Gaby

Dromen doe ik de laatste tijd, op een vreselijke manier. Ik word bijna elke nacht badend in het zweet wakker, en slaap erg slecht. Door mijn kop spookt die vrouw, Gaby. Maar welke binding heb ik met haar? Welke link is er tussen ons? Naar het schijnt kennen wij elkaar maar niet dat ik weet; van waar kennen wij elkaar dan toch? Hoe moet ik dit alles rijmen? Het gebeurde overheerst mijn hele leven, dagelijks denk ik aan haar en probeer oplossingen te vinden maar helaas: die blijven uit. Doelloos rijd ik rond, over autowegen, binnenwegen, door provincies; echter zonder enig resultaat. Er staat een politiecontrole en ik moet stoppen.

Führerschein!! Brult de man.
Nou ehh, kan het niet een beetje minder? Vraag ik?
Aussteigen! Schnell! Brult Billie Turf.
Wat voor een vent dit is weet ik niet maar normaal is anders. Een strakke pet staat op zijn kop, een strak gesneden uniform jasje draagt hij en hij is wel heel erg kort geknipt. Soort fondsbrilletje staat op zijn neus; het lijkt wel een mof? Pfwahaaa … dit geloof je toch niet?

Meteen wordt ik in de boeien geslagen en in een busje gesmeten, een Wartburg. Ik word, via donkere en hobbelige wegen, meegevoerd naar een onbekende bestemming. Daar word ik uit het busje getrokken en een gebouw binnen gesleept. In een hoek word ik neergedonderd en twee mannen gaan aan een tafel tegenover mij zitten. Een felle lamp wordt in mijn gezicht geplaatst en de mannen beginnen schreeuwend hun vragen te stellen.

Wer bis du? Vom woher kommst du? Was machst du denn hier? Een harde vuistslag belandt midden in mijn gezicht, en nog één en nog één. Totaallos geslagen zit ik in de hoek met mijn handen geboeid. Wat kan ik hiertegen doen, vraag ik mij af. Kan ik vluchten? Kan ik die lui uitschakelen? Maar wat als ik deze twee uitschakel? Achter hun zie ik drie man staan die ik zeker niet de baas kan. Klote situatie waarin ik mij bevind.

In een ruit zie ik een figuur oplichten, een vrouw. Zij kijkt naar mij en ik herken haar: Gaby. Is zij mijn hulp? Komt zij mij redden? Smekend kijk ik haar aan en zij lacht naar mij. Ik zie haar tegen mij praten maar ik begrijp haar niet, en hoor haar evenmin. Dan zie ik angst in haar ogen en het lijkt wel alsof zij mij wil pakken. Haar armen strekken zich naar mij uit maar als door een onzichtbare hand wordt zij bij mij weggetrokken. Met uitgestrekte armen en handen verwijdert zij verder en verder weg van mij.

Langzaamaan voel ik het om mij heen warmer worden en zie ik mijn omgeving oplichten. Ik voel pijn in mijn nek en ik merk dat ik knikkebollend op mijn balkon zit, in de zon. Met moeite sta ik op en ga naar de badkamer. Ik neem een verfrissende douche en bekijk mijzelf daarna in de spiegel. Ik heb een blauw oog en er zitten rode striemen in mijn gezicht. En nu pas zie ik de afdruk van het medaillon op mijn borst, van de vorige keer dat ik het tegen mij aandrukte; ter hoogte van mijn hart.

Ik ga terug naar het balkon om in de zon op te drogen. Als ik over de balustrade hang en naar de horizon tuur, dan hoor ik een geluid achter mij: een rinkelend geluid. Als ik mij omdraai en kijk waar het geluid vandaan komt dan zie ik het medaillon, rinkelend achter mij, op het beton liggen; alsof het er net is neergegooid. Gretig raap ik het medaillon op en ik open het. Niets! Leeg! Haar foto is verdwenen en het medaillon voelt koud aan.
Is dit het einde van deze gebeurtenissen? Of wat staat er mij nog meer te wachten?
Dit kan toch het einde niet zijn?