Ik ben 40. Op deze leeftijd maken mannen zich zorgen over hun uitdunnende haar. Over hun bierbuik, zonder dat ze bier drinken. Mannen denken na over sportscholen en joggen. Over motorrijden, jonge vrouwen, dure auto’s. Over dat hun zestienjarige dochter toch wel erg laat thuis komt, te weinig huiswerk maakt, te rare muziek luistert en te vreemde vriendjes heeft. En ze vragen zich af, waarom ze in hemelsnaam met hun echtgenote zijn getrouwd.
Dat zou het lot moeten zijn van elke 40-jarige man. Maar dat alles verdwijnt op dit moment bij mij in het niets. De reden: bloed in de ontlasting, al enkele dagen lang. Nooit eerder gehad. Eerst besteed ik er geen aandacht aan. Het zal wel over gaan. Vervolgens *wil* ik er geen aandacht aan besteden, maar het gaat niet over. Ik zoek op Internet via Google. Daar word ik al helemaal niet vrolijk van. De meest positieve aandoening is aambeien, maar de bijbehorende symptomen geven aan, dat ik dat toch echt niet heb. Blijven over: gescheurde darmwanden, tumoren, maag- en darmkanker. Ik schrik me wezenloos. Ik bekijk andere sites, naarstig op zoek naar de regels: ‘komt vrij vaak voor, gaat vanzelf over’. Die zijn op geen enkele site te vinden. ‘Darmkanker’ zingt door mijn hoofd. Dat betekent volgens mij de dood.
Ik wil nog niet dood. Ik kan nog niet dood. Mijn ouders leven allebei nog, ze zijn in de tachtig. Veel van mijn oudere tantes en ooms van beide kanten leven nog, sommige ver in de negentig. Ik kom uit een sterk geslacht. Ik heb er nooit bij stilgestaan, dat ik wel eens de uitzondering zou kunnen zijn, die de regel bevestigt. Ik maakte me druk om mijn uitdunnende haar, mijn buikje, zonder dat ik bier drink, om mijn dochters, of die mooie buurvrouw van de overkant me wel zit zitten. Ik maakte me niet druk om mijn einde, zelfs nog niet om mijn pensioen.
En nu hoop ik met hart en ziel, dat ik in mijn volgende column kan schrijven, dat er op al die gezondheidswebsites een onderdeeltje bij moet: ‘komt vaker voor, gaat vanzelf over.’
Ik moet naar de dokter, maar wil of durf eigenlijk niet. Ik wacht nog even een paar dagen af.
Een gedachte schiet door mijn hoofd:
Ga ik nu dood?
Categorieën: Gezondheidszorg
8 reacties
viking · 13 december 2004 op 17:54
Of het zit jou niet mee of ik ben een gelukkig mens; heb een volle bos lang haar tot op mijn reet, denk niet na over motorrijden en jongen vrouwen maar geniet er al sinds een paar decenia van. Een dure auto kan ik niet betalen en een dochter heb ik niet. Bovendien ben ik niet getrouwd.
Blijft één overeenkomst over: we gaan allebei een keer de pijp uit. Hoop ik voor jou dat je nog een hele poos mee mag…
Sterkte
sally · 13 december 2004 op 18:59
Je kunt inderdaad alle 40 jarige mannen niet over één kam scheren.
Sommigen krijgen het een paar jaar later… 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀
Ik kan me je angst heel goed voorstellen.
Zie mijn column: met één been in het graf
Sterkte!
Je column vind ik heel lief,open en eerlijk.
groet
Sally
Mosje · 13 december 2004 op 21:30
Heb wat moeite met dit soort stukjes. Dat komt vooraL omdat je als lezer nooit precies weet wat de actualiteitswaarde is.
Er is vandaag ongeveer een week verlopen sinds je dit verhaal instuurde. Houd daar rekening mee als je over iets actueels schrijft.
Sterkte met alles!
doos2 · 13 december 2004 op 22:36
Kop op joh! Het leven begint toch pas bij 40?
Sterkte
Ma3anne · 14 december 2004 op 06:51
Een column schrijven kan ook een beetje helpen, maar zou toch de dokter maar raadplegen. Hoop voor je, dat het niets ernstigs is.
WritersBlocq · 14 december 2004 op 16:03
Sterkte met dit probleem, althans, als dat het is. GA naar die dokter, HAAL die duidelijkheid, laat je niets overkomen dat je zelf in de hand hebt, nogmaals heel veel sterkte en proost op een goeie afloop!
melady · 14 december 2004 op 18:29
Wat een indringende column ikmail …stilte en sterkte
Melady
pepe · 15 december 2004 op 08:18
ALs je de vraag zonder NU had gesteld, had ik je antwoord kunnen geven.
Vraag je NU liever af, heb ik geleefd zoals ik wilde?
Sterkte… ik hoop voor jou dat het allemaal mee zal vallen.