Ga eens bij jezelf naar binnen

Ontspannen loop ik de yogazaal binnen. Voor de tweede keer. Vorige week voor het eerst.
Voor een meditatie cursus.
Twee leraren staan zachtjes te praten. Eén van de twee ken ik van vorige week. De ander is kennelijk nieuw, vorige week was het een andere leraar. Dus stel ik mij voor.
‘Wij kennen elkaar al hoor’, zegt hij lachend. Dan herken ik hem ineens. Hij heeft een volledig kaal hoofd. Vorige week hing het haar nog op zijn schouders. Misschien teveel gemediteerd. Even later zit ik met dertien anderen in een kring. De anderen zijn allen vrouwen. Mannen doen niet aan meditatie, behalve de leraren.
‘Sluit uw ogen, richt u op uw navel,’ prevelt de kale. ‘Adem er naar toe.’
Dat lukt mij met mate. Misschien teveel gezopen gisteravond.
Dan een stem bij mijn oor: ‘Waarom zit u zo raar?’

De kale!

Ik open mijn ogen:’Ik probeer naar mijn navel te ademen maar ik krijg mijn hoofd niet in die positie. Mijn rug laat zulke kronkels niet toe, ik kan niet genoeg bukken om mijn mond op gelijke hoogde van mijn naval te krijgen en..’
‘Wij hebben u ingeschat op redelijk intelligent, meneer Kees. Net als alle anderen hier.’
Ik kijk naar de anderen die keurig rechtop met gesloten ogen in- en uitademen.
‘De bedoeling is dat u bij uzelf naar binnen gaat, meneer Kees. Vandaar uit ademt u naar uw navel.’

‘Bent u gisteravond op redelijke tijd naar bed gegaan, Kees?’
Kees, nu! Niet meer, menéér Kees.
‘Jazeker, normaal om 4 uur ’s nachts. Gister om drie uur. En maar vier wodkaatjes gedronken.’
‘Wij adviseren om geen alcohol te drinken. Sober leven, Kees. Dat is de kortste weg naar verlichting.’
‘Wodka is geen alcohol, meneer. Het is a way of life.’
‘Mediteren ook, Kees. U zult moeten kiezen.’

Daarna doen wij asana’s (lichamelijke oefeningen) De kopstand weiger ik. De kale is het niet eens met mijn uitleg, dat ik geen baan als acrobaat in een circus ambieer.
Vindt hij niet geestig.
Na een uur nemen wij afscheid. Mijn rug doet nog zeer. Mijn nek ook. Goed idee van mevrouw Schilder om mij naar deze cursus te sturen. Even noteren dat ik haar bij thuiskomst de wurg-asana leer.

‘Namasté,’ zegt de kale bij de deur.

Maar natuurlijk!

Hij ziet mijn verbijsterde gezicht.
‘Dat betekent dat ik het Goddelijke in u groet, Kees.’
‘O , oké. Gelukkig nieuw haar, dan.’
De kale lacht niet. Gebrek aan humor , die yogaboys.

Thuis gekomen, stormt mijn buurvrouw SM briesend binnen. Ze is ergens boos over.
Over de rooie eigenlijk.
‘Ga eens bij jezelf naar binnen, SM.,’ adviseer ik vriendelijk.

Mijn oog begint inmiddels weer iets te genezen.
Hij is nog maar een klein beetje blauw…