Met mijn bescheiden 1 meter 80 hield mijn vervoerbedrijf jarenlang weinig rekening. Inmiddels zijn ze er alweer een poosje: metro’s waarin enkele zitplaatsen per wagon gereserveerd lijken te zijn voor de 1 meter 80 plussers onder ons. De rugleuning staat naar het raam gekeerd. Volop beenruimte, dus. Op een beeldscherm volg ik het laatste nieuws en zie ik exact in welke metrolijn ik zit, wat de eindbestemming is en wat de volgende halte. Een man stapt in met de fiets aan de hand, keurig via de speciaal voor fietsers gereserveerde deur. Twee haltes later stapt een dame in met een kinderwagen via de speciale kinderwagen deur. Als ik mijn hoofd naar rechts draai zie ik wat tieners in hun met stalen buizen omlijnde loungecorner. Doordat hun hangplekje in een soort nis zit is er genoeg in- en uitstap ruimte voor andere reizigers. De tieners kunnen de deur gewoonweg niet blokkeren. Over de akoestiek is goed nagedacht. Hun lounge heeft de vorm van een halve arena. Ze zitten letterlijk in hun eigen herrie.

Een tafereel wat zich afspeelt in een bosrijk gebied omarmt mij. Heerlijk die artistieke binnen bekleding. Ik waan me enkele minuten in een kuuroord en bereik een stadium van rust en ontspanning. Tijdens deze meditatieve reis sta ik op het punt om contact te maken met violette hogere sferen, totdat ik verkrampt opschrik van een slijmerig, slurpend en klef geluid op exact 3 en een halve centimeter afstand van mijn rechteroor. Nee, toch zeker!

Ik kijk opzij… En, ja, hoor: een verliefd puberstel. Hij vindt het nodig om aan zijn medereizigers te laten zien hoe hij zijn ongeborstelde geelbruinige tong langs het gebit en de lippen van zijn geliefde kronkelt. Zij deelt graag met haar medereisgenoten hoe ze de op het punt van eruptie staande puist op de rand van de bovenlip van haar geliefde van pus ontdoet, terwijl er een sliert speeksel langs haar mondhoek omlaag drupt in een fanfare van smekkende en druipende geluiden. Je reinste horizonvervuiling, dit schouwspel.

Mijn vervoerbedrijf luistert goed naar haar klanten om het reiscomfort iedere keer weer verder te vergroten. Ik dien dus graag nog de suggestie in om een aparte voorziening te treffen voor verliefde stelletjes. Niks wilds, maar bijvoorbeeld gewoon maar een stiltecoupé, zoals in de trein? Of enkele deuren van de lounge-nissen van een nog te creëren symbool voor verliefde stelletjes voorzien?

Categorieën: Verkeer

6 reacties

Boukje · 24 augustus 2011 op 09:55

Getvrrrrrrrrr!
:hammer:

Ferrara · 24 augustus 2011 op 18:05

Naar aanleiding van laatste zin: :love2: Deze bijvoorbeeld, maar dan wel op melkglas.

Mien · 29 augustus 2011 op 15:48

Mooi en lelijk maatwerk krijg je in jouw metro.

Mien

MerlienW · 30 augustus 2011 op 09:50

@Ferrara: hey, da’s een leuke smiley! Hoe kan ik er aan komen?

MerlienW · 30 augustus 2011 op 09:51

@Mien 😉

MerlienW · 30 augustus 2011 op 09:52

@Boukje je ziet het voor je, merk ik… 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder