Gek worden van koelelementen

Op het moment dat ik het zei, zag ik haar ogen flitsen en begon de kermis in haar hoofd op volle toeren te draaien. De stoom uit haar oren bleef weliswaar achterwege, maar haar ogen tolden in haar oogkassen. Even, heel even, was ik blij met de bar die tussen ons in stond. Misschien was ik toch te ver gegaan, had ik die ene opmerking maar niet moeten maken. Bizar, hoeveel een mens kan denken in een luttele seconde, of misschien zelfs minder dan dat. In dat korte tijdbestek overdacht zij haar antwoord en had ik al spijt van wat ik zei toen de woorden nog over mijn tong rolden. Sinds deze zomer gaan wij weer terug naar de basics, het is over met de luxe op de vakanties. De tent waarin ik mijn Renault Kangoo moeiteloos kon parkeren, ligt werkloos op zolder. De (wat) oudere, kleine trekkerstentjes gingen van de opslagdoos in de bijbehorende zakken en de koelkast kreeg een andere eigenaar. We kampeerden met een koelbox, met die bekende, blauwe koelelementen. We wilden ons weer een voelen met buiten, met de natuur. Niet meer genieten van luxe, maar de elementen absorberen en juist daarvan genieten. Van kwantiteit naar kwaliteit. Zelfs Drenthe had afgedaan. We togen naar de Auvergne, Frankrijk. Heuvels, vulkanen, wij waren er klaar voor.

Met een wagen die opvallend minder vol was dan normaal, zetten wij de koers naar het zuiden om uiteindelijk op camping Les Ombrages aan te komen waar wij onze tenten aan de oever van de Allier opzetten. Ons thuis voor de komende twee weken. Op een camping heb je in principe niets te doen. Maar alles wat je moet doen – toiletteren, douchen, water halen – kost gewoon meer tijd dan in een huis, je moet er namelijk voor aan de wandel. Dat geeft niets, je weet het en wij zijn het gewend. Nieuw dit jaar was het verversen van de koelelementen. Het ging wat onregelmatig, maar allengs hadden wij dat ritme ook in ons zitten. Na wat experimenteren leek het ons het beste om tegen de avond, zeg rond zessen, de opgewarmde elementen te vervangen door ijskoude.

Nu waren wij gelukkig met de door ons gekozen tijd. Onze gastvrouw was minder enthousiast en probeerde ons te bewegen veel vroeger dan wel veel later te komen. De reden was het diner. Niet het hare, maar het diner van kampeerders die op hun eigen camping gingen uit eten. Of nog beter gezegd, het was niet het diner wat ons parten speelde, maar het feit dat de kok de diepvrieskist vol stapelde met allerhande spullen die hij meende nodig te hebben om te koken en het uitserveren van de maaltijden. En elke keer kwam ik daar weer aan zakken met mijn ontdooide koelelementen die ik aan een steeds moedelozer kijkende gastvrouw overhandigde.

Op een dag was ze het zat en kreeg ik nul op rekest. ‘Kom later maar terug, ik kan er nu echt niet bij.’ Discussie was zinloos. Toen ik later terug kwam, veel later, ruilde ze voor mij de koelelementen om. Daarbij klopte ze op de die blauwe elementen. ‘Dit is service natuurlijk’, en keek er veelbetekenend bij. Wat ze eigenlijk bedoelde was dat ik blij moest zijn dat ik die dingen kon laten invriezen, ondanks het feit dat we vooraf de vakantie hier specifiek om vroegen. Bij het woord service had ik tot voor kort altijd een ander idee. ‘Je moet ook aan ons denken hoor’, meldde ze ook nog toen ik me wilde omdraaien. Ik draaide me om en keek haar aan. ‘Maar ik denk altijd aan jullie’, antwoordde ik.