heb het nut van deze bal nooit begrepen en vond ermee gooien dan ook een saaie bedoening. ‘Laat ik eens kijken of ik er ook mee kan voetballen’ moet ik gedacht hebben, toen mijn vriendin zich bukte om haar schoenveters te strikken. Ik had de kracht van mijn rechterbeen hevig onderschat, want de bal vloog ongelukkigerwijze richting haar hoofd. Ze viel languit gestrekt op de vloer en was gedurende 5 minuten bewusteloos. Na dit trauma moest ze weer 3 weken rust houden door een zware hersenschudding. Ze heeft het jaar niet gehaald (ik bedoel hiermee het schooljaar, ze leeft wel nog), maar ik snap nu wel de benaming van deze bal.

Slagbal was ook zo’n sport waarbij ik de knuppel na mijn slag altijd met een ruk naar achteren wierp richting de wachtende rij klasgenootjes. Het was een reflex en ik kon er gewoon niks aan doen dat ie af en toe een knie of een scheenbeen raakte. Een soort ‘friendly fire’ zeg maar. Na verloop van tijd deed men uit voorzorg drie stappen achterwaarts. Helaas ging ik er bij voorbaat van uit dat ze deze gouden regel ook in acht namen bij elke slagsport waar ik mij aan waagde. Tijdens mijn laatste en tevens moeilijkste hole bij midgetgolf moest ik het golfballetje met een stevige zwaai door een hoge hoepel zien te krijgen. Behendig en met veel schwung haalde ik uit naar achteren om de bal kracht te geven. Mijn golfclub werd afgeremd door een lip en kaak van een jongen met een voyeuristisch paar ogen. Ik heb hem een hazenlip geslagen. Met 14 hechtingen hebben ze hem nog weten op te lappen. Hij moest 2 maanden vloeibaar voedsel eten. Met het schaamrood op mijn kaken heb ik hem opgezocht, terwijl hij alsmaar bleef luisteren naar zijn favoriete liedje ‘over de muur’ van het kleine orkest. Ik kan het nummer niet meer horen.

Mijn moeder heeft me alle team- en balsporten verboden en er bleef niets anders over dan zwemmen en turnen. Zwemmen: 2 jaar volgehouden totdat ik tietjes kreeg en jongens over mijn aankleedhokje gingen gluren. Turnen: drie jaar volgehouden totdat ik zo hypermobiel werd, dat ik acuut een teennagelbijter werd en mijzelf zuigvlekken in mijn nek kon aanbrengen. Later kon ik mezelf bovendien met mijn tong….Ach, dat laat ik aan jullie fantasie over.Daarna 13 jaar met veel plezier gevolleybald. Mijn bijnaam: kleine bee. Mijn teamgenoten hadden allemaal C, D, F en zelfs G. Ik werd geopereerd aan enkels, had meters tape om mijn gekneusde vingers en het hele jaar door blauwe knieën van het duiken. Goh wat is sporten toch gezond! Nadat ik een borstencomplex kreeg en de vrouw van mijn trainer dacht dat ik een verhouding had met haar man (was gelukkig niet met mij. Hij had een verhouding met zijn inmiddels ex-schoonzus) hield ik ook deze sport voor gezien.

Nu doe ik voornamelijk aan conditietraining. De sport die wel een eerste vereiste is als je een relatie hebt met een man die maar één sport bedrijft. Bedsport! De enige blessures die ik nou nog regelmatig aanbreng zijn gekneusde ballen. Tja, ik heb iets met ballen.